การใช้รูปแบบภาษาแสดงระดับความมั่นใจในการเขียนรายงานการวิจัย: การศึกษาเปรียบเทียบการใช้รูปแบบภาษาของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา และระดับปริญญาตรีในกลุ่มสังคมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย โดยวิธีการทางภาษาศาสตร์คลังข้อมูล

บทคัดย่อ

   ปัจจุบันภาษาอังกฤษในฐานะภาษานานาชาติมีบทบาทสำคัญในศาสตร์ต่างๆ นักเขียนเชิงวิชาการ ซึ่งมีเป้าหมายที่จะตีพิมพ์เผยแพร่ผลงานวิชาการของตนและได้รับการยอมรับจากกลุ่มผู้อ่าน  ในศาสตร์นั้นๆ ทั้งในประเทศและต่างประเทศจึงมักจะพยายามใช้เครื่องมือภาษาต่างๆ ที่ช่วยให้ตนบรรลุความคาดหวังของผู้อ่านเหล่านั้นได้ นักเขียนเชิงวิชาการมักใช้รูปแบบภาษาแสดงระดับความมั่นใจ    เป็นวิธีการหนึ่งในการแสดงข้ออ้างหรือข้อโต้แย้งในลักษณะที่แสดงความไม่แน่นอนเพื่อให้ภาษามีความสุภาพ บทความชิ้นนี้นำเสนอการศึกษาวิธีการใช้รูปแบบภาษาแสดงระดับความมั่นใจของผู้เขียนที่เป็นนักศึกษาสองกลุ่มในระดับชั้นการศึกษาต่างกัน คลังข้อมูลภาษาสองชุดประกอบด้วยบทอภิปรายผลและสรุปผลการวิจัย ซึ่งอยู่ในวิทยานิพนธ์ จำนวน 15 เรื่อง ซึ่งเขียนโดยนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาและระดับปริญญาตรีในกลุ่มสังคมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เมื่ออ้างอิงการจัดประเภทรูปแบบภาษาแสดงระดับความมั่นใจของ Hyland (1998) ในการวิเคราะห์ข้อมูล ผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับความถี่ในการใช้รูปแบบภาษาแสดงให้เห็นว่า ผู้เขียนที่เป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีในงานวิจัยนี้มีแนวโน้มจะใช้รูปแบบภาษาแสดงระดับความมั่นใจบ่อยครั้งกว่า (คำถามวิจัยข้อที่ 1) ทั้งนี้ แนวทางการใช้รูปแบบภาษาของผู้เขียนทั้งสองกลุ่มในงานวิจัยนี้มีความคล้ายคลึงกันในแง่ของประเภท ได้แก่ ประเภทของรูปแบบภาษาที่มีการใช้บ่อยครั้งที่สุดและน้อยครั้งที่สุด (คำถามวิจัยข้อที่ 2) ในขณะที่ผู้เขียนที่เป็นนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาในงานวิจัยนี้มีแนวโน้มจะใช้รูปแบบภาษาในประเภทต่างๆ อย่างหลากหลายกว่า (คำถามวิจัยข้อที่ 3)