กระบวนการเรียนรู้ พัฒนา และสืบทอดภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานทุนทางวัฒนธรรม โดยใช้ชุมชนเป็นฐานในการจัดการของชุมชนไทยพวน ตำบลหินปัก อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี

ผู้แต่ง

  • กาสัก เต๊ะขันหมาก มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี
  • พนิตสุภา ธรรมประมวล มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี
  • กานดา เต๊ะขันหมาก มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา

คำสำคัญ:

กระบวนการเรียนรู้และสืบทอด, ภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่, ทุนทางวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

   การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการเรียนรู้ พัฒนา และสืบทอดภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ซึ่งเป็นทุนทางวัฒนธรรมสำคัญที่สามารถใช้เป็นฐานในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ โดยใช้ชุมชนเป็นฐานในการจัดการของชุมชนไทยพวน ตำบลหินปัก อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี  โดยประยุกต์ ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสุ่มตัวอย่างอย่าเฉพาะเจาะจง และการบอกต่อ ศึกษา กลุ่มเป้าหมาย คือ ปราชญ์ ผู้รู้ชาวบ้าน ผู้นำท้องถิ่น และผู้ทรงภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ชาวไทพวนบ้านหินปัก 2 กลุ่ม ได้แก่ ปราชญ์/ผู้รู้ชาวบ้าน ผู้นำท้องถิ่น 15 คน และผู้ทรงภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ชาวไทพวนตำบลหินปัก 19 คน รวมทั้งสิ้น 34 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยประยุกต์ใช้การศึกษาภาคสนาม ด้วยวิธีการสำรวจชุมชน การสัมภาษณ์แบบเจาะลึก การสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม การประชุมกลุ่มเฉพาะ และการศึกษาจากเอกสาร ตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้าด้านข้อมูลและวิธีรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาแบบสร้างข้อสรุปโดยการจำแนกชนิดข้อมูล  ผลการวิจัยที่สำคัญพบว่า 1. บริบทของชุมชนในมิติทุนทางสังคมวัฒนธรรมของตำบลหินปัก           ที่ส่งผลถึงภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ ได้แก่ ฐานเศรษฐกิจและทุนทางวัฒนธรรมไทยพวนบ้านหินปัก 2. กระบวนการเรียนรู้ภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ คือ วิธีการเรียนรู้ผ่านระบบครอบครัวและชุมชน ผู้สอนได้แก่ ยาย ย่า แม่ พี่น้อง ผู้เรียนคือลูกหลาน และเนื้อหาที่เรียนรู้ได้แก่ลวดลาย การมัด การย้อม การให้สี การทอ 3. กระบวนการการพัฒนาภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ คือ วิธีการพัฒนาได้แก่สั่งสอน บอกเล่า แลกเปลี่ยน ประสบการณ์ รับจากราชการ ลองผิดลองถูก ผู้มีส่วนสำคัญในการพัฒนาคือ ธุรกิจ ส่วนราชการ ลูกค้า และผู้ทรงภูมิปัญญา ผลของการพัฒนาเกิดการอนุรักษ์/สืบทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น ผ้ามัดหมี่มีคุณภาพมาตรฐาน สร้างงาน สร้างรายได้ กลุ่มทอผ้าเข้มแข็งพึ่งตนเองได้ และได้รับรางวัลและสร้างชื่อเสียง และ 4. กระบวนการการสืบทอดภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ คือ วิธีการสืบทอดผ่านระบบครอบครัว  กลุ่มชุมชน และการเป็นวิทยากร ผู้รับการสืบทอด ได้แก่ ลูกหลาน สมาชิกกลุ่ม คนในชุมชน ผู้สนใจ  เนื้อหาที่สืบทอดคือ ลวดลาย การมัด การย้อม การให้สี การทอ และการแปรรูป

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2566). แผนปฏิบัติราชการระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566 - 2570) ของกรมส่งเสริมวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.

เกียรติสุดา ศรีสุข. (2556). ระเบียบวิธีวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 3). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

จินต์ประวีร์ เจริญฉิม, และสิริชัย ดีเลิศ. (2563, พฤษภาคม-สิงหาคม). กระบวนการถ่ายทอดภูมิปัญญาผู้สูงอายุสู่ชุมชนและสังคมที่ยั่งยืน. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ. 33(2), 152-167.

ชนัญ วงษ์วิภาค. (2545). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. เอกสารการสอนชุดวิชาประสบการณ์วิชาชีพการจัดการการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

นิตติยา ทองเสนอ, และอุทิศ สังขรัตน์. (2558, เมษายน–กันยายน). การจัดการวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในตำบลเกาะหมาก อำเภอปากพะยูน จังหวัดพัทลุง. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 10(1), 187-206.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.

พนิตสุภา ธรรมประมวล, และกาสัก เต๊ะขันหมาก. (2553). กลยุทธ์และแผนการตลาดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมในจังหวัดลพบุรี. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

รัตนะ บัวสนธิ์. (2558). การวิจัยเชิงคุณภาพทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นรินทร์ สังข์รักษา. (2555, มิถุนายน–ตุลาคม). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในอู่อารยธรรม จังหวัดราชบุรี. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(1), 148-161.

ศุลชัย สระทองหัก. (2565, กันยายน). กระบวนการเรียนรู้ของชุมชนเพื่อพัฒนาองค์ความรู้ชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนชาติพันธุ์ไทยทรงดำ บ้านดอนทราย ตำบลสระกะเทียม อำเภอเมืองนครปฐม จังหวัดนครปฐม. Journal of Roi Kaensarn Academi. 7(9), 75-95.

สุดแดน วิสุทธิลักษณ์, และคนอื่นๆ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์กรมหาชน).

สุภางค์ จันทวานิช. (2553). วิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

องค์การบริหารส่วนตำบลหินปัก. (2565). ประวัติ/สภาพทั่วไป. สืบค้น กรกฎาคม 1, 2565, จาก https://www.hinpak.go.th/tambon/general.

Bourdieu, P. (1986). The Forms of Capital. In: Richardson, J., Handbook of Theory and Research for the Sociology of Education. Westport, CT: Greenwood: 58-241.

ICOMOS Australia. (1999). The Burra Charter: The Australia ICOMOS Charter for Places of Cultural Significance. Australia: Author.

Raymond, C. (2007). Creative Tourism New Zealand: The Practical Challenges of Developing Creative Tourism. In Richards G. and Wilson, J. (eds) Tourism, Creativity and Development. London: Routledge, pp. 145-157.

UNESCO. (2006). Towards sustainable strategies for creative tourism discussion report of the planning meeting for 2008. in International Conference on Creative Tourism. Santa Fe, New Mexico, USA. October 25-27, 2006.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-08-28

รูปแบบการอ้างอิง

เต๊ะขันหมาก ก., ธรรมประมวล พ. ., & เต๊ะขันหมาก ก. . (2023). กระบวนการเรียนรู้ พัฒนา และสืบทอดภูมิปัญญาการทอผ้ามัดหมี่ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานทุนทางวัฒนธรรม โดยใช้ชุมชนเป็นฐานในการจัดการของชุมชนไทยพวน ตำบลหินปัก อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี. Lawarath Social E-Journal, 5(2), 135–152. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/lawarathjo/article/view/265680