Buddhist Virtues: Sacredness or the Ideals for Practice

Main Article Content

Teerachoot Kerdkeaw

Abstract

This article aims to clarify the meaning of Buddhist virtues that originally referred to the ideals of the Lord Buddha. Buddhist virtues are the single-minded wish, diligent meditation, and self-cultivation according to the noble path (magga). These are the processes of the Lord Buddha used to achieve enlightenment. In other words, Buddhist virtues are the wisdom, the purity, and the compassion of the Lord Buddha. The essence of these virtues is not the sacredness or miracles that happen to worshippers. Instead, it is the ideal achieved through these three practices of the Lord Buddha which all Buddhists should worship by following in his footsteps. 


Buddhist virtues, in conclusion, are not what happen when praying or by expecting miracles. On the contrary, righteous perception and practice are the sole way for preserving Buddhism and passing it down to later generations.

Article Details

How to Cite
Kerdkeaw, T. (2023). Buddhist Virtues: Sacredness or the Ideals for Practice. Journal of Thai Studies, 9(2), 1–39. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/TSDJ/article/view/263640
Section
Research article
Author Biography

Teerachoot Kerdkeaw

Assistant Professor, Department of Humanity and Society of Liberal Arts, Huachiew Chalermprakiet University

References

น.นิพพาน. “หลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ เกจิอมตะแห่งศตวรรษ”, ศักดิ์สิทธิ์. ปีที่ ๒๗ ฉบับที่ ๖๓๘ (๑ สิงหาคม ๒๕๕๒) : ๕๔.

พระเทพเวที(ประยุทธ์ ปยุตฺโต). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๒.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). เมืองไทยจะวิกฤต ถ้าคนไทยมีศรัทธาวิปริต. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : มูลนิธิพุทธธรรม, ๒๕๓๘.

______. พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ ๑๐. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สื่อตะวัน, ๒๕๔๕.

______. ภัยแห่งพระพุทธศาสนาในประเทศไทย. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพฯ : มูลนิธิพุทธธรรม, ๒๕๔๕.

พระอริยนันทมุนี (พุทธทาส อินทปัญโญ). หลักพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สุขภาพใจ, ๒๕๓๓.

พุทธทาสภิกขุ. คู่มือมนุษย์ฉบับสมบูรณ์. พิมพ์ครั้งที่ ๔. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สุขภาพใจ, ๒๕๔๗.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ ๒๕๐๐. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๕.

______. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

______. อรรถกถาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาอฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์วิญญาณ, ๒๕๓๒.

______. อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์วิญญาณ, ๒๕๓๙.

______. ฎีกาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาฏีกา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์วิญญาณ, ๒๕๓๙.

มหามกุฎราชวิทยาลัย. สมนฺตปาสาทิกาย นาม วินยฏฺฐกถาย ปฐโม ภาโค. พิมพ์ครั้งที่ ๗. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๓๑.

______. สมนฺตปาสาทิกาย นาม วินยฏฺฐกถาย ทุติโย ภาโค. พิมพ์ครั้งที่ ๗. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๓๑.

______. ธมฺมปทฏฺฐกถาย ฉฏฺโฐ ภาโค. พิมพ์ครั้งที่ ๑๗. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๒๖.

______. วิสุทฺธิมคฺคสฺส นาม ปกรณวิเสสสฺส ทุติโย ภาโค. พิมพ์ครั้งที่ ๗. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๓๑.

______. มงฺคลตฺถทีปนิยา ทุติโย ภาโค. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๒๔.

ยุทธนา พินิจพันธ์. “บริสุทธิสงฆ์ ขุนพลแห่งกองทัพธรรม พระอาจารย์สมคิด ฐิตสกฺโข วัดนครอินทร์ นนทบุรี”, ศักดิ์สิทธิ์. ปีที่ ๒๗ ฉบับที่ ๖๓๘ (๑ สิงหาคม ๒๕๕๒) : ๒๑.

สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส. ปฐมสมโพธิกถา (ภาษาบาลี) ฉบับคัดลอกคัมภีร์ใบลานอักษรขอม. พิมพ์ประกาศเกียรติคุณสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส ๑๑ ธันวาคม ๒๕๓๗. กรุงเทพฯ : คณะสงฆ์วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม, ๒๕๓๗.

สมเด็จพระสังฆราช (ปุสฺสเทว). สวดมนต์ฉบับหลวง. พิมพ์ครั้งที่ ๑๖. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๓๘.

ส.ศิวรักษ์. ความเข้าใจพระพุทธเจ้าและมหาสาวิกาในสมัยพุทธกาล. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : คณะกรรมการศาสนาเพื่อการพัฒนา, ๒๕๓๔.

แสง จันทร์งาม. พุทธศาสนวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ ๔. กรุงเทพฯ : สร้างสรรค์บุ๊คส์, ๒๕๔๔.