Attitude and Behavior of Thai Youths toward the World Cultural Heritage: The Case of Ayutthaya Historical Park
Main Article Content
Abstract
The purpose of the research was to study the attitude and behavior of Thai youths toward the world cultural heritage of the Ayutthaya Historical Park. The sampling of this research was 450 Thai youths who visited this park. Questionnaires were used as a tool for data collection. The data was analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, t-test and F-test.
The research results revealed that most Thai youths recognized the Ayutthaya Historical Park as the world cultural heritage site through the internet. In addition, most of them first visited the park for leisure with their families and their relatives. They traveled by car during the weekend and spent about 500-1,000 baht each time. Most Thai youths want to revisit the place again. They were impressed by the surrounding environment, beauty, atmosphere, traditional culture and its representation as sources of national identity and education.
As for the attitude of Thai youths toward the Ayutthaya Historical Park, it was found that most Thai youths have a good attitude toward the park. In terms of managing areas, protection and conservation, the facilities, public relation, and the role of the government. Only the involvement of local people which was found to be moderately satisfying.
In addition, it was found that Thai youths from different demographics, e, g., age, education and differences in careers of their parents, have different attitudes. There are little differences in attitudes in teams of gender and average income.
The research results revealed that most Thai youths recognized the Ayutthaya Historical Park as the world cultural heritage site through the internet. In addition, most of them first visited the park for leisure with their families and their relatives. They traveled by car during the weekend and spent about 500-1,000 baht each time. Most Thai youths want to revisit the place again. They were impressed by the surrounding environment, beauty, atmosphere, traditional culture and its representation as sources of national identity and education.
As for the attitude of Thai youths toward the Ayutthaya Historical Park, it was found that most Thai youths have a good attitude toward the park. In terms of managing areas, protection and conservation, the facilities, public relation, and the role of the government. Only the involvement of local people which was found to be moderately satisfying.
In addition, it was found that Thai youths from different demographics, e, g., age, education and differences in careers of their parents, have different attitudes. There are little differences in attitudes in teams of gender and average income.
Article Details
How to Cite
Mongkhonvanit, C., & Chattiwong, R. (2016). Attitude and Behavior of Thai Youths toward the World Cultural Heritage: The Case of Ayutthaya Historical Park. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 10(2), 3–17. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/tourismtaat/article/view/45398
Section
Research Article
References
[1] การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานพระนครศรีอยุธยา. (2557). ประวัติจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (ออนไลน์). สืบค้นได้จาก https://ayutthaya.mots.go.th/ วันที่สืบค้น 1 มิถุนายน 2557.
[2] กัลยา วานิชย์บัญชา. (2548). สถิติสำหรับงานวิจัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
[3] จิรานุช โสภา และคณะ. (2554). ศักยภาพการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเมืองมรดกโลกของประเทศไทย กรณีศึกษา: อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย-ศรีสัชนาลัย-กำแพงเพชร และอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยาเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต
[4] ปวริศา สิทธิสาร. (2551). การศึกษาพฤติกรรมและความพึงพอใจของผู้มาเที่ยวชมนครประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาการจัดการทั่วไป, มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
[5] ภัทรานิษฐ์ ศุภกิจโกศล. (2554). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารจัดการแหล่งมรดกโลก กรณีอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา และอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย-ศรีสัชนาลัย-กำแพงเพชร. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต
[6] วรวีวรรณ เตชะสุวรรณวงศ์. (2549). การมีส่วนร่วมของประชาชนในเขตเทศบาลเมืองอโยธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยาต่อการอนุรักษ์มรดกโลกทางวัฒนธรรม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐศาสตร์, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
[7] ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: พัฒนาศึกษา
[8] ศศิกานต์ อินท้วม. (2556). ความต้องการและปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความต้องการมีส่วนร่วมของผู้ค้าในการอนุรักษ์มรดกโลก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคม, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
[9] ศูนย์ข้อมูลโลก กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). แหล่งมรดกโลกในประเทศไทย. (ออนไลน์) สืบค้นจาก www.thaiwhic.go.th วันที่สืบค้น 1 มิถุนายน 2557.
[10] สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). สถิติการท่องเที่ยวจังหวัดพระนครศรีอยุธยา พ.ศ.2553-2555. (ออนไลน์). สืบค้นได้จาก https://www.tourism.go.th วันที่สืบค้น 1 มิถุนายน 2557.
[11] สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร. (2548). คู่มือการดูแลรักษาโบราณสถาน สำหรับการมีส่วนร่วมของท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สมาพันธ์ จำกัด
[12] สมาภรณ์ คงเจริญกาย. (2548). พฤติกรรมและความพึงพอใจของผู้ที่เข้ามาท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
[13] อดุลย์ จาตุรงคกุล และดลยา จาตุรงคกุล. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
[2] กัลยา วานิชย์บัญชา. (2548). สถิติสำหรับงานวิจัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
[3] จิรานุช โสภา และคณะ. (2554). ศักยภาพการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเมืองมรดกโลกของประเทศไทย กรณีศึกษา: อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย-ศรีสัชนาลัย-กำแพงเพชร และอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยาเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต
[4] ปวริศา สิทธิสาร. (2551). การศึกษาพฤติกรรมและความพึงพอใจของผู้มาเที่ยวชมนครประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาการจัดการทั่วไป, มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
[5] ภัทรานิษฐ์ ศุภกิจโกศล. (2554). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารจัดการแหล่งมรดกโลก กรณีอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา และอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย-ศรีสัชนาลัย-กำแพงเพชร. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต
[6] วรวีวรรณ เตชะสุวรรณวงศ์. (2549). การมีส่วนร่วมของประชาชนในเขตเทศบาลเมืองอโยธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยาต่อการอนุรักษ์มรดกโลกทางวัฒนธรรม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐศาสตร์, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
[7] ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: พัฒนาศึกษา
[8] ศศิกานต์ อินท้วม. (2556). ความต้องการและปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความต้องการมีส่วนร่วมของผู้ค้าในการอนุรักษ์มรดกโลก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคม, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
[9] ศูนย์ข้อมูลโลก กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). แหล่งมรดกโลกในประเทศไทย. (ออนไลน์) สืบค้นจาก www.thaiwhic.go.th วันที่สืบค้น 1 มิถุนายน 2557.
[10] สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). สถิติการท่องเที่ยวจังหวัดพระนครศรีอยุธยา พ.ศ.2553-2555. (ออนไลน์). สืบค้นได้จาก https://www.tourism.go.th วันที่สืบค้น 1 มิถุนายน 2557.
[11] สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร. (2548). คู่มือการดูแลรักษาโบราณสถาน สำหรับการมีส่วนร่วมของท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สมาพันธ์ จำกัด
[12] สมาภรณ์ คงเจริญกาย. (2548). พฤติกรรมและความพึงพอใจของผู้ที่เข้ามาท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
[13] อดุลย์ จาตุรงคกุล และดลยา จาตุรงคกุล. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์