การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ที่มีพิพิธภัณฑ์ และชุมชนย่านบางลำพูเป็นศูนย์กลาง
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาพฤติกรรมการท่องเที่ยวและความต้องการของนักท่องเที่ยว ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติในย่านบางลำพู และ 2) เพื่อศึกษาจุดเด่นของแหล่งท่องเที่ยวในย่านบางลำพูเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน แบ่งเป็น 1) การวิจัยเชิงสำรวจ โดยมีกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวในชุมชนย่านบางลำพู กรุงเทพฯ จำนวน 400 คน ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบผสม สำหรับสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ยและค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ 2) การวิจัยเชิงคุณภาพ แบ่งเป็น 2.1) การสัมภาษณ์เชิงลึกกลุ่มผู้มีอำนาจในการตัดสินใจของพิพิธภัณฑ์ในสังกัดกรมธนารักษ์ จำนวน 6 ราย และ 2.2) การสนทนากลุ่มกับกลุ่มประชาคมชุมชนในย่านบางลำพู จำนวน 7 ราย และการสนทนากลุ่มกับกลุ่มผู้บริหารสมาคมไทยธุรกิจการท่องเที่ยว จำนวน 5 ราย จากนั้นผู้วิจัยวิเคราะห์ข้อมูลเหตุการณ์แบบอิงทฤษฎีและนำเสนอผลงานวิจัยในรูปแบบการพรรณนาความ
ผลการศึกษา พบว่า 1) พฤติกรรมการท่องเที่ยวและความต้องการของนักท่องเที่ยวในย่านบางลำพูเป็นตลาดเฉพาะในการร่วมกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ที่ควรสร้างเรื่องเล่าเพื่อเพิ่มมูลค่าและรูปแบบการท่องเที่ยวที่เชื่อมโยงกับการเดินทางท่องเที่ยวริมน้ำ และ 2) จุดเด่นของแหล่งท่องเที่ยวในย่านบางลำพู ได้แก่ อาหาร การท่องเที่ยววัดเก่า แหล่งท่องเที่ยวยามราตรี และการเดินทางสะดวก
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). สถานการณ์การท่องเที่ยวในประเทศ รายจังหวัด ปี 2566. สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/news/category/705.
ชัญญ ชีวาภรณาภิวัฒน์. (2544). ปัจจัยที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงการตั้งถิ่นฐานย่านบางลำพู. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูวิทย์ ศิริโชคเวชกุล. (2551). เที่ยวให้รู้ เปิดประตูสมอง. กรุงเทพฯ: เอ็กซพลอเรอร์ ชาแนล.
ทินกฤต รุ่งเมือง. (2558). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมเครือข่ายกิจกรรมการท่องเที่ยว ของกลุ่มทวารวดี 4 จังหวัด. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 33(1), 138-160.
ทุนจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เฉลิมฉลองสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี. (2534). องค์ประกอบทางกายภาพกรุงรัตนโกสินทร์. กรุงเทพฯ: ทุนจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เฉลิมฉลองสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2546). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2555). การจัดการด้านการตลาดอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. นนทบุรี: เฟิร์นข้าหลวงพริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ปาริชาติ วลัยเสถียร, สุทิตย์ อบอุ่น, สหัทยา วิเศษ, จันทนา เบญจทรัพย์, และชลกาญจน์ ฮาซันนารี. (2542). กระบวนการและเทคนิคการทำงานของนักพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ปิรันธ์ ชิณโชติ, และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.
พจนา สวนศรี. (2546). การท่องเที่ยวที่ยั่งยืนโดยชุมชน. เชียงใหม่: สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พิพิธบางลำพู กรมธนารักษ์. (ม.ป.ป.). ความเป็นมาของชุมชนบางลำพู. สืบค้นจาก http://banglamphu museum.treasury.go.th.
พิศาล แก้วอยู่, และประกอบ ศิริภักดีพินิจ. (2557). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยการปรับใช้หัตถกรรมจักสานผักตบชวาในพื้นที่อําเภอเมือง จังหวัดพะเยา. ใน การประชุมวิชาการการพัฒนาชนบทที่ยั่งยืน (น. 321-329). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ยุวรี โชคสวนทรัพย์. (2561). การใช้วัฒนธรรมชุมชนเพื่อพัฒนาสู่การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรณีศึกษาชุมชนเกาะศาลเจ้า เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. วารสารสุทธิปริทัศน์ฉบับพิเศษ, 32, 15-27.
วลัยลักษณ์ ทรงศิริ. (2561). “เมืองประวัติศาสตร์กรุงเทพฯ” และการเดินทางย้อนรอยการจัดการเมืองประวัติศาสตร์ที่ไม่มีชีวิต (3). สืบค้นจาก https://lek-prapai.org/home/view.php?id=5387.
วันดี จีนสวัสดิ์. (2540). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ป่าไม้: ศึกษาเฉพาะกรณีหมู่บ้านป่าไม้ท่ากะบาก อำเภอเมือง จังหวัดสระแก้ว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศราวุธ ผิวแดง, ปณิธาน เมฆกมล, และพนา ดุลยพัชร์. (2559). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์ กลุ่มชาติพันธุ์ลุ่มน้ำโขง. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน: แนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. เชียงใหม่: สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Ali, M. B., Quaddus, M., Rabbanee F. K., & Shanka, T. (2022). Community participation and quality of life in nature-based tourism: Exploring the antecedents and moderators. Journal of Hospitality & Tourism Research, 46(3), 630-661.
Arismayantiab, N. K., & Suwenaa, I. K. (2022). Local community participation in management of tourism villages: A case study of penglipuran village in Bali. Journal of Positive School Psychology, 6(10), 3723-3736.
Cochran, W. G. (1977). Sampling Technique (3th ed.). New York: John Wiley & Sons.
Dimanche, F., & Havitz, M. E. (2010). Consumer behavior and tourism: Review and extension of four study areas. Journal of Travel & Tourism Marketing, 3(3), 37-57.
Eyisi, A., Lee, D., & Trees, K. (2020). Facilitating collaboration and community participation in tourism development: The case of South-Eastern Nigeria. Tourism & Hospitality Research, 21(3), 275-288.
Gohori, O., & Merwe, P. V. (2022). Limitations to community participation in tourism from local people's perspectives: Manicaland province, Zimbabwe. Development Southern Africa, 39(6), 841-855.
Gunn, C., & Recker, M. M. (2001). New Zealand higher education the age of the global virtual university. Educational Technology Research & Development, 49(2), 106-116.
Iqbal, A., Ramachandran, S., Siow, M. L., Subramaniam, T., & Afandi, S. H. M. (2022). Meaningful community participation for effective development of sustainable tourism: Bibliometric analysis towards a quintuple helix model. Journal of Outdoor Recreation and Tourism, 39, 1-14.
Jiménez-Barreto, J., Rubio, N., & Campo, S. (2020). Destination brand authenticity: What an experiential simulacrum! A multigroup analysis of its antecedents and outcomes through official online platforms. Tourism Management, 77, 1-19.
Preko, A., Gyepi-Garbrah, T. F., Arkorful, H., Akolaa, A. A., & Quansah, F. (2020). Museum experience and satisfaction: moderating role of visiting frequency. International Hospitality Review, 34(2), 203-220.
Richards, G. (2010). Creative tourism and local development. Creative Tourism. A global conversation how to provide unique creative experiences for travelers worldwide: At present at the 2008 Santa Fe & UNESCO International Conference on Creative Tourism. New Mexico, USA: UNESCO.
Richards, G. (2020). Designing creative places: The role of creative tourism. Annals of Tourism Research, 85, 1-11.
Yang, L. (2019). Cultural tourism in a replicated old town: Tourists’ views. Tourism Planning & Development, 16(1), 93-111.