สื่อกับการจัดการความขัดแย้งต่อกรณี "วัดพระธรรมกาย" : การศึกษาเชิงวิเคราะห์ ประเมิน และพัฒนาเพื่อสังคมไทยยุค 4.0

Authors

  • ดร.ตรี บุญเจือ Office of The National Broadcasting and Telecommunications Commission

Keywords:

conflict, conflict management, media, television

Abstract

This article of analysis, evaluation and development study for the Thai society in 4.0 era was developed from a group study project of the Intermediate Certificate Course in Basic Concepts on Conflict Management by Peaceful Mean #1 at the King Prajadhipok’s Institute. It aimed to explore the relationship between media such TV which linked people to online platform and the conflicts by using the different believes and way of worship in Buddhism as the case study. This article did not focus on the judgment but analyze media as a tool to solve or push more conflict. The study found out that conflicts emerged in media were categorized as a value conflict that people managed by using the Buddist Principles. It could be evaluated that conflicts did not provide any happiness when people used media for bullying purpose. The conflicts must be managed by many aspects: to prevent new conflict, to solve or decrease the intense in emerged conflicts, and to develop principles or codes to shape messages of media into the appropriate track. This could be preceded by media and communication development of every sector which was believed to put an impact and change to reduce violence by conflicts in order to build a society that respected all difference.

References

กาญจนา แก้วเทพ. (2532). การสื่อสารเพื่อสันติภาพ. เอกสารการสอนชุดวิชาสันติศึกษา Peace Studies. นนทบุรี: โรงพิมพ์

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

กิติมา สุรสนธิ, ผศ.. (2541). ความรู้ทางการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2533). ท้าทายทางเลือก: ความรุนแรงและการไม่ใช่ความรุนแรง. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

ณรงค์ เส็งประชา, รศ.. (2538). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 3.. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ธรรมกาย, มูลนิธิ. (2545). 29 ปีแห่งการสร้างคนดี วัดพระธรรมกาย. กรุงเทพฯ: ยงวราการพิมพ์.

พระธรรมปิฏก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2538). การศึกษาเพื่อสันติภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สหธรรมิกจำกัด.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2554). พุทธธรรม ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 17. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พระพุทธศาสนาของ

ธรรมสภา.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2540). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

พระโสภณคณาภรณ์. (2530). “ความขัดแย้งในจิตมนุษย์หน้า”. ใน วลัย อรุณี (บรรณาธิการ). สันติศึกษากับการแก้ปัญหาความ

ขัดแย้ง. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ภูเบศร์ สมุทรจักร, กุลทิพย์ ศาสตระรุจิ. (2558). ““เหวี่ยง” และ “วีน” ออนไลน์...ความขัดแย้งและการวิวาทในสื่อสังคมของวัยรุ่น”

ในอารี จำปากลาย, ปัทมา ว่าพัฒนวงศ์, กาญจนา ตั้งชลทิพย์ (บรรณาธิการ). ความหลากหลายทางประชากรและสังคมใน

ประเทศไทย ณ ปี 2558. [ม.ป.ท.]

เจมส์ โค และคณะ. (2545). คู่มือการเพิ่มพลังความสามารถกระบวนการจัดการข้อพิพาท. แปลโดย วันชัย วัฒนศัพท์ และคณะ.

นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า.

สิทธิพงศ์ สิทธิขจร. (2535). การบริหารความขัดแย้ง. กรุงเทพฯ: จงเจริญการพิมพ์.

เจค ลินช์ (Jake Lynch). (ม.ป.ป.). วารสารศาสตร์สันติภาพเพื่อการแก้ไขปัญหาความขัดแย้ง. [ข่าวออนไลน์]. สืบค้นจาก:

https://www.prachatai.com/journal/2014/08/55195

พสนันท์ ปัญญาพร. แนวความคิดเกี่ยวกับสื่อใหม่ (New Media). [บทความออนไลน์]. สืบค้นจาก: https://photsanan.

blogspot.com/2012/03/new-media.html

พิรงรอง รามสูต. (2558). ประทุษวาจา (hate speech) เบื้องต้น สำหรับสังคมไทย. [บทความออนไลน์]. สืบค้นจาก:

https://www.matichon.co.th/news_detail.php? newsid=1423571835.

Downloads

Published

15-12-2017

How to Cite

บุญเจือ ด. (2017). สื่อกับการจัดการความขัดแย้งต่อกรณี "วัดพระธรรมกาย" : การศึกษาเชิงวิเคราะห์ ประเมิน และพัฒนาเพื่อสังคมไทยยุค 4.0. Journal of Digital Communications, 1(1), 496–524. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/NBTC_Journal/article/view/117819

Issue

Section

Research article