การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม

ผู้แต่ง

  • พระแมนรัตน์ จตฺตมโล มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระสมุทรวชิรโสภณ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระครูวาทีวรวัฒน์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนา, วัด, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้เพื่อศึกษาการพัฒนาเปรียบเทียบความคิดเห็น ปัญหา อุปสรรคและข้อเสนอแนะที่มีต่อการพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงครามเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี

ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนา ภาพรวม อยู่ในระดับมาก ปัจจัยส่วนบุคคลต่างกัน มีความคิดเห็นไม่แตกต่างกัน จึงปฏิเสธสมมติฐานการวิจัย ปัญหาอุปสรรค คือ บางวัดเปิดโอกาสให้ชุมชนเข้ามีส่วนร่วมโดยยังไม่ครอบคลุมผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกฝ่าย ดังนั้น ควรส่งเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกฝ่าย บางวัดขาดแคลนงบประมาณ ดังนั้น ควรสรรหาแหล่งงบประมาณสนับสนุนจากภายนอกเพิ่มเติม บางวัดขาดแคลนวัสดุอุปกรณ์ที่จำเป็นต่อการใช้งาน ดังนั้น ควรจัดหาวัสดุอุปกรณ์ให้สอดคล้องกับความจำเป็นในการใช้งานจริง สถาณการณ์โรคระบาด (โควิด 2019) ดังนั้น ควรให้ความสำคัญกับการจัดทำแผนบริหารความเสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงจากสภาวการณ์โรคระบาด

Author Biography

พระสมุทรวชิรโสภณ, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

 

References

กรรณิกา คำดี. (2558). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 4(2), 187.

ชิษณุชา ปานศิ. (2552). การมีส่วนร่วมของประชาชนเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาเขตเทศบาลเมือง จังหวัดเพชรบุรี (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการโรงแรมและการท่องเที่ยว). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ฐิติพร สะสม. (2553). ศึกษาระบบการบริหารและการจัดการวัดในพระพุทธศาสนา กรณีศึกษา: วัดพระธาตุแช่แห้ง อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2551). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติ SPSS (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.

นิลรัตน์ กลิ่นจันทร์ และคณะ. (2550). ศึกษาศาสนสถานที่สำคัญต่อการอนุรักษ์การท่องเที่ยวของวัดในกรุงเทพมหานคร (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูวิสุทธิสีลาภิวัฒน์ (เมธาภิวัฒน์ ติโก). (2558). รูปแบบการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 1(2), 65-73.

พระพชรพร โชติวโร. (2554). ศึกษากระบวนการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น: กรณีศึกษาวัดร้องเม็ง จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาธัชธร สิริมงฺคโล. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดหนองแวง (พระอารามหลวง) อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระสมุห์อนุรักษ์ ธีรสกฺโก. (2556). การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธในจังหวัดสมุทรสาคร (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

อนุรักษ์ ปัญญานุวัตน์. (2542). แผนปฏิบัติพัฒนาการท่องเที่ยว เชียงราย พะเยา แพร่ น่าน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2019-12-30

How to Cite