แนวทางในการพัฒนากฎหมายเกี่ยวกับสิทธิการลาคลอดของลูกจ้างหญิง

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อมุ่งศึกษาทางออกที่เหมาะสมเกี่ยวกับสิทธิการลาคลอดของลูกจ้างหญิง ซึ่งสิทธิการลาคลอดของลูกจ้างได้มีการบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2542 และได้มีการแก้ไขเรื่องการลาคลอดบุตรที่ได้เพิ่มวันลาคลอดเป็น 98 วัน ไว้ในการแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 7 ซึ่งเมื่อได้ศึกษาถึงกฎหมายต่างประเทศเกี่ยวกับสิทธิการลาคลอดและแนวทางที่เหมาะสมในการลาคลอดทางการแพทย์แล้วเห็นว่าควรมีการเพิ่มเวลาการลาคลอดเป็น 180 วัน จึงจะถือว่าเป็นระยะเวลาที่เหมาะสม และเพื่อให้สอดคล้องกับหลักสากลขององค์กรอนามัยโลกและกองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติที่กำหนดให้บุตรควรได้รับนมแม่อย่างเดียวในช่วง 6 เดือน ซึ่งถ้าหากได้มีการแก้ไขวันลาคลอดก็จะเท่ากับ 180 วัน เพราะช่วงเวลานี้นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ทำให้มารดาและบุตรมีสายสัมพันธ์ระหว่างกัน และเมื่อพิจารณาถึงสถิติการเกิดของประชากรในประเทศไทยแล้วนั้น ถือได้ว่ามีอัตราการเกิดของทารกมีอัตราที่น้อยลงมากเมื่อเทียบกับปีก่อน ๆ หน้า

          ด้วยเหตุนี้เองผู้เขียนเห็นว่ารัฐควรมีมาตรการทางกฎหมายเพื่อสนับสนุนให้ประชาชนอยากมีบุตรมากขึ้น โดยการเพิ่มระยะเวลาการลาคลอดเป็น 180 วัน จากเดิม 98 วัน การเพิ่มสถานที่ในการให้นมบุตรในแต่ละสถานประกอบการ รวมถึงให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีแก่นายจ้าง เพื่อให้นายจ้างมีแรงจูงใจในการจ้างลูกจ้างหญิงมีครรภ์ เพื่อสร้างทางออกร่วมกันระหว่างรัฐ นายจ้าง และลูกจ้าง อีกทั้งยังเป็นการเสริมสร้างให้บุตรที่คลอดออกมามีพัฒนาการที่ดี มีสุขภาพร่างกายและจิตใจที่ดี สามารถเป็นทรัพยากรบุคคลที่มีคุณภาพในการทำงาน และเพื่อเพิ่มจำนวนแรงงานในตลาดแรงงานให้เพียงพอต่อการทำงานอีกด้วย