The Development of Spiritual tourism Routes to Promote Cultural Heritage Conservation in NakhonPathom

Main Article Content

Areerat Fakyen

Abstract

Spiritual tourism is a form of travel that focuses on the development and enhancement of spiritual and mental well-being, aiming to cultivate stability and strength. This type of tourism is gaining popularity; however, there is still limited research in this area, and no concrete framework for spiritual tourism routes has been established to accommodate tourists in Nakhon Pathom province. This article aimed to 1) study the behavior, needs, and factors in deciding on spiritual tourism in Nakhon Pathom province; 2) analyze the potential of spiritual tourism destinations in Nakhon Pathom province; and 3) create spiritual tourism routes to promote the conservation of cultural heritage in Nakhon Pathom province. A mixed-methods research approach was employed, collecting data through questionnaires with 400 tourists, 35 in-depth interviews, and 30 focus group discussions with relevant stakeholders. Data analysis utilized statistics, including means, percentages, and content analysis. The research findings were as follows: 1) Most tourists were female, interested in activities related to rituals and beliefs. The push factors for travel decisions had a very high mean score of 4.26, while pull factors had a very high mean score of 4.27. 2) The potential of spiritual tourism destinations in Nakhon Pathom province included numerous famous temples, Buddha images, and Buddha amulets as attractions. Activities were diverse based on beliefs and faiths. Access was convenient with amenities and quality accommodations available. 3) Two spiritual tourism routes were created to promote cultural heritage conservation in Nakhon Pathom province: The Mystical Spiritual Tourism Route and the Praying for Blessings Spiritual Tourism Route in Nakhon Pathom province.

Article Details

How to Cite
Fakyen, A. . (2024). The Development of Spiritual tourism Routes to Promote Cultural Heritage Conservation in NakhonPathom. Journal of Multidisciplinary in Humanities and Social Sciences, 7(6), 3338–3358. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/273241
Section
Research Articles

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567, 18 มีนาคม). สถิติด้านการท่องเที่ยวปี 2566. สืบค้นเมื่อ 30 มิถุนายน 2567, จาก www.mots.go.th/news/category/705

กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2563). มาตรการด้านการอุดมศึกษาวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม เพื่อรองรับการฟื้นฟูและปรับโครงสร้างเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ. กรุงเทพฯ: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

เกียรติศักดิ์ ไชยพัฒนะพฤกษ์, พิสิฎฐ์ โคตรสุโพธิ์, วิโรจน์ วิชัย และ สยาม ราชวัตร. (2565). แนวทางการจัดการวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงจิตวิญญาณ: กรณีศึกษาวัดป่าถ้ำวัว จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 9(2), 189-201. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jg-mcukk/article/view/255806

จิตกวี กระจ่างเมฆ และ สุดหล้า เหมือนเดช. (2562). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมจังหวัดนครปฐมไทยแลนด์ 4.0: กรณีศึกษาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นลาวครั่งบ้านทุ่งผักกูดไทยทรงดำบ้านไผ่หูช้างและไทยจีนตลาดบางหลวง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.

ชญาณิศา วงษ์พันธุ์, ณัฐกฤตา นันทะสิน และ ศิริพา นันทกิจ. (2564). แรงจูงใจปัจจัยผลักดัน และปัจจัยดึงดูดที่มีผลต่อการเลือกเดินทางท่องเที่ยวในประเทศไทยของนักท่องเที่ยวเรือสำราญ. วารสารวิทยาการจัดการวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 2(3), 12-19. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/MSVAR/article/view/254712

ชนัญ วงษ์วิภาค. (2560). การท่องเที่ยวทางจิตวิญญาณ Spiritual tourism. กรุงเทพ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชื่นสุมล บุนนาค. (2563). การวิเคราะห์เส้นทางความต้องการและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวไทยที่มีต่อรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในยุคดิจิทัล. วารสารบริหารธุรกิจเทคโนโลยีมหานคร, 17(2), 155-183. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/journalmbsmut/article/view/248065

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2555). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เฟริน์นข้าหลวง.

พระมหาอรุณ ปัญญารุโณ และ เกษฎา ผาทอง. (2565). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมตามรอยเกจิอาจารย์ จังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(12), 652-669. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/262598

พิมพ์ชนก มูลมิตร. (2565). การสร้างเส้นทางการท่องเที่ยววิถีชีวิตชุมชนโดยรถไฟ เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวแบบอิสระ ในภูมิภาคตะวันตกของประเทศไทย. วารสารศิลปการจัดการ, 6(4), 1667-1690. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jam/article/view/257890

เลิศพร ภาระสกุล. (2559). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

อรไท ครุฑเวโช, พิมพ์ชนก อาจวิชัย, วรัญชัย แซ่ตัน, ฉันทพนธ์ เลาหจรัสแสง และ วรพจน์ ตรีสุข. (2565). เส้นทางท่องเที่ยวเชิงจิตวิญญาณเชื่อมโยงวิถีความเชื่อไทยจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 28(3), 1-19. สืบค้นจาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/CUTJ/article/view/250076

Ke, W., & Yu, S.-C. (2023). Abusive supervision and employee creativity: The mediating effect of role identification and organizational support. International Journal of Multidisciplinary in Management and Tourism, 7(1), 39–52. https://doi.org/10.14456/ijmmt.2023.4

Tan, C. C., Damnoen, P. S., Toprayoon, Y., Dabjan, N., Damkam, K. (2022). An exploratory study of the spirituality-oriented experiences of tourists. Lecture Notes in Networks and Systems, 214, 307-314. https://doi.org/10.1007/978-981-16-3807-7_25

Voigt, C., Brown, G., & Howat, G. (2011). Wellness tourists: In search of transformation. Tourism Review, 66(1/2),16-30. https://doi.org/10.1108/16605371111127206