Mead’s Notion of Collective Intentionality and Joint Intentional Action

Abstract

สภาวะจิตเกาะเกี่ยวร่วม (collective intentionality) เป็นมโนทัศน์สำคัญอันหนึ่งในการทำความเข้าใจความเป็นจริงทางสังคมและปรากฏการณ์ของความเป็นกลุ่ม โดยบ่งถึงความสามารถทางจิตของปัจเจกที่จะมุ่งหมายหรือสัมพันธ์กับวัตถุสภาวการณ์ ประพจน์ หรือการกระทำในฐานะ ‘กลุ่ม’ (หรือในฐานะพวกเรา) บทความชิ้นนี้ศึกษามโนทัศน์เรื่องความตั้งใจกระทำการร่วม (joint intentional action) ซึ่งเป็นประเด็นย่อยอันหนึ่งในข้อถกเถียงเรื่องสภาวะจิตเกาะเกี่ยวร่วม  และเป็นหนึ่งในปัญหาสำคัญที่มีการถกเถียงกันในภววิทยาสังคม ปรัชญาจิต และปรัชญาการกระทำ แนวทางและคำอธิบายแบบดั้งเดิมเกี่ยวกับความเข้าใจที่มีต่อมโนทัศน์ดังกล่าวสามารถแบ่งออกได้เป็นสามแนวทางของนักคิดสามคน ได้แก่ แนวทางแบบมุ่งเน้นเนื้อหา (content account) ของไมเคิล แบรทแมน แนวทางแบบมุ่งเน้นองค์ประธาน (subject account) ของมากาเร็ตกิลเบอร์ต และแนวทางแบบมุ่งเน้นรูปแบบทางจิต (mode account) ของจอห์น เซิร์ล บทความชิ้นนี้มุ่งถกเถียงว่าทั้งสามแนวทางต่างเผชิญข้อท้าทายเชิงทฤษฎีบางประการ กล่าวคือ สองแนวทางแรกเผชิญปัญหาเรื่องการให้คำอธิบายเป็นวงกลมส่วนแนวทางที่สามเผชิญปัญหาเรื่องการเข้าใจธรรมชาติของสภาวะจิตเกาะเกี่ยวแบบภายในนิยมที่ขาดมิติเชิงความสัมพันธ์  จากนั้นบทความนี้เสนอทางเลือกคำอธิบายใหม่โดยอาศัยแนวคิดของจอร์จ เฮอเบิร์ต มี้ดเรื่องตัวตนทางสังคมซึ่งสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาและให้คำอธิบายปรากฏการณ์ความตั้งใจกระทำการร่วมได้ดีกว่าแนวทางที่ผ่านมา

Collective intentionality is a key concept in understanding social reality and group phenomena. It refers to the mental capacity of individuals to direct and relate to objects, states of affairs, propositions, or goals as a ‘group’ (we). This paper examines the concept of joint intentional action, a specific issue within the broader debate on collective intentionality, which is a central topic in social ontology, the philosophy of mind, and the philosophy of action. Traditional accounts of joint intentional action can be categorized into three main approaches: Michael Bratman’s content account, Margaret Gilbert’s subject account, and John Searle’s mode account. This paper argues that all three approaches face certain theoretical challenges: the first two encounter the circularity problem, while the third, due to its internalist perspective, lacks an adequate relational dimension in its understanding of collective intentionality. As an alternative, this paper draws on George Herbert Mead’s notion of the social self to provide a more comprehensive explanation of joint intentional action that avoids these issues and better accounts for the phenomenon.