Applying the Practices of Mahayana Bodhisattvas as the Guideline for Peaceful Society
Applying the Practices of Mahayana Bodhisattvas as the Guideline for Peaceful Society
Keywords:
Trividhanasila, Mahajaturapanidhana, Practice of Bodhisattvas, AppamanyaAbstract
The objectives of this article are to present the three principles of practice of Bodhisattvas in Mahayana Buddhism, namely, Mahajaturapanidhana, Trividhanasila, and Appamanya, and the results of a synthesis of the application of such principles for peace in society. Mahajaturapanidhana is the principle of great determination to help all beings, overcome desires, enlighten Buddha’s Dharma, and achieve Buddhahood. Trividhanasila is the principle of dealing with oneself and others by protecting oneself from evil, virtuous conduct, and conducting beneficially for all beings. Appamanya consists of three principles for laying one's mind on the positive side, namely, goodwill towards others (metta), desire to help others (karuṇā), and rejoicing in the happiness of others (muditā), and ignorance with wisdom destroying prejudice and negative energy (upekkhā). These three great principles can be synthesized into four guidelines for living for a peaceful society, namely, 1. reaching the Buddha Dharma and practicing it with wisdom, 2. Cultivating evil and negative energies by controlling oneself in the course of charity and rejoicing in the success of others, 3. living for success as a personal goal and peace as a social goal, and 4. living in a way of compassion for others and self-control from negative energy, malice, and all cravings.
References
มันน์, ฮันส์ โวล์ฟกัง. (2546). พุทธศาสนา (คำสอนและปรัชญา). สมหวัง แก้วสุฟอง, ผู้แปล. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชำนิ แสงภักดี. (2558). แนวคิดเรื่องโพธิสัตว์จริยาในพระพุทธศาสนามหายาน. สารนิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ซาริสวิณี รัตนบุรี. (2564, มกราคม-มิถุนายน). อหิงสาวิถีตามแนวพระโพธิสัตว์ในคัมภีร์ลังกาวตารสูตร. วารสาร มจร พุทธโสธรปริทรรศน์, 1(1), 44-56.
ซูซูกิ, ไดเซ็ต ไตตาโร่. (2560). คัมภีร์มหายาน ลังกาวตารสูตร (พิมพ์ครั้งที่ 2). พระราชปริยัติกวี, ผู้แปล. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ผาสุข อินทราวุธ. (2543). พุทธปฏิมาฝ่ายมหายาน. กรุงเทพฯ: อักษรสมัย.
พระปรีชา เถี่ยนกือ (โพธิ์เงิน), และคนอื่นๆ. (2562, สิงหาคม). แนวทางการเสริมสร้างความเป็นโพธิสัตว์บนฐานจริยธรรมของพระพุทธศาสนามหายานตามแนวพุทธจิตวิทยา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 6(8), 4030-4040.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2555). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย (พิมพ์ครั้งที่ 33). กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.
พระพุทธโฆสเถระ. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค (พิมพ์ครั้งที่ 10). สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถระ), ผู้แปล. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
พระมหาจิรศักดิ์ จิรธมฺโม (แสงเงิน). (2555). ศึกษาโพธิสัตว์ศีลในพระพทธศาสนามหายาน. สารนิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาพูนศักดิ์ วชิรวํโส (กมล). (2559, มกราคม-มิถุนายน). ปรัตถนิยมในพุทธปรัชญามหายาน. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 4(1), 112-119.
พระมหาสมจินต์ สมมาปญฺโญ. (2543). พระพุทธศาสนามหายานในอินเดีย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
_______. (2544). พุทธปรัชญา สารและพัฒนาการ. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมยศ อาภายุตฺโต (เสนานุช). (2546). การศึกษาเชิงวิเคราะห์แนวคิดเรื่อง พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ (กวนอิม) ในพระพุทธศาสนามหายาน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสันติ สิทธิสมบูรณ์ (ถ่ออาง). (2554). การศึกษาเปรียบเทียบการบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาทกับมหายาน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัตนะ ปัญญาภา. (2563). ถอดรหัสแนวคิดเพื่อชีวิตแนวพุทธ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2531). สาระสำคัญแห่งปรัชญามหายาน. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.
เศรษฐพงษ์ จงสงวน. (2548). โพธิสัตว์ศีลฝ่ายคฤหัสถ์ในพระสูตรมหายาน. ใน เอกสารประกอบการสัมมนาเรื่อง “พระโพธิสัตว์ในโลกปัจจุบัน”. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สรัญญา วิภัชชวาที, หอมหวล บัวระภา, และกรรณิกา คำดี. (2561, มกราคม-เมษายน). ปัจจัยที่ก่อให้เกิดบุคลิกภาพพระโพธิสัตว์ในพุทธปรัชญา. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 35(1), 267-290.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2541). พจนานุกรมศัพท์พระพุทธศาสนา (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2546). พุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพฯ: ศยาม.
เสฐียร พันธรังษี. (2542). พุทธประวัติมหายาน. กรุงเทพฯ: ศยาม.
องสรภาณมธุรส (บ๋าวเอิง). (2502). บรรพชาอุปสมบทวิธีอนัมนิกาย. เสถียร โพธินันทะ, ผู้แปล. กรุงเทพฯ: สหวิทยาพาณิชย์.
อภิชัย โพธิ์ประสิทธิ์ศาสต์. (2539). พระพุทธศาสนามหายาน (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
อภิชัย โพธิ์ประสิทธิ์ศาสต์. (2551). พระพุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bannaruji, B., &Mahatthanadull, S. (2018, July-December). An Analytical Study of Bodhisattva Concept in Mahāyāna Buddhism. The Journal of the International Association of Buddhist Universities. 11(2), 151-160.
Khippapañño, T. (2020). Treasure Trove. San Francisco: Northwood Drive.
Madawela Punnaji Maha Thera. (2011). Ariyamagga Bhavana The Sublime Eightfold Way Intermediate Retreat Tranquility of Mind. Kuala Lumpur: Uniprints Marketing Sdn. Bhd.
Oldmeadow, H. (1997, July-September). “Delivering the last blade of grass": Aspects of the Bodhisattva Ideal in the Mahayana. Asian Philosophy, 7(3), 181-194.
Ratnayaka, S. (1985, July-December). The Bodhisattva Ideal of Theravada. The Journal of the International. Association of Buddhist Studies, 8(2), 85-110.
Tan, P. (2004, January-December). The 4 Right Efforts or the Dynamics of Spiritual Grow. Living Word of the Buddha SD, 10(2), 15.
Williams, P. (2008). Mahayana Buddhism: The doctrinal foundations. New York: Routledge.
