การสำรวจความต้องการในการพัฒนาหลักสูตร รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

วิชชุดา วงศ์พานิชย์

ผู้แต่ง

วิชชุดา วงศ์พานิชย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

คำสำคัญ:

ความต้องการ, การพัฒนาหลักสูตร, หลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย, ผลลัพธ์การเรียนรู้

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. สำรวจความต้องการของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีผลกระทบในการพัฒนาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ และ 2. แนวทางในการพัฒนาหลักสูตร การจัดการเรียนการสอนและการสนับสนุนการเรียนให้มีความสอดคล้องกับความต้องการของตลาดแรงงาน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูล ได้แก่ ผู้ใช้บัณฑิต ศิษย์เก่า นักศึกษา คณาจารย์ ผู้บริหารและตัวแทนชุมชน จำนวน 9 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือเป็นแบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึก และการวิเคราะห์เชิงพรรณนา (Descriptive Research) วิเคราะห์เนื้อหาอย่างเป็นระบบ

ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อความต้องการด้านความรู้และทักษะ ได้แก่ การเรียนรู้ทฤษฎีบริหารภาครัฐ การวิเคราะห์ พัฒนา และนำเสนอนโยบายสาธารณะด้านการทำงานเน้นบริหารจัดการ คิดวิเคราะห์ แก้ปัญหา สื่อสาร ทำงานร่วมกันด้านการพัฒนาตนเองเน้นความเป็นผู้นำ นวัตกรรม และการเรียนรู้ต่อเนื่อง ด้านคุณลักษณะส่วนบุคคลเน้นความซื่อสัตย์ จริยธรรม ความรับผิดชอบ และวินัย ด้านสังคมเน้นทำงานร่วมประชาสังคม ส่งเสริมธรรมาภิบาล และการพัฒนาที่ยั่งยืน รวมถึงการใช้เทคโนโลยีและเครื่องมือบริหารสมัยใหม่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการทำงาน ส่วนแนวทางในการพัฒนาหลักสูตร ควรวิเคราะห์ความต้องการตลาดแรงงานเน้นการระบุทักษะที่ตรงกับความรู้ที่ตลาดต้องการ เช่น ทักษะการสื่อสาร การทำงานเป็นทีม และการใช้เทคโนโลยีการออกแบบหลักสูตรควรใช้แนวทางการเรียนรู้จากปัญหา การทำผลงานและประสบการณ์จากการทำงานจริงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการเรียนการสอนควรเชื่อมโยงกับศิลปวัฒนธรรม การพัฒนาสังคม และตอบสนองการพัฒนาท้องถิ่นและประเทศ การประเมินผลควรใช้วิธีหลากหลายเพื่อวัดผลสัมฤทธิ์ พร้อมรวบรวมข้อมูลปรับปรุงหลักสูตรให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาดแรงงานอย่างต่อเนื่อง

เอกสารอ้างอิง

ไชยยศ เรืองสุวรรณ. (2553). Active Learning. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ปราโมทย์ สกุลรักความสุข และคณะ. (2564). การจัดการศึกษาภายใต้ปรัชญาพิพัฒนาการนิยมสู่กระบวนการจัดหลักสูตรสถานศึกษา บนฐานทฤษฎีพหุปัญญา : โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม). กรุงเทพฯ: โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.

พรชัย มงคลวนิช. (2562). การพัฒนาหลักสูตรในศตวรรษที่ 21: แนวทางสำหรับอุดมศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.

มานะ สินธุวงษานนท์ และนัฐยา บุญกองแสน. (2565). การจัดทำหลักสูตรที่มุ่งผลลัพธ์การเรียนรู้ของผู้เรียน (OBE) คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล : Implementing an Outcome-based Education (OBE) Curriculum in the Faculty of Education at Vongchavalitkul University. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 17(2), 470-482.

สมชาย เทพแสง และคณะ. (2566). การศึกษาที่เน้นผลลัพธ์ Outcome-based Education (OBE): กุญแจสำคัญในการจัดการเรียนรู้ที่มุ่งเน้นนักเรียนเป็นหลัก. วารสารสหวิทยาการวิจัยและนวัตกรรมการศึกษา, 2(1), 39-52.

สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2564). แนวทางการพัฒนาหลักสูตรระดับบัณฑิตศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

Anderson, L. W. & Krathwohl, D. R. (Eds.). (2001). A Taxonomy for Learning, Teaching, and Assessing: A Revision of Bloom's Taxonomy of Educational Objectives. New York: Longman.

Biggs, J. & Tang, C. (2011). Teaching for Quality Learning at University (4th ed.). New York: McGraw-Hill Education.

Bloom, B. S. (1956). Taxonomy of Educational Objectives: The Classification of Educational Goals. Handbook I: Cognitive Domain. New York: David McKay Company.

Spady, W. D. (1994). Outcome-Based Education: Critical Issues and Answers. Arlington, VA: American Association of School Administrators.