Cultural Capital Dimensions Based on Intellectual Creativity in Music Culture Towards Enhancing Sustainable Community Potential
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
A music culture, which plays a role in reflecting society, creates values and beliefs in musical works. This research aimed to study the cultural capital dimensions based on intellectual creativity in music culture towards enhancing sustainable community potential through qualitative research and data collection from a synthesis of the documents and participatory action learning with 10 music cultural experts.
The study revealed that cultural capital dimensions based on intellectual creativity in music culture, including musicology, music philosophy, and the cost of imagination, were used to design a variety of academic music works. However, this knowledge was beneficial to the study of music, poetry, and art in the intellectual innovation and creation of communities upstream on the Chao Phraya River through the knowledge and wisdom, learning processes, creative thinking, and abilities towards sustainable community potential, we continued to develop more valuable cultural capital and create value that will effectively benefit the local area.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา และ พรพิไล เลิศวิชา. (2551). วัฒนธรรมชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เดือนตุลาการพิมพ์.
ชัยประนิน วิสุทธิผล. (2554). คุณค่าของเอเชีย เทรนด์ใหม่ที่โลกกำลังเดินตาม ทำไหมต้องเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ศูนย์สร้างสรรค์และออกแบบ.
ดนัย นิลสกุล และ นพดล ตั้งสกุล. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อสำนึกในถิ่นที่ในย่านการค้าเก่าเมืองอุบลราชธานี. วารสารสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างวินิจฉัย, 14(1), 44-57. สืบค้นจาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/arch-kku/article/view/43977
ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์. (2551). ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญากับการสร้างสรรค์คุณค่า. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
ทวีศักดิ์ สาสงเคราะห์. (2554). เชาวน์ปัญญากับการสร้างสรรค์ภูมิปัญญาพื้นบ้าน. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 13(1), 27-30. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jica/article/view/2490
บำรุง บุญปัญญา. (2549). วัฒนธรรมชุมชนกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน.
ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2552). สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น: การศึกษา วิจัย และการปฏิบัติวิชาชีพสถาปัตยกรรม. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 8(20), 56-66. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/archkmitl/article/view/4219
รังสรรค์ ธนะพรพันธ์. (2556). ทุนวัฒนธรรมในระบบทุนนิยมโลก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
วีระวุฒิ วัจนะพุกกะ และ อาทิตยา อรุณศรีโสภณ. (2552). ชุมชนแห่งนวัตกรรมและความคิดสร้างสรรค์. วารสารนักบริหาร, 30(3), 25-30.
ศุภวุฒิ สายเชื้อ. (2554). ประเทศไทยกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ศูนย์สร้างสรรค์และออกแบบ.
อมรา พงศาพิชญ์. (2555). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม (กระบวนทัศน์และบทบาทในประชาคม). (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอี่ยม ทองดี. (2558). ทุนทางวัฒนธรรมชุมชน. วารสารวัฒนธรรมปริทรรศน์, 2(3), 16-29.
Bourdier, P. (2007). Outline of a Theory of Practice. Cambridge: Cambridge University Press.
Gibbons, M., Limoges, C., Nowontny, H., Schwartzman, S., Scott, P., & Trow, M. (1994). The New Production of Knowledge: The Dynamics of Science and Research in Contemporary Societies. London: SAGE Publications.
Habermas, J. (1987). The Theory of Communicative Action: Reason and The Rationalization of Society. Boston: Beacon Press.
Hoebel, E. A. (2010). Anthropology: The Study of Man. (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.
Kaemmer, J. E. (1993). Music in Human Life Anthropological Perspectives on Music. Texas: University of Texas Press.