แนวคิดเรื่องจิตเดิมแท้ในพุทธปรัชญาเซน

Main Article Content

พระมหาสุรชัย ชยาภิวฑฺฒโน (พุดชู)

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นการศึกษาเรื่องจิตเดิมแท้ในพุทธปรัชญาเซนว่า โดยสภาวะดั้งเดิมของจิตเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์หรือไม่ ด้วยการวิเคราะห์หลักคำสอนที่ปรากฏในตัวบทหรือคัมภีร์ฝ่ายมหายานและเปรียบเทียบกับแนวคิดเรื่องจิตในพุทธปรัชญาเถรวาท
คำว่า “จิตเดิมแท้” เป็นแนวคิดที่ปรากฏเฉพาะในปรัชญาเซนเท่านั้น คำนี้ปรากฏครั้งแรกในคำสอนของท่านเว่ยหล่าง สังฆปริณายกรูปที่ 6 ของเซน โดยแนวทางปฏิบัติของเซนที่เรียกว่า โกอาน ซาเซน และมอนโดนั้นล้วนเป็นเครื่องมือที่ใช้เพื่อฝึกหัดให้บรรลุธรรมหรือซาโตริ คือการเข้าถึงโพธิจิตหรือจิตเดิมแท้ อันเป็นพุทธภาวะที่มีอยู่แล้วในทุกคน ดังนั้น คำว่า โพธิจิต พุทธภาวะ ซาโตริ จิตว่าง และจิตหนึ่ง จึงเป็นไวพจน์ที่บ่งถึงคำว่า จิตเดิมแท้ในพุทธปรัชญาเซน
จากการศึกษาเรื่องจิตเดิมแท้ในพุทธปรัชญาเซนพบว่า จิตเป็นธรรมชาติที่บริสุทธิ์จริง แต่มีนัยการอธิบายที่แตกต่างจากพุทธปรัชญาเถรวาทที่ใช้คำว่า จิตประภัสสรหรือผ่องใส ซึ่งมีความหมายต่างกับคำว่าจิตบริสุทธิ์ในพุทธปรัชญาเซน อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างระหว่างพุทธปรัชญาเซนกับเถรวาทเป็นแต่เพียงการอธิบายความเท่านั้น เพราะเมื่อกล่าวถึงผลของการปฏิบัติแล้ว การเข้าถึงจิตเดิมแท้ของเซนก็คือการบรรลุธรรมที่มีรสเดียวกันกับการบรรลุธรรมในทัศนะของสำนักอื่นนั่นคือวิมุติรส

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ติช นัท ฮันห์. (2546). ศาสตร์แห่งความเข้าใจ: ปรัชญาปารมิตาหฤทยสูตร ฉบับคนรุ่นใหม่ (สงบ งามมงคล, ผู้แปล) (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ส่องศยาม.

ประสงค์ กิตฺติญาโณ (พรมศรี), พระมหา. (2557). การพัฒนาจิตแบบพุทธนิกายเซน. นนทบุรี: วารา.

พจนา จันทรสันติ, แปล. (2546). กุญแจเซน (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พุทธทาสภิกขุ, แปล. (ม.ป.ป.ก). คำสอนฮวงโป. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พุทธทาสภิกขุ, แปล. (ม.ป.ป.ข). สูตรของเว่ยหล่าง. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

ละเอียด ศิลาน้อย และธานินทร์ เหมบุตร, เรียบเรียง. (2536). วิมุตติกถา: บทบันทึก คำอุทานของพระเซนขณะบรรลุธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สมิต.

สมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร (พรรณา), พระมหา. (2551). จิตตมาตรของนิกายโยคาจาร: การศึกษาเชิงวิเคราะห์บนฐานแนวคิดเรื่องจิตในพระพุทธศาสนายุคต้น. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมภาร พรมทา. (2546). พุทธศาสนานิกายเซน: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2548). พระนาคารชุนะกับคำสอนว่าด้วยทางสายกลาง. กรุงเทพฯ: ศยาม.

เสถียร โพธินันทะ. (2555). ปรัชญามหายาน (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

อมร ทองสุก. แปล. (2550). พระสูตรธรรมของเว่ยหล่าง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ส่องศยาม.

Kuan, C, trans. (2007). The Diamond Sutra (The Diamond Prajna-Paramita Sutra). Taipei City: Mahavairochana Temple.

Ming-wood Liu. (1985). The Mind-only Teaching of Ching-ying Hui-yuan: An Early Interpratation of Yogacara Thought in China. Philosophy East and West, 35(4), 351-376.

Mou-Lam, W., trans. (1969). The Sutra of Hui Neng. Berkeley: Shambhala.

Nhat Hanh, T. (2001). Transformation at the Base. California: Parallax Press.

Sasaki, Ruth Fuller, Iriya, Yoshitaka and Fraser, Dana R. trans. (1976). A Man of Zen: The Recorded Sayings of Layman Pang. New York: Weatherhill.

Suzuki, Daisetz Teitaro, trans. (1968). The Lankavatara Sutra. London: Routledge & Kegan Paul Ltd.

Suzuki, Daisetz Teitaro. (2000). Zen and Japanese Buddhism. New Delhi: Munshiram Manoharlal.

Suzuki, Daisetz Teitaro. (2007). Studies in the Lankavatara Sutra. New Delhi: Munshiram Manoharlal.

Suzuki, Shunryu. (2011). Zen Mind, Beginner’s Mind: Informal Talks on Zen Meditation and Practice. T. Dixon. (Ed.) Boston: Shambhala.