“Cleromancy” in Thai Literature
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research paper aims to study and analyze the characteristics of “Cleromancy” and the tools used for such purpose, as well as to discuss the definition and importance of “Cleromancy” in Thai literature. The research has found that “Cleromancy” is an essential motif in Thai literature, and it can be classified into four types by its objectives, namely: for selecting partners in marriage; for proving that something is truthful; for predicting what is going to happen to one’s life in the future; and for proving one’s determination to achieve one’s goal. Besides, the key tools for “Cleromancy” (literally “things used for divination” in Thai) can be divided into 2 types, which are 1) natural things, which are the natural elements and living things and 2) man-made things. “Cleromancy” has an important role as a method for finding answers for the unknown, or for resolving irresolution in human’s mind when they confront incidents that need decisions but are hesitant to find exact solutions. In such cases, they pray for divine power or virtues power, which are highly revered, to judge or reveal the answers through the media of “things used for divination”.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิ่งแก้ว อัตถากร. (2552). พิธีกรรมคือการเชื่อมโยง. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 6(1), 1-9.
ขุนช้างขุนแผน (ฉบับชำระใหม่). (2559). กรุงเทพฯ: แสงดาว.
ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2545). อ่านลิลิตพระลอ ฉบับวิเคราะห์และถอดความ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2550). เสี่ยงน้ำในวรรณคดีไทย. น้ำคือชีวิต: วารสารราชบัณฑิตยสถาน ฉบับเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในโอกาสที่ทรงเจริญพระชนมพรรษา 80 พรรษา 5 ธันวาคม 2550, 310-342.
ชลธิรา สัตยาวัฒนา. (2513). การนำวรรณคดีวิจารณ์แผนใหม่แบบตะวันตกมาใช้กับวรรณคดีไทย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
ชาคริต อนันทราวัน. (2539). วรรณกรรมใบเซียมซี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ชุมสาย สุวรรณชมภู. (2551). การเสี่ยงทายในวรรณคดีไทย: เสี่ยงน้ำ เสี่ยงลูก และเสี่ยงเทียน. วารสารอักษรศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 30(18), 81-95.
ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2561). หลังม่านวรรณศิลป์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: สัมปชัญญะ.
นิยะดา เหล่าสุนทร. (2545). พินิจวรรณลักษณ์. กรุงเทพฯ: ลายคำ.
บทละครครั้งกรุงเก่าเรื่องนางมโนห์ราและสังข์ทอง ฉบับหอสมุดแห่งชาติ (พิมพ์ครั้งที่ 3). (2508). พระนคร: คลังวิทยา.
ปรมานุชิตชิโนรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระ. (2558). พระปฐมสมโพธิ. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2553). บทละครเรื่องรามเกียรติ์ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: บรรณกิจ 1991.
พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). อิเหนา พระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: แสงดาว.
พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ. (2559). บทละครนอก พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย. กรุงเทพฯ: นครสาส์น.
ภัทรพร สิริกาญจน. (2557). พระพุทธศาสนาในประเทศไทย: เอกภาพในความหลากหลาย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
วัชราภรณ์ ดิษฐป้าน. (2550). วรรณกรรมเสี่ยงทาย ‘ศาสตรา’: ภูมิปัญญาชาวใต้. วารสารวรรณวิทัศน์, 39-86.
ศิราพร ณ ถลาง. (2557). ทฤษฎีคติชนวิทยา: วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุกัญญา สุจฉายา. (2549). อำนาจกับปัญญาในตำนานของชนชาติไทเรื่องไก่เสี่ยงทายตัวแรก. กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2554). เรือพระราชพิธีและเห่เรือมาจากไหน?. กรุงเทพฯ: โพสต์บุ๊กส์.
สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร. (2556). วรรณคดีแห่งชาติ เล่ม 1. กรุงเทพฯ:
สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร.
เสือโคคำฉันท์และอนิรุทธ์คำฉันท์. (2522). นครปฐม: คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาศิลปากร.
อาทิตย์ ศรีจันทร์. (2563). ‘ดำน้ำลุยเพลิง’ วิธีพิจารณาคดีความสมัยโบราณของไทย เมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์คือผู้พิพากษา. สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2563 จาก https://www.silpa-mag.com/history/article_40782.