มโนทัศน์เรื่องการเป็นผู้กระทำการทางศีลธรรม บนสังคมออนไลน์ตามทัศนะของพุทธจริยศาสตร์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษาการเป็นผู้กระทำการทางศีลธรรมโดยการนำประเด็นทางจริยธรรมที่เกิดขึ้นบนสังคมออนไลน์ที่ปรากฏให้เห็นว่าสามารถแสดงออกได้สองลักษณะ คือ การลงมือกระทำและการกระทำทางความคิด ประกอบด้วยประเด็นสำคัญ 5 ประการ คือ 1) การโพสต์ 2) การแบ่งปันข้อมูล 3) การแสดงความคิดเห็น 4) การคิดในทางที่ถูก และ 5) การคิดในทางผิด ในฐานะการเป็นผู้กระทำการที่ใช้สื่อสังคมออนไลน์ได้นำพาตนเองเข้าไปมีส่วนร่วมในวงสนทนาหรือในประเด็นที่เกิดขึ้นบนสื่อสังคมออนไลน์ต่างๆ ที่ตนเองให้ความสนใจ โดยตัวผู้กระทำการในบริบทนี้อยู่ในภาวะที่ปราศจากการถูกครอบงำทางความคิด มีเสรีภาพที่จะกำหนดตนเองได้อย่างอิสระ ตัดขาดจากการกระทำตามกฎระเบียบ ตามหลักศีลธรรม เกิดเป็นข้อแตกต่างจากการเป็นผู้กระทำการทางศีลธรรมที่ต้องมีหลักปฏิบัติในการยึดเหนี่ยว ตามทัศนะของพุทธจริยศาสตร์ได้เสนอหลักคิด 2 ประการ คือ ธรรมในปัจเจกบุคคลและธรรมสำหรับสังคม เป็นมาตรฐานของการเป็นผู้กระทำการทางศีลธรรม โดยมีสัมมาทิฏฐิเป็นเครื่องชี้นำให้เกิดความคิดเห็นที่ชอบด้วยธรรม ในแง่ของการเป็นผู้กระทำการทางศีลธรรมบนสังคมออนไลน์ในทางที่ดีที่สุด คือ ผู้ใช้งานสื่อสังคมออนไลน์ที่มีความสามารถในการคิดอย่างถูกต้อง ลงมือกระทำเกิดคุณประโยชน์ และไม่เป็นโทษ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการศาสนา. (2514). พระไตรปิฎกแปลไทย ฉบับหลวง. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.
ทินพันธุ์ นาคะตะ. (2559). คุณธรรม จริยธรรม กับศีลธรรม: จากมุมมองของปรัชญา. กรุงเทพฯ: คบไฟ.
นภาวรรณ อาชาเพ็ชร. (2560). การรังแกผ่านโลกไซเบอร์ ความรุนแรงที่ต้องแก้ไขและนวัตกรรมการจัดการปัญหา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(1), 100-106.
เบญจรงค์ ถิระผลิกะ, อรวรรณ ศิริสวัสดิ์ อภิชยกุล, และวัชรพล พุทธรักษา. (2564). การใช้ประโยชน์และความพึงพอใจจากการใช้สื่อทวิตเตอร์เพื่อสร้างความสัมพันธ์ของกลุ่มชายรักชาย. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ, 30(1), 315-330.
ปพนพัชร์ กอบศิริธีร์วรา. (2564). เว็บแอปพลิเคชันเพื่อการศึกษาภาษาเกาหลี. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ, 28(2), 474-503.
ปรเมศวร์ กุมารบุญ. (2564, 17 กันยายน). เริ่มต้นกับอาชญากรรมไซเบอร์. สืบค้นจาก https://www.gotoknow.org/posts/623475.
ปริศนา เพชระบูรณิน. (2556). สังคมออนไลน์กับพลังทางสังคม. วารสารวิชาการปทุมวัน, 3(6), 53-58.
พนารัตน์ ลิ้ม. (2551). วัฒนธรรมชุมชนเครือข่ายสังคมออนไลน์. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์, 5(5), 7-20.
พระพรหมคุณาภรณ์. (2554). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 34). นนทบุรี: เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.
พระพรหมคุณาภรณ์. (2555). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย (พิมพ์ครั้งที่ 35). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.
สมภาร พรมทา. (2548). พุทธศาสนากับปัญหาจริยศาสตร์ โสเภณี ทำแท้ง และการุณยฆาต (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2565, 30 กันยายน). ผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ตในประเทศไทย. สืบค้นจาก http://webstats.nbtc.go.th/netnbtc/INTERNETUSERS.php.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2563). รายงานผลการสำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2562 Thailand Internet User Profile 2019. กรุงเทพฯ: สำนักยุทธศาสตร์.
สำเนียง ยอดคีรี. (2560). จริยศาสตร์, จริยธรรม และคุณธรรมตามแนวความคิดของนักปรัชญา. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 22(2), 37-53.
Kant, I. (1900). Fundamental principles of the metaphysics of morals (T. K. Abbott, Trans.). London: New York and Bombay.
Mill, J. S. (2001). Utilitarianism. Kitchener: Batoche Books Limited.