Extracting Knowledge and Lessons from Local Tales to Increase the Potential of Tourism in the Ban Kut Khong Chai Community in Kalasin Province
Main Article Content
Abstract
The objectives of this article were 1) to extract knowledge about local tales that are useful and related to increasing the tourism potential of the community and 2) to extract lessons from problems, obstacles, and suggestions in applying local tales to increase the potential of community tourism. This was qualitative research using the concept of extracting knowledge lessons and the concepts of local tales and tourism as the research framework. The research area was the Ban Kut Khong Chai community in Kalasin Province. Important information providers were community leaders, local philosophers, wisdom teachers, local elders, and leaders of local groups or organizations, etc., totaling 20 people, using a purposive selection method. The research tool was a semi-structured interview form, which was a tool used for in-depth interviews. Three experts in the field of stories and development were invited to consider, inspect, and give opinions on whether they were appropriate or not and agreed to be used in data collection. Qualitative data were analyzed through content analysis and the writing descriptive narratives.
It was found that: 1) local tales with distinctive identities are beneficial and related to increasing the tourism potential of the Ban Kut Khong Chai community. They can be grouped into six categories: 1.1) history, settlement, and development of the area; 1.2) legends linked to the place; 1.3) beliefs and traditions of the community; 1.4) culture and tradition; 1.5) agricultural wisdom; and 1.6) important places; 2) problems and obstacles in bringing local tales to be applied to increase tourism potential. They can be classified into two groups: 2.1) problems and obstacles from within the community area and 2.2) problems and obstacles from outside the community; and 3) suggestions for applying local tales to increase tourism potential. There are three ways to implement these ideas: 3.1) supporting the design of community products; 3.2) developing activities and tourism routes; and 3.3) developing into a folk museum. Nevertheless, knowledge of local tales will be a tool for promoting the community in the area to apply to occupations and increase tourism potential, which will lead to income generation and increase economic value for the community.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กรกนก นิลดำ. (2563). การสร้างเรื่องเล่าของแหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดเชียงราย. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิต, 14(2), 109-135. สืบค้นจาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/dpuca/article/view/245044
กรกฎ จำเนียร, เมธาวี จำเนียร, ทองพูล มุขรักษ์ และ ปรีชาพร เกตุแก้ว. (2565). ภูมิปัญญา ความเชื่อเรื่องเล่าปลาดุกร้า ตำบลเคร็ง อำเภอชะอวด สู่การสื่อสารการตลาดสร้างมูลค่าผลิตภัณฑ์. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 272-288. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/262136/178601
ขวัญชนก นัยจรัญ, วาสินี มีเครือเอี่ยม และอรรถพล รอดแก้ว (2565). การใช้เรื่องเล่าและภูมิปัญญาพื้นบ้านในการพัฒนาบรรจุภัณฑ์น้ำตาลโตนด ของตำบลบ้านยาง อำเภอวัดโบสถ์ จังหวัดพิษณุโลก. วิวิธวรรณสาร, 6(2), 137-154. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/ wiwitwannasan/article/view/257797/174013
จริยา สุพรรณ, นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย และ รัตนพล ชื่นค้า. (2565). การจัดการความรู้เพื่อพัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดชัยนาท จังหวัดสิงห์บุรี และจังหวัดลพบุรี. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(3), 560-574. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/art/article/view/264536/175986
นภาภรณ์ หะวานนท์. (2552). วิธีการศึกษาเรื่องเล่า: จุดเปลี่ยนของการวิจัยทางด้านสังคมศาสตร์. วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง, 5(2), 1-21. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/mekongjournal/article/view/6862/5937
นริน สังข์รักษา, สุภาภรณ์ พรหมฤาษี และ ญัฐธยาน์ ตั้งถาวรสกุล. (2560). ชุดความรู้ที่เป็นประโยชน์และเกี่ยวเนื่องกับการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(2), 2143-2160. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/103456
นรินทร์ สังข์รักษา. (2561). เรื่องเล่า: วิธีวิทยาแนวใหม่ในการแสวงหาความรู้เพื่อการวิจัยทางสังคม. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(2), 1-18. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/suedureasearchjournal/article/view/170462
ปฐิมา บุญปก, หทัยรัตน์ ทับพร และ อัควิทย์ เรืองรอง. (2562). การสืบทอดภูมิปัญญาเรื่องเล่า ท้องถิ่นเพื่อพัฒนาวิถีชีวิตของชุมชน ในแอ่งสกลนคร. วารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 41(1), 7-15. สืบค้นจาก https://ejournals.swu.ac.th/index.php/hm/article/view/11894
ปริชัย ดาวอุดม และ เจษภา เนตุวงศ์. (2562). การถอดบทเรียนชุมชนเพื่อการปฏิรูปกระบวนการ จัดการทรัพยากร: พลวัตรแห่งการมีส่วนร่วมในการจัดการทรัพยากรน้ำ ในพื้นที่ตำบลหนองพันจันทร์ อำเภอบ้านคา จังหวัดราชบุรี(รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ประพาพรรณ อุ่นอบ. (2552). วิทยากรกระบวนการเงื่อนไขสำคัญของการถอดบทเรียน แบบวิเคราะห์ หลังการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: กรมสุขภาพจิต.
ปรานี วงษ์เทศ. (2543). สังคมและวัฒนธรรมในอุษาคเนย์. กรุงเทพฯ: ศิลปวัฒนธรรม.
พัฒนภาณุ ทูลธรรม, ปริญญา หวันเหล็ม, สุเทพ คำเมฆ และ พิกุล จิตมมณี. (2563). การพัฒนาแนวทางการมีส่วนร่วมของผู้สูงอายุในการสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นผ่านเรื่องเล่า กรณีศึกษา ตำบลบ้านหนุน อำเภอสอง จังหวัดแพร่. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 9(2), 78-90. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/NBJ/article/view/251651
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2554). ภาวะผู้นำในกระบวนทัศน์ใหม่. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2549). สุวรรณภูมิ: ต้นกระแสประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ: มติชน.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2548). มานุษยวิทยากับประวัติศาสตร์: รวมความเรียงว่าด้วยการประยุกต์ใช้แนวความคิดและทฤษฎีทางมานุษยวิทยาในการศึกษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
อัษฎาวุฒิ ศรีทน, และ อุมารินทร์ ตุลารักษ์. (2564). ทุนทางวัฒนธรรมในมิติการท่องเที่ยวชุมชนที่อธิบายผ่านเรื่องเล่า ตำนาน ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ในวิถีชีวิตชุมชน. ศิลปศาสตร์ปริทัศน์, 16(2), 141-158. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/larhcu/article/view/254255/172947
อรศรี งามวิทยาพงศ์. (2549). กระบวนการเรียนรู้ในสังคมไทยและการเปลี่ยนแปลงจากยุคชุมชนถึงยุคพัฒนาความทันสมัย. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการจัดการทางสังคม.
Polkinghorne, D. (1988). Narrative Knowing and the Human Science. New York: State University Press.