แนวทางการสร้างวัฒนธรรมองค์กรยั่งยืนด้วยหลักศีล 5
คำสำคัญ:
แนวทางการสร้างวัฒนธรรมองค์กร, ความยั่งยืน, หลักศีล 5บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้นำเสนอแนวทางการประยุกต์ใช้หลักศีล 5 ในพระพุทธศาสนาเพื่อสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ยั่งยืน โดยวิเคราะห์และสังเคราะห์แนวคิดจากหลักพุทธธรรมและทฤษฎีการจัดการสมัยใหม่ การศึกษาพบว่าหลักศีล 5 สามารถนำมาประยุกต์ใช้เป็นกรอบในการสร้างวัฒนธรรมองค์กรได้อย่างเป็นรูปธรรม ผ่านการบูรณาการหลักการสำคัญ 5 ประการ ได้แก่ การเคารพสิทธิและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ความซื่อสัตย์และโปร่งใสในการดำเนินงาน การรักษาความสัมพันธ์ที่เหมาะสมในองค์กร การสื่อสารด้วยความจริงใจ การส่งเสริมสติและความรับผิดชอบ บทความนี้นำเสนอแนวทางการนำไปปฏิบัติผ่านการกำหนดนโยบาย การพัฒนาบุคลากร และการสร้างการมีส่วนร่วม เพื่อนำไปสู่การพัฒนาองค์กรที่ยั่งยืนทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม
References
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2561). พุทธวิธีการบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). ศีล 5 คือหลักประกันของสังคม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต).
พระไพศาล วิสาโล. (2564). ศีล 5 กับการแก้ปัญหาสังคมร่วมสมัย. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา, 28(2), 1-15.
วชิรเมธี. (2562). ศีล 5 มิติใหม่: กระบวนทัศน์ใหม่เพื่อสังคมร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
ระวี ภาวิไล. (2561). การประยุกต์ใช้ศีล 5 ในสังคมสมัยใหม่. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(1), 45-62.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2561). พุทธจริยศาสตร์กับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิจารณ์ พานิช. (2562). การจัดการความรู้เพื่อการพัฒนาองค์กรอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สถาบันส่งเสริมการจัดการความรู้เพื่อสังคม.
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2563). การบริหารการเปลี่ยนแปลงในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2560). ศีล 5 ฉบับชาวบ้าน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2563). การศึกษาผลของโครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5 ต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต : กรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(7), 167-182.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2558). การพัฒนาที่ยั่งยืนตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 34(2), 1-15.
Cameron, K.S., & Quinn, R.E. (2011). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on the Competing Values Framework (3rd ed.). San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Collins, J.C., & Porras, J.I. (2011). Built to last: Successful Habits of Visionary Companies (3rd ed.). New York: Harper Business.
Daft, R. L. (2015). Organization theory and design (12th ed.). Boston: Cengage Learning.
Deal, T.E., & Kennedy, A.A. (1982). Corporate Cultures. Boston: Addison-Wesley.
Gouesnonc, R. (1991). Corporate culture: Diagnosis and change. San Francisco, California: Jossey-Bass.
Kane, G.C., et al. (2019). The Technology Fallacy: How People are the Real Key to Digital Transformation. Cambridge, MA: MIT Press.
Robbins, S.P. (2003). Organizational behavior (10th ed.). New Jersey: Prentice Hall.
Schein, E.H. (2010). Organizational Culture and Leadership (5th ed.). San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Westerman, G., et al. (2014). Leading Digital: Turning Technology into Business Transformation. Massachusetts: Harvard Business Review Press.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
