แนวคิดการจัดวางประติมากรรมเหวยถัว ในวัดมหายานจีนนิกายและอนัมนิกาย กรุงเทพฯ
Main Article Content
บทคัดย่อ
เทพเหวยถัว หรือพระเวทโพธิสัตว์ ถือเป็นเทพธรรมบาลสำคัญองค์หนึ่งที่พบในวัดพุทธศาสนามหายานทั้งฝ่ายจีนนิกายและอนัมนิกาย กรุงเทพฯ ลักษณะสำคัญคือเป็นเทพบุรุษแต่งกายในชุดนักรบแบบจีน พระพักตร์แสดงความเยาว์ พระหัตถ์ถือกระบอง จากการสำรวจพบว่ามีการจัดวางประติมากรรมองค์ดังกล่าวในตำแหน่งที่หลากหลาย ดังนั้น ในบทความนี้จึงมีจุดประสงค์ที่จะจัดกลุ่มรูปแบบการจัดวางเทพเจ้าเหวยถัวในวัดจีนนิกายและอนัมนิกาย กรุงเทพฯ และขณะเดียวกันทำการศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการจัดวางดังกล่าว
จากการศึกษาพบว่าตำแหน่งการจัดวางภายในวัดทั้ง 2 นิกายมีทั้งหมด 3 รูปแบบหลัก คือ 1) ตำแหน่งบริวารนอกแนวแกนประธานภายในอาคารประธาน 2) พื้นที่ด้านหน้าภายในอาคารประธาน บนแนวแกนประธาน และหันหน้าเข้าหาพระประธาน และ 3) ภายในวิหารท้าวจตุโลกบาล หรือด้านนอกอาคารประธาน โดยอยู่บนแนวแกนประธาน และหันหน้าเข้าหาพระประธาน
ปัจจัยที่มีผลต่อการจัดวางดังกล่าวสามารถสรุปได้ดังนี้ คือในส่วนของวัดจีนนิกาย การจัดวางสัมพันธ์กับแนวทางที่มีอยู่เดิมในจีน ซึ่งสืบเนื่อง มาจากลักษณะประติมานวิทยาของเทพเจ้าเหวยถัวในจีนที่เกิดจากการผสมผสานระหว่างพระสกันทกุมารกับเหวยเทียนเจียงจวิน ส่วนวัดอนัมนิกาย แนวทางการจัดวางเทพเจ้าองค์นี้น่าจะได้แรงบันดาลใจจากวัดจีนนิกาย เนื่องจากการประดิษฐานเทพเจ้าองค์ดังกล่าวภายในวัดไม่เป็นที่นิยมในศิลปะเวียดนาม ปัจจัยที่ทำให้เกิดความนิยมดังกล่าวอาจสืบเนื่องมาจาก ผู้อุปถัมภ์วัดอนัมนิกายในกรุงเทพฯ ที่เป็นชาวจีนมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่รัชกาลที่ 3 เป็นต้นมา ในขณะเดียวกันพระสงฆ์อนัมนิกายที่เป็นชาวญวนลดจำนวนลงตั้งแต่รัชกาลที่ 5 เป็นต้นมา
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ประวัติวัดกุศลสมาคร. (2550). กรุงเทพฯ: วัดกุศลสมาคร.
พระคณานัมสมณาจารย์ (โผเรียน เป้า). (2535). ที่ระลึกงานฉลองสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะ ที่พระคณานัมสมณาจารย์ (โผเรียน เป้า) เจ้าอาวาสวัดชัยภูมิการาม กรุงเทพมหานคร 16 พฤษภาคม 2535. กรุงเทพฯ: วัดชัยภูมิการาม.
พระครูคณานัมสมณาจารย์ (โผเรียน เป้า). (2507). ประวัติพระสงฆ์อนัมนิกายในราชอาณาจักรไทยและประวัติความเป็นมาของชนเชื้อชาติญวนในสมัยต้นรัตนโกสินทร์. พระนคร: ม.ป.พ.
อุภัยฉลอง. (2543). กรุงเทพฯ: ประชาชน.
Kosittanakiat, Tiwaree. (2005). The Adaptation of Annam-Nikai in Bangkok (Thesis for Master of Arts Program in Thai Studies). Chulalongkorn University, Bangkok.
Kumar, Bachchan. (2001). The Buddhist Art: Vietnamese Perspectives. Delhi: B.R. Publishing Corporation.
Li, Xinjie. (2012). Weituo: a Protective Deity in Chinese Buddhism and Chinese Art (Dissertation for Master of Arts). University of Macau, Macau.
Prip-Moller, Johannes. (1967). Chinese Buddhist Monasteries. Hong Kong: Hong Kong University Press.
Tay Phuong Pagoda. (2022). Retrieved January 20, 2022, from https://www.orientalarchitecture.com/sid/
/vietnam/hanoi/tay-phuong-pagoda.
丁清玲, 2011, 南皮“石金刚”艺术考察报告》, 河北师范大学硕士学位论文 Ding Qingling. (2011). Nanpi Shijingang Yishu Kaocha Baogao (Dissertation for Master Degree). Hebei Normal University,Hebei. (รายงานการสำรวจด้านศิลปกรรม “วัชรปาณีศิลา” เมืองหนานผี).
金光明经 Suvarṇaprabhāsottamasūtra. (2022). Retrieved January 14, 2022, from https://cbetaonline.dila.edu.tw/search/?q=%E0%B9%88%E9%87%91%E5%85%89%E6%98%8E&lang=zh.