ความหมายและความสำคัญของการอธิษฐานเสี่ยงทาย ในวรรณคดีไทย

Main Article Content

ธิติภัทร จรูญชัยกุลเจริญ
อรอุษา สุวรรณประเทศ

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์รูปแบบของ “การอธิษฐานเสี่ยงทาย” และ “เครื่องเสี่ยงทาย” ตลอดจนอภิปรายถึงความหมายและความสำคัญของการอธิษฐานเสี่ยงทายที่ปรากฏในวรรณคดีไทย  ผลการวิจัยพบว่า “การอธิษฐานเสี่ยงทาย” เป็นอนุภาค (motif) สำคัญที่ปรากฏในวรรณคดีไทยหลายเรื่อง สามารถแบ่งได้เป็น 4 รูปแบบตามวัตถุประสงค์ของการกระทำ ได้แก่ 1) การอธิษฐานเสี่ยงทายเพื่อเลือกคู่ครอง 2) การอธิษฐานเสี่ยงทายเพื่อพิสูจน์ความจริง 3) การอธิษฐานเสี่ยงทายเพื่อทำนายชะตาชีวิต และ 4) การอธิษฐานเสี่ยงทายเพื่อพิสูจน์ความตั้งมั่นในการบรรลุเป้าหมาย ส่วน “เครื่องเสี่ยงทาย” ซึ่งเป็นอุปกรณ์สำคัญในการอธิษฐานเสี่ยงทายนั้น มีปรากฏ 2 รูปแบบ ได้แก่ 1) เครื่องเสี่ยงทายที่เป็นธาตุหรือสิ่งมีชีวิตในธรรมชาติ และ 2) เครื่องเสี่ยงทายที่เป็นวัตถุสิ่งของที่มนุษย์สร้างขึ้น ทั้งนี้ “การอธิษฐานเสี่ยงทาย” มีบทบาทสำคัญในการเป็นวิธีค้นหาคำตอบให้กับความไม่รู้หรือความไม่แน่ใจของมนุษย์เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์สำคัญที่จำเป็นต้องตัดสินใจ แต่เกิดความไม่มั่นใจว่าจะเลือกทางใดดี จึงตั้งจิตอธิษฐานถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออำนาจบุญซึ่งมนุษย์เชื่อว่าเป็นอำนาจที่เหนือกว่ามนุษย์ให้ช่วยตัดสินหรือเผยคำตอบผ่านสื่อกลางที่เรียกว่า “เครื่องเสี่ยงทาย”

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กิ่งแก้ว อัตถากร. (2552). พิธีกรรมคือการเชื่อมโยง. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 6(1), 1-9.

ขุนช้างขุนแผน (ฉบับชำระใหม่). (2559). กรุงเทพฯ: แสงดาว.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2545). อ่านลิลิตพระลอ ฉบับวิเคราะห์และถอดความ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2550). เสี่ยงน้ำในวรรณคดีไทย. น้ำคือชีวิต: วารสารราชบัณฑิตยสถาน ฉบับเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในโอกาสที่ทรงเจริญพระชนมพรรษา 80 พรรษา 5 ธันวาคม 2550, 310-342.

ชลธิรา สัตยาวัฒนา. (2513). การนำวรรณคดีวิจารณ์แผนใหม่แบบตะวันตกมาใช้กับวรรณคดีไทย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.

ชาคริต อนันทราวัน. (2539). วรรณกรรมใบเซียมซี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ชุมสาย สุวรรณชมภู. (2551). การเสี่ยงทายในวรรณคดีไทย: เสี่ยงน้ำ เสี่ยงลูก และเสี่ยงเทียน. วารสารอักษรศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 30(18), 81-95.

ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2561). หลังม่านวรรณศิลป์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: สัมปชัญญะ.

นิยะดา เหล่าสุนทร. (2545). พินิจวรรณลักษณ์. กรุงเทพฯ: ลายคำ.

บทละครครั้งกรุงเก่าเรื่องนางมโนห์ราและสังข์ทอง ฉบับหอสมุดแห่งชาติ (พิมพ์ครั้งที่ 3). (2508). พระนคร: คลังวิทยา.

ปรมานุชิตชิโนรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระ. (2558). พระปฐมสมโพธิ. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2553). บทละครเรื่องรามเกียรติ์ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: บรรณกิจ 1991.

พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). อิเหนา พระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: แสงดาว.

พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ. (2559). บทละครนอก พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย. กรุงเทพฯ: นครสาส์น.

ภัทรพร สิริกาญจน. (2557). พระพุทธศาสนาในประเทศไทย: เอกภาพในความหลากหลาย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

วัชราภรณ์ ดิษฐป้าน. (2550). วรรณกรรมเสี่ยงทาย ‘ศาสตรา’: ภูมิปัญญาชาวใต้. วารสารวรรณวิทัศน์, 39-86.

ศิราพร ณ ถลาง. (2557). ทฤษฎีคติชนวิทยา: วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุกัญญา สุจฉายา. (2549). อำนาจกับปัญญาในตำนานของชนชาติไทเรื่องไก่เสี่ยงทายตัวแรก. กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2554). เรือพระราชพิธีและเห่เรือมาจากไหน?. กรุงเทพฯ: โพสต์บุ๊กส์.

สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร. (2556). วรรณคดีแห่งชาติ เล่ม 1. กรุงเทพฯ:

สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร.

เสือโคคำฉันท์และอนิรุทธ์คำฉันท์. (2522). นครปฐม: คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาศิลปากร.

อาทิตย์ ศรีจันทร์. (2563). ‘ดำน้ำลุยเพลิง’ วิธีพิจารณาคดีความสมัยโบราณของไทย เมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์คือผู้พิพากษา. สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2563 จาก https://www.silpa-mag.com/history/article_40782.