การศึกษาความต้องการจำเป็นของการพัฒนาความฉลาดทางสังคมของคนรุ่นใหม่
คำสำคัญ:
ความฉลาดทางสังคม, การประเมินความต้องการจำเป็น, คนรุ่นใหม่บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและความจำเป็นของความฉลาดทางสังคมของนักศึกษาปริญญาตรี และ 2) ศึกษาความต้องการจำเป็นเกี่ยวกับการพัฒนาความฉลาดทางสังคมของนักศึกษาปริญญาตรี ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาโปรแกรมส่งเสริมความฉลาดทางสังคมสำหรับคนรุ่นใหม่ตามทฤษฎีปัญญาสังคมร่วมกับทฤษฎีการแลกเปลี่ยนทางสังคมที่มีกลุ่มเป้าหมายการวิจัยเป็นคนรุ่นใหม่คือนักศึกษาปริญญาตรีที่กำลังจะเข้าสู่สังคมการทำงาน ประชากรในการวิจัยคือนักศึกษาปริญญาตรีปีที่ 3 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา จำนวน 440 คน กลุ่มตัวอย่างการวิจัยคือนักศึกษาจำนวน 210 คนที่ใช้วิธีสุ่มอย่างง่ายเพื่อสำรวจข้อมูล และนักศึกษาจำนวน 10 คนที่ใช้วิธีสุ่มแบบโควตาจากกลุ่มที่มีและไม่มีประสบการณ์ทำงานพิเศษกลุ่มละ 5 คน เครื่องมือการวิจัยคือแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ชนิดมีโครงสร้าง สถิติที่ใช้วิเคราะห์คือค่าเฉลี่ยเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ดัชนีความต้องการจำเป็นแบบปรับปรุง และวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพความฉลาดทางสังคมของนักศึกษาจัดอยู่ระดับค่อนข้างสูง (= 4.21, S.D.= 0.37) ส่วนความจำเป็นของความฉลาดทางสังคมอยู่ในระดับสูง (
= 5.42, S.D.= 0.32) 2) นักศึกษามีความต้องการจำเป็นเกี่ยวกับการพัฒนาความฉลาดทางสังคม คือความสามารถในการวิเคราะห์ความคิดความต้องการที่แฝงอยู่ในวัจนภาษาและอวัจนภาษาของผู้อื่น และความสามารถในการคิดหรือเลือกวิธีการปฏิบัติตนทางสังคมที่เหมาะสมมากที่สุด (ค่าดัชนีความต้องการจำเป็นแบบปรับปรุงเท่ากับ 0.32) ขณะที่ความสามารถในการวิเคราะห์อารมณ์ความรู้สึกที่แฝงอยู่ในวัจนภาษาและอวัจนภาษาของผู้อื่น มีความต้องการจำเป็นน้อยที่สุด (ค่าดัชนีความต้องการจำเป็นแบบปรับปรุงเท่ากับ 0.26) ทั้งนี้นักศึกษาส่วนใหญ่ประสบปัญหาเกี่ยวกับความฉลาดทางสังคม ทุกคนมีความคิดเห็นว่าความฉลาดทางสังคมจำเป็นต่อการดำเนินชีวิตในสังคมและต้องการพัฒนาความฉลาดสังคมในทุกองค์ประกอบ
เอกสารอ้างอิง
กาญจน์กมล สุวิทยารัตน์. (2557). การศึกษาและพัฒนาความฉลาดทางสังคมของนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาภาคใต้. วารสารสุทธิปริทัศน์, 28(86), 126-151.
เดชา เดชะวัฒนไพศาล. (2552). การรับรู้คุณลักษณะของเจนเนอเรชั่นวายและแรงจูงใจในการทำงาน: มุมมองระหว่างเจนเนอเรชั่นต่างๆ ในองค์กร. จุฬาลงกรณ์ธุรกิจปริทัศน์, 31(121), 1-25.
ทัชชา สุริโย, อมราพร สุรการ และอัจศรา ประเสริฐสิน. (2559). การพัฒนาโปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างความฉลาดทางสังคม สำหรับวัยรุ่นกลุ่มเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้า. วารสาร Veridian E-Journal Silpakorn (Humanities, Social Sciences, and Arts), 9(1), 582-597.
บุญชม สุวรรณภา. (2555). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. สุวิริยาสาสน์.
ยุวดี คาดการณ์ไกล. (2542). สถานการณ์ด้านสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อมในประเทศไทยจากอดีตสู่ปัจจุบัน. โครงการตำรา กรมอนามัย สำนักงานวิชาการ.
วรรณี แกมเกตุ. (2555). วิธีวิทยาการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2559). สุขภาพคนไทย 2559: ตายดี วิถีที่เลือกได้. อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
อัฐฉญา แพทย์ศาสตร์ และพัชรินทร์ รุจิรานุกูล. (2562). แนวทางส่งเสริมความฉลาดทางสังคมของนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏรําไพพรรณี. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี, 16(3), 145-154.
เอื้อทิพย์ คงกระพันธ์. (2567). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความฉลาดทางสังคมของนักศึกษา. วารสารจิตวิทยามหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต, 14(1), 29-40.
Dunbar, R. I. M., & Schultz, S. T. (2007). Evolution in the social brain. Sciences, 317(5843), 1344-1347.
Gati, I., & Asher, I. (2001). Deciding on a career: The role of career decision-making self-efficacy and career decision-making styles. Journal of Career Assessment, 9(3), 267–284.
Hershatter, A., & Epstein, M. (2010). Millennials and the world of work: An organization and management perspective. Journal of Business and Psychology, 25(2), 211–223.
Kaukiainen, A., Björkqvist, K., Lagerspetz, K. Y. H., & Österman, K. (1999). The relationship between social intelligence, empathy, and three types of aggression. Aggressive Behavior, 25(2), 81–89.
Khan, M. A., & Ali, S. (2019). Understanding verbal and nonverbal communication skills among undergraduate students: A study of selected universities in Pakistan. International Journal of Humanities and Social Science Research, 9(2), 45–52.
Kihlstrom, J. F., & Cantor, N. (2000). Social intelligence. In R. J. Sternberg (Ed.), Handbook of intelligence (pp. 359–379). Cambridge University Press.
Militaru, M. (2018). What is social intelligence? Revista Universitară de Sociologie, 9, 83–93.
Misra, R., & McKean, M. (2000). College Students' Academic Stress and Its Relationship to Their Anxiety, Time Management, and Leisure Satisfaction. American Journal of Health Studies, 16(1), 41-47.
Parker, J. D. A., & Axtell, R. (2001). Social intelligence and academic success: A study of the relationship between social intelligence and academic performance in college students. Journal of Educational Psychology, 93(2), 300–310.
Perkins, R., & Neumayer, E. (2014). Geographies of educational mobilities: Exploring the uneven flows of international students. Theorizing student mobility, 1–20.
Thorndike, E. L. (1920). Intelligence and its use. Harper's Magazine, 140, 227–235.
Tinto, V. (1993). Leaving college: Rethinking the causes and cures of student attrition. University of Chicago Press.
Urick, M. J., Hollensbe, E. C., Masterson, V. S., & Lyons, S. T. (2016). Understanding and managing intergenerational conflict: An examination of influences and strategies. Work, Aging and Retirement, 3(2), 166–185.
Wright, B. D., & Masters, G. N. (1982). Rating scale analysis: Rasch measurement. Mesa Press.
Wright, B. D., & Stone, M. H. (1979). Best Test Design: Rasch Measurement. Mesa Press.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
