Broadcasting services: A Study of the Development of Thai Communications Laws in the 20th Century
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article studies the development of Thai communications laws in the 20th century. The objectives of this study were: The changing of broadcasting services in Thai society, and the dynamics of communication laws that study through a historical perspective. The concept of the article is social dynamics and social changing. The article carried out a series of primary and secondary sources along with historical research. The results of the study show that the development of communications law in the 20th century, which has changed according to the context of Thai society in 3 periods: During the Thesaphiban countries administrative management, During the regime change and World War II, and During the Cold War. In addition, the law is dynamic, which arises from the conditions of the availability of social communications technology. Laws have evolved according to more diverse roles. It affects the formulation of government laws to cover such as licensing and penalties. This study brings to the understanding of the changing of law and the development of telecommunication technology which occurred in Thailand throughout the 20th century.
Article Details
เนื้อหาหรือบทความที่ปรากฏในวารสารวิชาการ กสทช. เป็นลิขสิทธิ์ของสำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ
(สำนักงาน กสทช.) ซึ่งสำนักงาน กสทช. ขอสงวนสิทธิ์มิให้นำเนื้อหา ข้อความ หรือบทความไม่ว่าทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ คัดลอก หรือตีพิมพ์ซ้ำโดยเด็ดขาด
เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ทั้งนี้ ข้อความ หรือความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องที่ตีพิมพ์ในวารสารนี้ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน
ไม่ผูกพันต่อคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.) และสำนักงาน กสทช. รวมทั้งกรณีหากมี
การละเมิดสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนโดยตรงไม่เกี่ยวข้องกับสำนักงาน กสทช. แต่ประการใด
References
พระราชบัญญัติการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ พ.ศ. 2551. (2551, 4 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 125 ตอนที่ 42 ก. หน้า 61-91.
พระราชบัญญัติวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ พ.ศ. 2498. (2498, 8 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 72 ตอนที่ 11 ก. หน้า 237-248.
พระราชบัญญัติวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2502. (2502, 7 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 76 ตอนที่ 43 ก ฉบับพิเศษ. หน้า 1-6.
พระราชบัญญัติวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2521. (2521, 17 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 95 ตอนที่ 53 ก ฉบับพิเศษ. หน้า 5-8.
พระราชบัญญัติวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2530. (2530, 21 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 104 ตอนที่ 166 ก ฉบับพิเศษ. หน้า 1-9.
พระราชบัญญัติวิทยุคมนาคม พ.ศ. 2498. (2498, 8 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 72 ตอนที่ 11 ก. หน้า 208-219.
พระราชบัญญัติวิทยุคมนาคม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2504. (2504, 1 กรกฎาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 78 ตอนที่ 54 ก ฉบับพิเศษ. หน้า 3-4.
พระราชบัญญัติวิทยุคมนาคม (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2535. (2535, 18 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 109 ตอนที่ 52 ก. หน้า 1-5.
พระราชบัญญัติวิทยุโทรเลข. (2457, 28 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 31 ตอนที่ 0 ก. หน้า 99-105.
พระราชบัญญัติวิทยุโทรเลขเพิ่มเติม. (2464, 7 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 38 ตอนที่ 0 ก. หน้า 115-116.
พระราชบัญญัติวิทยุโทรเลขแก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2473. (2473, 14 กันยายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 47 ตอนที่ 0 ก. หน้า 161-166.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร พุทธศักราช 2478. (2478, 1 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 52 ตอนที่ 0 ก. หน้า 1965-1977.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร (ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2481. (2482, 1 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 56 ตอนที่ 0 ก. หน้า 127-129.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร (ฉบับที่ 3) พุทธศักราช 2483. (2483, 1 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 57 ตอนที่ 0 ก. หน้า 436-439.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร (ฉบับที่ 4) พุทธศักราช 2485. (2485, 12 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 59 ตอนที่ 32 ก. หน้า 1039-1040.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร (ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2491. (2491, 10 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 65 ตอนที่ 8 ก. หน้า 108-111.
พระราชบัญญัติวิทยุสื่อสาร (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2497. (2497, 30 มกราคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 71 ตอนที่ 7 ก. หน้า 1-3.
พระราชบัญญัติสัตว์พาหนะ พุทธศักราช 2482. (2482, 6 พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 56 ตอนที่ 0 ก. หน้า 1492-1506.
เอกสารทั่วไป
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2553). สายธารนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. ภาพพิมพ์.
แถมสุข นุ่มนนท์. (2533). หลักฐานประวัติศาสตร์ในประเทศไทย. โอเดียนสโตร์.
ธงนรินทร์ นามวงศ์. (2563). โฆษณาชวนเชื่อในนิตยสารเสรีภาพ. วารสารประวัติศาสตร์, 45, 93-116.
นภวรรณ ตันติเวชกุล. (2557). การสื่อสารประชาสัมพันธ์ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. วารสาร การประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 7(1), 12-37.
ประวัติโทรทัศน์ในประเทศไทย. (2551, 19 กุมภาพันธ์). Blogger. http://fang-khaow.blogspot .com/2008/02/blog- post_111.html
ปรีดี เกษมทรัพย์. (2531). นิติปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 2. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศักดิภัท เชาวน์ลักณ์สกุล และสุภัทรา อำนวยสวัสดิ์. (2560). สยามกับการล่าอาณานิคมสมัยรัชกาลที่ 5 (พ.ศ. 2411-2453). วารสารช่อพะยอม, 28(1), 71-78.
สำนักหอจดหมายเหตุแห่งชาติ. (2463, 7 ธันวาคม). กต 35/22. เอกสารกระทรวงการต่างประเทศ. “จ้างกัปตันแมคเกนซี เข้ามาเป็นผู้แต่งหนังสือ”. ม.ป.ท.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2538). การเปลี่ยนแปลงโลกทัศน์ของชนชั้นผู้นำไทย ตั้งแต่รัชกาลที่ 4 - พ.ศ. 2475. สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Molokwu, J. B. (n.d.). Theories of Mass Communication. National Open University of Nigeria.
Olabarri, I. (1995). “New” New History: A Longue Duree Structure. History and Theory, 34(1), 1-29.
Rawls, J. (1993). The Law of Peoples. Critical Inquiry, 20(1), 36-68.
Salkever, S. G. (1981). Aristotle’s Social Science. Political Theory, 9(4), 479-508.
Toscano, A. A. (2006). Positioning Guglielmo Marconi’s wireless: a rhetorical analysis of an early twentieth- century technology [Doctoral dissertation]. University of Louisville.