แดร็กควีนพันหน้า: สุนทรียภาพจากการซ้อนทับ ขององค์ประกอบพื้นฐานทางการสื่อสารแห่งยุคหลังสมัยใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ลักษณะความสัมพันธ์ระหว่างรหัสตัวสารเชิงเสมือน (analogic message code) กับรหัสตัวสารเชิงตรรกะ (digital massage code) ที่มีบทบาทต่อการสื่อความหมายด้วยการแต่งหน้าแดร็กควีนและลักษณะความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างองค์ประกอบต่างๆ ของการสื่อสารที่ใช้ในการสร้างความหมายของการแต่งหน้าแดร็กควีนให้เกิดขึ้นในยุคดิจิทัล ผลการศึกษาพบว่าการสื่อความหมายด้วยการแต่งหน้าแดร็กควีนจำเป็นต้องอาศัยรหัสตัวสารเชิงเสมือนและรหัสตัวสารเชิงตรรกะที่เข้ามาสลับสับเปลี่ยนกันจัดการความหมายของการแต่งหน้าให้เกิดขึ้น เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของการสื่อสาร ทั้งนี้ยังพบว่าได้เกิดการควบรวมทางการสื่อสาร (convergence communication) โดยองค์ประกอบพื้นฐานทางการสื่อสารสามารถสวมบทบาท เปลี่ยนสถานะและมีส่วนร่วมทำหน้าที่เป็นรหัสในการกำหนดความหมายของการแต่งหน้าได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
กิตติ กันภัย. (2551). จิตวิทยาการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โครงการตำราคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชานันท์ ยอดหงษ์. (2560). DRAG QUEEN: เพราะเพศเป็นสิ่งประดิษฐ์และไม่ได้ติดตัวแต่กำเนิด. สืบค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2563 จาก https://spectrumth.com/2019/07/20/drag-queen.
ชีรา ทองกระจาย. (2561). ความเท่าเทียมกันทางเพศสภาพ. ใน เอกสารชุดวิชาการพัฒนามนุษย์ในบริบทโลก. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณชรต อิ่มณะรัญ และกฤษณ์ ทองเลิศ. (2562). การดำรงอยู่และสุนทรียภาพของสัญรูปนาคในสื่อบันเทิงไทย. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 23(3), 183-195.
ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์ และคณะ. (2547). สุนทรียนิเทศศาสตร์ การสื่อสารการแสดงและสื่อจินตคดี. กรุงเทพฯ: โครงการสื่อสันติภาพ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทวีรัก กลิ่นสุคนธ์. (2541). การศึกษากระบวนการผลิตและการบริโภคภาพเขียนลอกแบบในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ภูมิชนะ หนูชูแก้ว และโมไนยพล รณเวช. (2563). การบริหารรายการโทรทัศน์เฉพาะกลุ่ม: รายการแดร็ก เรซ ไทยแลนด์. วารสารการสื่อสารและการจัดการ นิด้า, 6(1), 44-57.
ริรินดา เติมไทยมงคล. (2551). ปรสิตการสื่อสารในรายการโทรทัศน์เล่าข่าวเช้า. นิเทศสยามปริทัศน์, 8(8), 3-19.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16), 7-11.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2562). การสื่อสารกับอเสถียรตรรกะ. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 18(2), 8-12.
ศิริชัย ศิริกายะ สุธี พลพงษ์ และเจตน์จันทร์ เกิดสุข. (2560). จังหวะของการสื่อสารในรายการโทรทัศน์ประเภทเรียลลิตีเกมส์โชว์ที่คัดสรร. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 16(20), 57-65.
อารีรัตน์ แพทย์นุเคราะห์. (2552). การกำกับความหมายของแผนที่ท่องเที่ยวบนสื่ออินเทอร์เน็ต (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาการสื่อสารมวลชน). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
Dickson, H., Thomson, C., & O’Toole, P. (2016). A Picture is worth a thousand words: Investigating first year chemistry students’ ability to visually express their understanding of chemistry concepts. International Journal of Innovation in Science and Mathematics Education, 24(1), 12-23.
Fiske, J. (1982). Introduction to Communication Studies. New York: Methuen & Co. Ltd.
Genette, G. (1997). Paratexts: Thresholds of Interpretation (C. Newman & C. Doubinsky, Trans.). Lincoln: University of Nebraska Press.
Hirschman, A. (1970). Exit, Voice, and Loyalty: Responses to Decline in Fims, Organizations, and States. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Hook, J. N., & Stevens, Robert L. (1967). Competence in English. New York: Harcourt, Brace & World.
Jakobson, R. (1962). Selected Writing, 4 Roles. The Hague: Mouton.
Jakobson, R. (1987). Language in Literature. London: The Belknap Press of Harvard University.
Schramm, W. (1964). Mass Media and National Development. Stanford, CA: Stanford University Press.
