การพัฒนาระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิงกลุ่มวิชาพื้นฐาน สำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อพัฒนาระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิงกลุ่มวิชาพื้นฐานระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 (2) เพื่อศึกษาผลของการใช้ระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิงกลุ่มวิชาพื้นฐานระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 วิธีดำเนินการวิจัยแบ่งเป็น 4 ขั้นตอน 1) สำรวจปัญหา ความต้องการ ศึกษาและสังเคราะห์ข้อมูลพื้นฐาน ผู้ให้ข้อมูลผู้บริหารและครู จำนวน 81 คน 2) การสร้างและตรวจสอบระบบการเรียนการสอนแบบ อีเลิร์นนิง เพื่อสร้างและตรวจสอบความเหมาะสมและความสอดคล้องของระบบ โดยผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 7 คน 3) ทดลองใช้ระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง กับกลุ่มตัวอย่าง ครูผู้สอนและผู้ดูแลระบบ จำนวน 16 คน และนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่มีผลการเรียน 0 ซึ่งคาดว่าอาจจะไม่จบตามเกณฑ์การศึกษา จำนวน 48 คน 4) การรับรองและปรับปรุงแก้ไขระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง พิจารณาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยวิเคราะห์ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบ t-test ผลการวิจัยพบว่า (1) ระบบการเรียนการสอนแบบ อีเลิร์นนิงกลุ่มวิชาพื้นฐานระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ประกอบด้วยกิจกรรมการเรียนการสอน 8 ขั้น (2) ผลการใช้ระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง มีความเหมาะสมในระดับมาก และสามารถนำไปใช้ได้ และยังพบว่า 1) นักเรียนกลุ่มตัวอย่างที่เรียนผ่านระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง มีคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) นักเรียนมีความพึงพอใจต่อการเรียนผ่านระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง อยู่ในระดับมาก และ.3) ครูผู้สอนและผู้ดูแลระบบมีความพึงพอใจต่อระบบการเรียนการสอนแบบอีเลิร์นนิง อยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ชุมพล เสมาขันธ์. (2552). รูปแบบการวิจัยและพัฒนา. วารสารวิทยาศาสตร์, 10, 97-104.
ฐาปนีย์ ธรรมเมธา. (2557). อีเลิร์นนิ่ง: จากทฤษฏีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สหมิตรพริ้งติ้งแอนด์พับลิสซิ่ง.
เดือนเพ็ญ บุญมาชู และคณะ. (2564). ผลการจัดการเรียนการสอนด้วย e – learning ต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษา ในรายวิชาการพยาบาลเด็กและวัยรุ่น 1. อุบลราชธานี: คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อรุณ.
อนุชา สะเล็ม. (2560). การประยุกตืใช้ e – learning ในกระบวนการเรียนการสอน วิทยาลัยเทคโนโลยีบริหารธุรกิจมีนบุรี กรุงเทพมหานคร (สารนิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร.
Khan, B. H. (1997). Web-Based Instruction. New Jersey: Educational Technology Plublication.
Ritchie, D. & Hoffman, B. (1997). Incorporating instructional design principles with the World Wide Web. In Kahn, B. (ED.) Web-based instruction. Englewood Cliffs, NJ: Educational Technology Publication.
Stair, R.M. & Reynold, G.W. (2001). Principles of Information systems. (5th ed.). Boston: Course Technology.
