The Strategy Development of Cultural Tourism Activity Management in Thali District, Loei Province

Main Article Content

Jariyakorn Thongpanwarat
Pornkamon Rahannok
Pornsawan Sirikanjanaporn
Thairoj Phoungmanee

Abstract

This article aimed to 1) study the conditions and problems of the cultural tourism activity management and the needs of development of the cultural tourism activity management strategies; 2) develop the cultural tourism activity management strategies; and 3) approve the cultural tourism activity management strategies, Thali District, Loei Province. A qualitative research methodology was implemented for the study. The target group consisted of 68 participants, including the chief district officer, the chief executive of the sub-district organization, tourism group members, community developers, local scholars, leaders, and villagers. The instruments for collecting data were a record form, an interview, a focus group conversation, and a meeting. The data was analyzed by content analysis. The results were as follows:


1) The conditions and problems of cultural tourism management in Thali District were found to be that the types and planning management of cultural tourism were not clear, the routes and tourism activities were not challenging for the tourists to learn, and there was a lack of network creation and cultural tourism activities. The community tourism group needed to develop tourism activities to present their cultural identity. 2) The development of cultural tourism activity management consisted of four strategies related to cultures and needs in communities. 3) The results of the approval of the cultural tourism activity management strategies by experts are as follows: the aspect of management, there was systematic management; the aspect of personnel, the staff had skills, knowledge, and understanding in tourism management; the aspect of content, the content of tourism activities can enhance knowledge and understanding of cultural value; the aspect of the tourism program, there were various types of tourism with challenges; the aspect of tourism time management, the period of time was consistent with the tourists’ needs; and the aspect of expense, the operating expense was appropriate.

Article Details

How to Cite
Thongpanwarat, J., Rahannok, P., Sirikanjanaporn, P., & Phoungmanee, T. (2023). The Strategy Development of Cultural Tourism Activity Management in Thali District, Loei Province. Journal of Multidisciplinary in Humanities and Social Sciences, 6(1), 258–271. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/262032
Section
Research Articles
Author Biographies

Jariyakorn Thongpanwarat, Loei Rajabhat University, Thailand

 

 

 

Pornkamon Rahannok, Loei Rajabhat University, Thailand

 

 

Pornsawan Sirikanjanaporn, Loei Rajabhat University, Thailand

 

 

 

 

Thairoj Phoungmanee, Loei Rajabhat University, Thailand

 

 

 

References

กฤษณะ เนียมหอม และ กัมปนาท วงษ์วัฒนพงษ์. (2564). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยชุมชน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(1), 350-363.

ไกรฤกษ์ ปิ่นแก้ว. (2557). การพัฒนานโยบายการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยใช้หลักการจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ: กรุงเทพฯ.

จิตตานันท์ มีทิศ และ พัทธ์ธีรา ผัดวงศ์. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนท้องถิ่นในการจัดการกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนบ้านขุนสมุทรจีน จังหวัดสมุทรปราการ.วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์ (มสป.), 23(2), 159-170.

ชณัฎฐ์ พงศ์ธราธิก, สุมนรตรี นิ่มเนติพันธ์และอนันต์ มาลารัตน์. (2564). การพัฒนากลยุทธ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 6(3), 77-91.

ธงชัย สันติวงษ์. (2540). พฤติกรรมผู้บริโภคทางการตลาด. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

พยอม ธรรมบุตร. (2549). หลักการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม.

มนตรี คำวัน. (2564). โอกาสและความท้าทายของการพัฒนาหมู่บ้าน OTOP เพื่อการท่องเที่ยว อำเภอท่าลี่ จังหวัดเลย. Journal of Politics and Governance, 11(3), 240-258.

ยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2554). สรุปผลการศึกษาและข้อเสนอแนะเพื่อการปฏิรูปสื่อในประเทศไทย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 4(1), 1-17.

ลักษณา เกยุราพันธ์, วรรณวีร์ บุญคุ้ม และ นรินทร์ สังข์รักษา. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนชาวไทยพวน เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้เชิงสร้างสรรค์ จังหวัดนครนายก. Veridian E-Journal,Silpakorn University, 9(2), 2192-.2201.

วรรณา ศิลปอาชา. (2545). การแบ่งส่วนตลาด การกำหนดเป้าหมาย และการกำหนดตำแหน่งผลิตภัณฑ์ ในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว หน่วยที่ 3. เอกสารการสอนชุดวิชากลยุทธ์การตลาดในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

วิกิพีเดีย. (2565). อำเภอท่าลี่. ค้นจาก https://district.cdd.go.th/thali/about-us/.

ศราวัสดี นวกัณห์วรกุล และ ดวงเงิน ซื่อภักดี. (2564). แนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 13(1), 80-98.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และ ปริญ ลักษิตานนท์ศุภร. (2541). กลยุทธ์การตลาดและการบริหารการตลาด. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.

สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอท่าลี่ จังหวัดเลย. (2565). ประวัติความเป็นมา. สืบค้นจาก https://district.cdd.go.th/thali

สมพิศ สุขแสน. (2556). การประเมินผลโครงการ. อุตรดิตถ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.

สุภัทริภา ขันทจร. (2565). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนในพื้นที่ตำบลระเริง จังหวัดนครราชสีมา. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University, 9(1), 237-252.

สุวภัทร ศรีจองแสง และ เขมจิรา หนองเป็ด. (2562). การพัฒนาทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างสร้างสรรค์ของชุมชนในพื้นที่กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 2. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(พิเศษ), 72-101.

โอปอล์ รังสิมันตุชาติ และ ทิพาพร โพธิ์ศรี. (2564). การพัฒนากิจกรรมท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นคอรุม จังหวัดอุตรดิตถ์. อุตรดิตถ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.