The Confirmatory Factor Analysis of the Model for the Community Enterprise Management in Thailand
Keywords:
Confirmatory Factor Analysis, Community Enterprise Management Model, Thai Community EnterpriseAbstract
This study aimed to analyze the confirmatory factor analysis of knowledge management and business enterprise management process. This study was based on the quantitative approach. The questionnaires were sent out to the leaders of the community enterprise who won the excellent prize during 2012-2015 and the other 169 communities. The data was analyzed by using the table of Krejcie and Morgan with the confidential level of 0.05 and using the confirmatory factor analysis. The results showed that in the business process factor which consisted of 9 variables, including key activities, channels, value propositions, customer relationship, key resources, key partners, cost structure, customer segment, and revenue streams, the factor weights for each variable were 0.827, 0.810, 0.801, 0.797, 0.758, 0.758, 0.740, 0.737, and 0.700, respectively. The factor weights for the knowledge management factor, which had 6 variables, were presented as follows; knowledge utilization (0.894), knowledge sharing and distribution (0.885), knowledge identification (0.881), knowledge monitoring and evaluation (0.862), knowledge development (0.827), and knowledge storage (0.743). The third factor consisted of 7 variables, including brand image, leadership, knowledge management strategy, human resource (the leader of the community enterprise, the community enterprise committee and the members), information technology and communication, knowledge or wisdom, and organizational/community culture. These variables had the factor weight of 0.846, 0.842, 0.835, 0.826, 0.782, 0.767, and 0.748, respectively. The results from this study were useful for domain and knowledge structure for the community enterprise management.
References
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2551). การวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. กรุงเทพฯ: วีอินเตอร์พรินท์.
ธงชัย พาบุ. (2552). การจัดการความรู้ธุรกิจสุดยอดหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาสารสนเทศศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ภัทรธิรา ผลงาม. (2545). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาธุรกิจชุมชนแบบมีส่วนร่วม : การผลิตไวน์ข้าวเหนียว (ดำ).เลย: สถาบันราชภัฎเลย.
เมธา สุธีรโรจน์. (2547). ผลการวิจัยเรื่องปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของธุรกิจชุมชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ว. วิจัยและฝึกอบรม สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 2(1), 2-15.
รัชกฤช คล่องพยาบาล. (2553). คู่มือการเขียนแผนธุรกิจ: ธุรกิจการผลิต. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม.
สำนักงานเกษตรจังหวัดอุดรธานี. (2561). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ. 2548. ค้นเมื่อ 2 มกราคม 2561, จาก http://www.udonthani.doae.go.th/
สำนักงานเลขานุการคณะกรรมการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. (2556). วิสาหกิจชุมชนดีเด่นปี 2555-2558. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตร.
สำราญ มีแจ้ง. (2557). สถิติขั้นสูงสำหรับการวิจัย : ทฤษฎีและปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Boonchom Srisa-ard. (2010). The basic research. Bangkok: Suveeriyasan.
Jaimanut Ploydee. (1997). Factors effecting the success and failure of community business in comparison of macro and micro levels (Kiriwong Village, Lansaka District, Nakhonsrithammarat and Kham Khuean Kaew District, Yasothon). Master thesis in Sociology, Graduate School, Chulalongkorn University.
Metha Sutheeraroj. (2004). The study of the successful factors of the community enterprise in The North East of Thailand. R. Research and Training, Technology Rajamangala Institute, the North Eastern Campus, 2(1), 2-15.
Office of the Secretary of the Board of Community Enterprise. (2013). The Excellent community enterprise from 2012 – 2015. Bangkok: The Agricultural Co-operative Federation Press.
Osterwalder, A. and Pigneur, Y. (2009). Business Model Generation: A Handbook for Visionaries, Game Changers, and Challengers. Amsterdam: The Netherlands.
Petrovic,O.,Kittl, C. and Teksten, R.D. (2001). Developing business models for eBusiness. International Conference of Electronic Commerce 2001, Vienna.
Phatthira Phon-ngam. (2002). The report of the co-operative business development study: Case study of Black sticky rice wine production. Loei: Loei Rajabhat University.
Probst, G., Raub, S. and Romhardt, K. (2000). Managing Knowledge: Building Blocks for Success. Chichester: John Wiley and Sons.
Ratchakrit Khlongpayaban. (2013). Guideline for Business Plan: Production Business. (2nd Edition). Bangkok: The Office of SMEs Promotion (OSMEP).
Samran Meechang. (2014). The Advance Statistics for Research: Theory and Practice. Chulalongkorn University Press.
Sveiby, K..E. (1997). The New Organizational Wealth: Managing and Measuring Knowledge Based Assets. San Francisco, CA: Berrett-Koehler.
Tanin Siljaru. (2008). The research and data analysis with the SPSS program. Bangkok: We-Interprint.
Thongchai Pabu. (2009). Knowledge Management for “One Tumbon One Product” community business. Ph.D. Thesis in Information Technology, Graduate School, Khon Kaen University.
Tuamsuk, K., Phabu, T, &Vongprasert, C. (2013). Knowledge management model of community business: Thai OTOP Champions. Journal of Knowledge Management 17(3): 363-378.
Turban, E. et al. (2004). Information Technology for Management: TransformingOrganizations in the Digital Economy. (4thed). New Jersey: John Wiley & Sons.
Udonthani Provincial Agricultural Extension Office. (2018). Community Enterprise Promotion Act, B.E. 2548. Accessed on 2 January 2018, Available from: http://www.udonthani.doae.go.th/
Wickramasinghe, N. and Lubitz, D.V. (2007). Knowledge-Based Enterprise: Theories and Fundamentals. Pennsylvania: Idea Group Publishing.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความวิชาการและบทความวิจัยในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเท่านั้น บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตศาส์น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
