ปัจจัยสู่ความสำเร็จ : นโยบายภาครัฐการนำระบบดิจิทัลในการยกระดับการบริการประชาชนในประเทศไทย
คำสำคัญ:
ปัจจัยความสำเร็จ, นโยบายภาครัฐ, ระบบดิจิทัล, การบริการประชาชนบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความสำเร็จของการนำนโยบายรัฐบาลดิจิทัลมาใช้ในการยกระดับการบริการประชาชน โดยใช้วิธีการศึกษาจากตำรา หนังสือ เอกสาร และงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง พบว่า ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อความสำเร็จของนโยบายรัฐบาลดิจิทัล ประกอบด้วย 7 ปัจจัยหลัก ได้แก่ 1. การสนับสนุนจากผู้นำองค์กร 2. โครงสร้างพื้นฐานเทคโนโลยีสารสนเทศ 3. การพัฒนาศักยภาพบุคลากร 4. การมีส่วนร่วมของประชาชน 5. กรอบกฎหมายและระเบียบที่เหมาะสม 6. การจัดการเปลี่ยนแปลง และ 7. การประเมินผลอย่างต่อเนื่อง การศึกษานี้เสนอแนะว่า หน่วยงานภาครัฐควรให้ความสำคัญกับการพัฒนาปัจจัยเหล่านี้อย่างเป็นระบบ เพื่อให้การนำนโยบายรัฐบาลดิจิทัลไปใช้ประสบความสำเร็จและสามารถยกระดับคุณภาพการบริการประชาชนได้อย่างแท้จริง
เอกสารอ้างอิง
ศุภณัฏฐ์ ศศิวุฒิวัฒน์. (2566). รัฐบาลไทยดิจิทัล ทำแล้ว-ทำอยู่-อย่าทำ(แบบเดิม)ต่อ. สืบค้น 8 พฤษภาคม 2568, จาก https://101pub.org/bureaucratic-digital-government/
สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล (องค์การมหาชน). (2566). รายงานผลการดำเนินงานประจำปี 2566. สืบค้น 5 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.dga.or.th
Ansell, C. & Gash, A. (2008). Collaborative Governance in Theory and Practice. Journal of Public Administration Research and Theory, 18(4), 543-571.
Bouckaert, G. & Halligan, J. (2008). Managing Performance: International Comparisons. London: Routledge.
Bullen, C. V. & Rockart, J. F. (1981). A Primer on Critical Success Factors. Sloan Management Review, 22(4), 3-16.
Daniel, D. R. (1961). Management Information Crisis. Harvard Business Review, 39(5), 111-121.
Denhardt, J. V. & Denhardt, R. B. (2015). The New Public Service: Serving, Not Steering (4th ed.). London: Routledge.
Dunleavy, P. et al. (2006). New Public Management is Dead Long Live Digital-Era Governance. Journal of Public Administration Research and Theory, 16(3), 467-494.
Fountain, J. E. (2001). Building the Virtual State: Information Technology and Institutional Change. Washington, D.C.: Brookings Institution Press.
Gil-Garcia, J. R. & Pardo, T. A. (2005). E-Government Success Factors: Mapping Practical Tools to Theoretical Foundations. Government Information Quarterly, 22(2), 187-216.
Gil-Garcia, J. R. et al. (2018). Being Smart: Emerging Technologies and Innovation in The Public Sector. Government Information Quarterly, 35(S1), S1–S5.
Heeks, R. (2006). Implementing and Managing Egovernment: An International Text. London: SAGE Publications.
IDEO.org. (2015). The Field Guide to Human-Centered Design. San Francisco: IDEO.org.
Janssen, M. & van der Voort, H. (2020). Towards a Better Understanding of Governance in Digital Government: A Review of The Literature. Government Information Quarterly, 37(3), 1-16.
Kotter, J. P. (2012). Leading Change. Boston: Harvard Business Review Press.
Linders, D. (2012). From E-Government to We-Government: Defining A Typology for Citizen Co-Production in The Age of Social Media. Government Information Quarterly, 29(4), 446-454.
Margetts, H. & Dunleavy, P. (2013). The Second Wave of Digital-Era Governance: A Quasi-Paradigm for Government on The Web.
Philosophical Transactions of the Royal Society A: Mathematical, Physical and Engineering Sciences, 371(1987), 1-17.
Mergel, I. et al. (2019). Defining Digital Transformation: Results from Expert Interviews. Government Information Quarterly, 36(4), 1-16.
OpenGov Asia. (2024). Thai 4.0: A Blueprint for Digital Transformation. Retrieved May 5, 2025, from https://shorturl.asia/Q6trT
Organisation for Economic Co-operation and Development. (2020). The OECD Digital Government Policy Framework: Six Dimensions of A Digital Government. Paris: OECD Publishing.
Osborne, S. P. (2010). The New Public Governance? Emerging Perspectives on The Theory and Practice of Public Governance. New York: Routledge.
Parasuraman, A. et al. (1988). SERVQUAL: A Multiple-Item Scale for Measuring Consumer Perceptions of Service Quality. Journal of Retailing, 64(1), 12-40.
Peffers, K. et al. (2003). Extending Critical Success Factors Methodology to Facilitate Broadly Participative Information Systems Planning. Journal of Management Information Systems, 20(1), 51-85.
Rockart, J. F. (1979). Chief Executives Define Their Own Data Needs. Harvard Business Review, 57(2), 81-93.
United Nations Department of Economic and Social Affairs. (2022). UN E-Government Survey 2022: The Future of Digital Government. New York: United Nations Publications.
Van Dijk, J. (2020). The Digital Divide. Cambridge: Polity Press.
Zeithaml, V. A. et al. (2009). Services Marketing: Integrating Customer Focus Across the Firm (5th ed.). New York: McGraw-Hill.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
