The Making of the Cultural Mapping in Bangsaothong District, Samutprakan Province
DOI:
https://doi.org/10.14456/arjla.2024.1Keywords:
Cultural Map, Bang Sao Thong, Cultural HeritageAbstract
The preparation of the cultural map of Bang Sao Thong District, Samut Prakan Province, aims to: 1) survey the cultural heritage of Bang Sao Thong District, including tangible and intangible aspects, 2) create a cultural map of Bang Sao Thong District, Samut Prakan Province, through collaboration among five main sectors, comprising academic institutions, community or social sector, government or local administration sector, artist networks, and business sector. This is a qualitative research conducted through participatory action research. The research methods include surveys, in-depth interviews, participatory observations, practical training workshops, community meetings, and the development of cultural maps. The research findings are as follows: 1) the cultural heritage list of Bang Sao Thong District includes a total of 49 items, categorized into tangible (21 items) and intangible (28 items) cultural heritage; and 2) the cultural map of Bang Sao Thong District, Samut Prakan Province, has been developed through the collaboration of five main sectors: academic institutions, community or social sector, government or local administration sector, artist networks, and business sector. This map enhances community knowledge, understanding, and skills in collecting data for cultural mapping, showcasing the value of cultural heritage, and utilizing the cultural map for beneficial purposes
References
พรรณศิริ แจ่มอรุณ และคณะ. (2561). การศึกษาเชิงคติชนวิทยา: การตั้งชื่อบ้านและคลองในอำเภอบางเสาธง จังหวัดสมุทรปราการ. สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
ภาสวรรธน์ วัชรดำรงศักดิ์ และคณะ. (2561). การพัฒนาเชิงพื้นที่ผ่านทรัพยากรทางศิลปะและวัฒนธรรมเมืองแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา.
วุฒิชัย ไชยรินคำ และคณะ. (2562). โครงการวิจัย ฟื้นใจคน ค้นหาบ้าน ย่าน เวียง ระเบียงกว๊านพะเยา เพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่ทางวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์. พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
ศศิธร โตวินัส. (2554). การศึกษาเพื่อจัดทำแผนที่มรดกทางสถาปัตยกรรมชุมชนรักษ์คลองบางพระจังหวัดตราด. (วิทยานิพนธ์ปริญญาโทบัณฑิตวิทยาลัย). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพมหานคร.
อินทิรา ซาฮีร์ และคณะ. (2561). การขับเคลื่อนศิลปะและวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่ อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
Commonwealth Department of Communications and the Arts. (1995). Mapping culture Canberra: Canberra, AU: Australian Government Publishing Service.
Crawhall, N. (2003). Giving New Voice to Endangered Cultures. Retrieved from http://www.unesco.org.
Longley, A., & Duxbury, N. (2016). Introduction: Mapping cultural Intangibles. City, Culture and Society, 7, 1-7.
Marana, M. (2010). Culture and Development: Evolution and Prospects. UNESCO Etxea, 2010. UNESCO Center of the Basque Country, Bilbao, Spain. Retrieved from https://bangkok.unesco.org/content/cultural-mapping.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Liberal Arts Review
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศิลปศาสตร์วิชาการและวิจัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว