การสื่อสารทางการเมืองตามแนววจีสุจริตธรรมของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครในระยะเวลาปี พ.ศ. 2565 - พ.ศ. 2566

ผู้แต่ง

  • พรรณนารายณ์ เข็มเพชร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • เติมศักดิ์ ทองอินทร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • อภิญญา ฉัตรช่อฟ้า มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การสื่อสารทางการเมือง, วจีสุจริต, ผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาระดับการสื่อสารทางการเมือง 2. เปรียบเทียบการสื่อสารทางการเมืองของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครในระยะเวลาปี 2565-2566 และ 3. แนวทางส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองตามแนววจีสุจริตธรรมของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามจากประชาชนในเขตบางคอแหลม กลุ่มตัวอย่าง 399 คน การวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวมรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 9 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาและพรรณนาความ

ผลการวิจัยพบว่า 1. การสื่อสารทางการเมืองของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครในระยะเวลาปี พ.ศ. 2565-พ.ศ. 2566 โดยรวมอยู่ในระดับมาก. 2. ประชาชนที่มีอายุ การศึกษา และรายได้ต่างกัน มีความคิดเห็นต่อการสื่อสารทางการเมืองของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร โดยรวมแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ 0.05 จึงยอมรับสมมติฐานการวิจัย ส่วนประชาชนที่มีเพศ และอาชีพต่างกัน มีความคิดเห็น โดยรวมไม่แตกต่างกัน จึงไม่ยอมรับสมมติฐานการวิจัย และ 3. แนวทางการสื่อสารทางการเมืองตามแนววจีสุจริตธรรมของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ดังนี้ 1. หลักการไม่พูดเท็จ พูดจริงน่าเชื่อถือมีหลักการปฏิบัติเป็นแบบอย่าง หลักการไม่พูดคำหยาบ พูดจาสุภาพ สื่อสารด้วยความสุภาพต่อสาธารณชน หลักการไม่พูดเพ้อเจ้อ สื่อสารดีมีหลักฐานอ้างอิง และหลักการไม่พูดคำส่อเสียด ยกย่องกลุ่มทางการเมือง นักการเมืองที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

เอกสารอ้างอิง

คะนอง วังฝายแก้ว. (2560). การเสริมสร้างความรับผิดชอบต่อสังคมของนักการเมืองท้องถิ่นตามหลักสุจริต 3 (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2541). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: เทพเนรมิตการพิมพ์.

พระมหาพิพัฒพงศ์ ฐิตธมฺโม. (2564). การประยุกต์หลักพุทธ ธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารของนักการเมืองไทย (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระวิชาญ จนฺทสาโร. (2564). อิทธิพลของสื่อที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในเทศบาล ตำบลกุดจิก อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มนัสนันท์ ศิวะพรพัฒนา. (2564). การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองที่มีผลต่อการไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งทั่วไปของประชาชนในอำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สิน พันธุ์พินิจ. (2547). เทคนิคการวิจัยทางสังคม. กรุงเทพฯ: บริษัทจูนพลับลิซซิ่ง จำกัด.

สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2541). การสื่อสารกับการเมือง (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ประสิทธิ์ภัณฑ์ แอนด์ พริ้นติ้ง.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-19

รูปแบบการอ้างอิง

เข็มเพชร พ., ทองอินทร์ เ., & ฉัตรช่อฟ้า อ. (2025). การสื่อสารทางการเมืองตามแนววจีสุจริตธรรมของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครในระยะเวลาปี พ.ศ. 2565 - พ.ศ. 2566. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 8(4), 84–96. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jidir/article/view/278708