Development of Mo Hom Clothing Products of Traditional Handmade Mo Hom Group at BoHaeo Sub-District, Mueang District, Lampang Province
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to develop Mo Hom clothing products with creative economic idea, study the marketing strategy and implant the conscience of conservation of local wisdom reflecting Lanna identity. This research received fund from Thailand Research Fund using the qualitative research method to develop Mo Hom clothing products together with the traditional handmade group using a participatory action research process. The methodology started from literature review, analysis the issues of marketing mix, small group discussion, field studies, developing the products with Lanna identity then applied in product designing to get knowledge transfer using the participatory action research with the community enterprise Phrae Mo Hom Clothing Group. Persons were developed in the dimensions of economic, social and environment to create symbols and apply in designing forms of shirts, bags, souvenirs and dolls as prototypes so the group gained knowledge, understanding, skills in product designing through JK-Weave and painting in accord with the consumer’s wants, created a Mo Hom brand as Lampang OTOP products. The results of change found the creation of group process, accepted in Bo Haeo community, supported by government, publicized in the website and multi-media, supported partly from Nation University in the campaign to wear local costume every Friday.
Article Details
References
เกษม จันทร์แก้ว. (2525). หลักการสิ่งแวดล้อมศึกษา. กรุงเทพฯ: คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จรุงยศ อรัณยะนาค. (2561). การออกแบบตราสินค้าและเว็บไซต์อย่างมีส่วนร่วม เพื่อส่งเสริมผลิตภัณฑ์ชุมชนตามแนวคิดเศรษฐกิจดิจิทัลอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี, 15(1), 1-12.
ฑัตษภร ศรีสุข, อดิศักดิ์ จำปาทอง, ชรัสนันท์ ตาชม.(2561). แนวทางการพัฒนาการตลาดการท่องเที่ยวและห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเชิงเกษตรวิถีน่านแบบบูรณาการ. วารสารสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 313-330.
ทวี ทองสว่าง และทัศนีย์ ทองสว่าง. (2523). การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม บทที่1 การพัฒนาสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ธนกฤต แก้วพิลารมย์. (2559). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ประเภทกระเป๋าสำหรับสุภาพสตรีจากผ้าหม้อห้อมด้วยการทอแบบลายสอง.วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ์, 20 (1), 80–87.
ธีระวุฒิ อินจันทร์, ชัยยันต์ เมธานุวัฒนเดช, รัฐศาสตร์ ทองสุข และพรพิพัฒน์ เจนธรรมคุณ. (2554). ผลิตภัณฑ์ผ้าหม้อห้อมในจังหวัดแพร่.วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์, 6(1), 91-111.
ประภาศรี ถนอมธรรม. (2561). การพัฒนาการผลิตผ้าฝ้ายย้อมโคลนของกลุ่มผู้ผลิตผ้าฝ้ายในเขตอำเภอเมืองจังหวัดชัยภูมิ.วารสารสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4 (2), 271-282.
ปวินท์รัตน์ แซ่ตั้ง. (2556). การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ผ้าทอย้อมสีธรรมชาติ ผ่านกระบวนการย้อมสีธรรมชาติโดยการใช้สารช่วยย้อม จากน้ำพุร้อนแจ้ซ้อน อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง.วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 1(1), 9-22.
เผ่าภิญโญศ์ ฉิมพะเนาว์. (2551). การออกแบบลายทอผ้าด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ JK-Weave. เชียงใหม่ : หจก.วนิดาการพิมพ์.
รจนา ชื่นศิริกุลชัย. (2557). การสร้างนักออกแบบกลุ่มวิสาหกิจชุมชน ให้มีความเป็นอัตลักษณ์ล้านนาต่อการพัฒนาแฟชั่นในระบบเศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์.วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 2(2),141-152.
ศุภชัย เหมือนโพธิ์ และธีรศักดิ์ อุ่นอารมย์เลิศ. (2561). การพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการชุมชน ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์.วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(1), 131-144.
สมบูรณ์ ธรรมลังกา. (2556). รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นฐานในจังหวัดเชียงราย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(2), 58-66.
สุกัญญา ดวงอุปมา. (2557).แนวทางการพัฒนาศักยภาพที่ดีของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดกาฬสินธุ์.วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 2(2), 133-139.
อัญชลีพร ใจสิทธิ์ และจุฑาทิพย์ เฉลิมผล. (2561).ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อความสำเร็จของเกษตรกรในการผลิตผลิตภัณฑ์ผ้าฝ้ายทอมือในบ้านดอนหลวงตำบลแม่แรง อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 6(3), 623-630.