THE DEVELOPMENT OF SCIENCE LEARNING ACTIVITIES TO CREATE INNOVATION BASED ON STEM EDUCATION BY USING ENGINEERING DESIGN PROCESS
Keywords:
Science Learning Activities to Create Innovation Based on STEM Education, Engineering Design ProcessAbstract
He main purposes of this research are 1) to study the problem-solving skills of the students who learn with a science instructional model based on the STEM education approach by using the engineering design process; 2) to study the creativity of the students who learn with a science instructional model based on the STEM education approach by using the engineering design process and 3) to study the scientific mind of the students who learn with a science instructional model based on the STEM education approach by using the engineering design process. The sample for this research consisted of 27 7th grade students of Piboonbumpen Demonstration School, Burapha University, who enrolled in the Science and Mathematics Program (SAM) in the second semester of the 2023 academic year using purposive sampling. The research tools were science learning activities based on STEM education by using the engineering design process, the form to measure the students’ problem-solving, the form to measure the students’ creativity, and the form to measure the students’ scientific mind. The statistics used to analyze the data were mean ( ), standard deviation (SD), index of difficulty (p), index of discrimination (r), Reliability, and t-test (Dependent). The study revealed these results:
- After learning through the developed science learning activities based on STEM education by using the engineering design process, the students’ problem-solving was at an average of 24.48, equalizing 76.5%, which was higher than the defined criterion of 75% and was statistically significant at 0.05 level.
- After learning through the developed science learning activities based on STEM Education by using engineering design process, the students’ creativity was at average of 4.17 at a high-quality level.
- After learning through the developed science learning activities based on STEM education by using engineering design process, the students’ scientific mind was at average of 4.02 at a high-quality level.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช ๒๕๕๑. กรุงเทพฯ:ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2545). การคิดเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ซัคเซสมีเดีย.
ชัญญ์ฐกัญญ์ สือจันทรา. (2564). ความคิดสร้างสรรค์ของนักศึกษาคณะเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร มหาวิทยาลัยศิลปากร. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐ และภาคเอกชน แผน ก แบบ ก 2 ระดับปริญญามหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ประจักษ์ ปฏิทัศน์. (2559). การคิดเชิงระบบและความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ประสาท เนืองเฉลิม. (2558). จุดมุ่งหมายของการเรียนการสอนวิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 9(4), หน้า 7-14.
พรรณี ลีกิจวัฒนะ. (2558). วิธีการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: มีน เซอร์วิส ซัพพลาย.
ภาคภูมิ พุ่มพวง. (2562). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวสะเต็มศึกษา โดยใช้กระบวนการออกแบบเชิงวิศวกรรม เพื่อพัฒนาการรู้เรื่องวิทยาศาสตร์ เรื่อง สภาพสมดุล ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์ศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ระบบบริหารแผนยุทธศาสตร์ โรงเรียนสาธิต พิบูลบำเพ็ญ มหาวิทยาลัยบูรพา. (2566). แผนที่ยุทธศาสตร์การพัฒนาโรงเรียนสาธิต พิบูลบำเพ็ญ มหาวิทยาลัยบูรพา พ.ศ. 2566-2568. เข้าถึงได้จาก: https://stm.buu.ac.th/ [2566, 20 ธันวาคม].
วัชรกร พูดขุนทด. (2561). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน หน่วยการเรียนรู้ ของเล่นของใช้แสนรักเพื่อพัฒนาทักษะกระบวนการทางวิทยาศาสตร์และจิตวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 จากการจัดการเรียนรู้โดยใช้สมองเป็นฐาน. วิทยานิพนธ์คุรุศาสตร์มหาบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ศิรินนาถ ทับทิมใส. (2563). สมรรถนะของผู้บริหารสถานศึกษาในยุค “การศึกษาที่พลิกผัน”. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, คณะศึกษาศาสตร์ ภาควิชาการศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2555). คู่มือวัดผลประเมินผลวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2557). ความรู้เบื้องต้นสะเต็มศึกษา. กรุงเทพฯ: สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2557). สะเต็มศึกษาการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สมโภชน์ อเนกสุข. (2559). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 4). ชลบุรี: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
สุทธิดา จำรัส. (2560). นิยามของสะเต็มและลักษณะของกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวสะเต็มศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ, 10(2), หน้า 13-14.
สุภาวดี สาระวัน. (2562). กระบวนการทางวิศวกรรมสำคัญกับสะเต็มศึกษาอย่างไร? (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: https://www.scimath.org/article-stem/item/9117-2018-10-18-09-00-16 [2567, 20 ธันวาคม].
สุวิมล สาสังข์. (2562). ผลการจัดกิจกรรมสะเต็มศึกษาโดยใช้กระบวนการออกแบบเชิงวิศวกรรม ที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาของนักเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต,สาขาวิชาประถมศึกษา, คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Guilford, J. P. (1959). Traits of Creativity, In H. H. Anderson ed., Creativity and its Cultivation, New York, NY: Harper & Row.
Weir, J. J. (1974). Problem solving is everybody's problem. The Science Teacher, 41(4), pp. 16-18.
