การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม เพื่อออกแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด ตำบลบางเขียด อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา

มนัสสวาส  กุลวงศ์; นุชเนตร กาฬสมุทร์; ธิดาพร  เรืองเริงกุลฤทธิ์

ผู้แต่ง

มนัสสวาส กุลวงศ์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
นุชเนตร กาฬสมุทร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
ธิดาพร เรืองเริงกุลฤทธิ์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย

คำสำคัญ:

การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม, ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม 2. ออกแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ และ 3. เสนอแนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด ตำบลบางเขียด อำเภอสิหนคร จังหวัดสงขลา เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักท่องเที่ยว จำนวน 50 คนใช้แบบสอบถามที่มีค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.977 วิเคราะห์ข้อมูล ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน ผู้นำชุมชน ประชาชนที่อาศัยอยู่ในชุมชน และผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับการพัฒนาการท่องเที่ยวในพื้นที่ จำนวน 20 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา

ผลการศึกษาพบว่า 1. ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด ตำบลบางเขียด อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา ผลรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านสิ่งดึงดูดใจและกิจกรรมการท่องเที่ยว ศักยภาพอยู่ในระดับมาก ด้านสิ่งอำนวยความสะดวกการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ศักยภาพอยู่ในระดับมาก ด้านเส้นทางท่องเที่ยว ศักยภาพอยู่ในระดับมาก และด้านการบริหารจัดการ ศักยภาพอยู่ในระดับมาก 2. ออกแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด ตำบลบางเขียด อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา จำนวน 2 เส้นทาง ได้แก่ โปรแกรมท่องเที่ยววิถีโหนด นา เล เท่ บางเขียด และโปรแกรมท่องเที่ยววิถีโหนด นา ท่า บางเขียด 3. แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม ชุมชนวัฒนธรรมวิถีตาลโตนด ตำบลบางเขียด อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา ได้แก่ การบริการนักท่องเที่ยว การสื่อความหมายทางการท่องเที่ยว การส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน การพัฒนาศักยภาพบุคลากร การจัดการความปลอดภัย

References

จิราภรณ์ แก้วมณี. (2557). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงชุมชน บ้านหัวเขาจีน (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2564). ความปกติสุขในความปกติใหม่ การท่องเที่ยวไทยในสถานการณ์ฉุกเฉิน. กรุงเทพฯ: สุพีเรีย พริ้นติ้งเฮาท์.

นรินทร์ สังข์รักษา และคณะ. (2561). รูปแบบความหลากหลายของการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยววิถี ชุมชนริมแม่น้ำแม่กลองอย่างสร้างสรรค์เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มศักยภาพสูงของจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสาร Veridian E-Journal Silpakorn University, 11(2). 1756-1774.

บุญชม ศรีสะอาด. (2556). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.

ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และพัชรินทร์ เสริมการดี. (2556). การศึกษาศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง อำเภอควนโดนและบ้านโตนปาหนัน อำเภอควนกาหลง จังหวัดสตูล. วารสารสุทธิปริทัศน์, 27(83), 97-112.

ปรัชญากรณ์ ไชยคช และคณะ. (2559). ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนกรณีศึกษาหมู่บ้านจุฬาภรณ์พัฒนา 10 อำเภอเบตง จังหวัดยะลา. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติ และนานาชาติ ครั้งที่ 7 สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

เสกสรรค์ สนวา และคณะ. (2563).การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามวิถีชีวิตของคนในชุมชน. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 4(1), 259-276.

เพียงฤทัย เสงี่ยมศิลป์ และคณะ. (2561). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรตำบลวังยาว อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี (รายงานวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.