รูปแบบการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย

ผู้แต่ง

  • พระครูสังฆรักษ์ สุริยะ ปภสฺสโร (สพานทอง) Mahamakut Buddhist University
  • สิรพร ครองชีพ
  • พระครูใบฎีกา ณัฐกิต มหิสฺสโร (อนุรักษ์ตระกูล)
  • สุณี เวชประสิทธิ์
  • จิตศริณย์พร ปัญจวัฒนคุณ

คำสำคัญ:

รูปแบบการบริหารหลักสูตร, ศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา

บทคัดย่อ

การวิจัยในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาสภาพปัญหา และปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย (2) เพื่อเสนอรูปแบบการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยในครั้งนี้ ได้แก่ นักศึกษา ผู้ใช้บัณฑิต อาจารย์ผู้รับผิดชอบหลักสูตรและอาจารย์ประจำหลักสูตร และผู้บริหารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย  ศาลายา จังหวัดนครปฐม จำนวน 80 รูป/คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม จำนวน 30 ข้อ มีค่าอำนาจจำแนก (r) ตั้งแต่ ระหว่าง .457-.840 ค่าความเชื่อมั่น โดยใช้สัมประสิทธิ์แอลฟา (Alpha Coefficient)  ได้ค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.97 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย,ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน,ค่าสัมประสิทธ์สหสัมพันธ์ด้วยวิธีของเพียร์สัน (Pearson Product Moment Correlation(r)) การวิเคราะห์การถดถอยของพหุคูณ Multiple Regression Analysis : MR และวิเคราะห์เชิงพรรณนา (Descriptive Analysis)

 

 

            ผลการวิจัย พบว่า

  1. สภาพปัญหา และปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย  โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก และรายด้าน โดยด้านที่มีความคิดเห็นสูงสุด คือด้านการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ รองลงมาคือด้านสื่อ และนวัตกรรมการเรียนรู้ ส่วนด้านที่มีความคิดเห็นต่ำสุด คือด้านหลักสูตร และการพัฒนาหลักสูตร
  2. ผลการทดสอบความสัมพันธ์ของระหว่างสภาพปัญหา และปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ที่มีความสัมพันธ์ทางด้านหลักสูตร และการพัฒนาหลักสูตร ทางด้านการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ ทางด้านสื่อ และนวัตกรรมการเรียนรู้  ทางด้านการวัดผล และประเมินผล  พบว่า มีความสัมพันธ์กันทางบวก (r = .452, 634, 616, 588 sig < .01) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01     
  3. ผลการศึกษาสภาพปัญหา และปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย พบว่า มีตัวแปรผลการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย  4 ด้าน  ที่ร่วมกันทำนายปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value = .000) ซึ่งตัวแปรทั้ง 3 สามารถอธิบายการผันแปรของปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ได้ร้อยละ 79.2 (R2 = .792) สามารถเขียนสมการพยากรณ์ในรูปคะแนนดิบได้ดังต่อไปนี้

                     Y = .952 + .271X1 + .246X2 + .230X3

  1. รูปแบบการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ประกอยด้วย (1) ปัจจัยนำเข้า (Input) ได้แก่ การบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต มีองค์ประกอบ 6 ประการ คือ องค์ประกอบที่ 1 การกำกับมาตรฐาน องค์ประกอบที่ 2 บัณฑิต องค์ประกอบที่ 3 นักศึกษา องค์ประกอบที่ 4 อาจารย์องค์ประกอบที่ 5 หลักสูตร การเรียนการสอน การประเมินผู้เรียน องค์ประกอบที่ 6 สิ่งสนับสนุนการเรียนรู้ (2) กระบวนการ (Input) ได้แก่ 2.1 การพัฒนาหลักสูตร 2.2 ส่งเสริมการจัดกิจกรรม การเรียนรู้ 2.3 การพัฒนาสื่อ นวัตกรรมการเรียนรู้ 2.4 การพัฒนาการวัดผลและประเมินผล 2.5 การพัฒนากิจกรรมการส่งเสริมการทำวิจัยแก่นักศึกษา (3) ผลผลิต (Output) ได้แก่ คุณภาพบัณฑิตด้านการประกันคุณภาพการศึกษา 5 ด้าน คือ 1) ด้านคุณธรรม จริยธรรม 2) ด้านความรู้ 3) ด้านทักษะทางปัญญา 4) ด้านทักษะความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและความรับผิดชอบ 5) ด้านทักษะในการวิเคราะห์เชิงตัวเลข การสื่อสาร และเทคโนโลยีสารสนเทศ

References

กษมา ชนะวงศ์. (2564). รูปแบบการบริหารจัดการหลักสูตรสถานศึกษาเพื่อส่งเสริมคุณลักษณะใน ศตรวรรษที่ 21 ของนักเรียนโรงเรียนเอกชน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ชวลิต ชูกำแพง. (2561). การวิจัยและพัฒนาหลักสูตร แนวคิดและกระบวนการ: Curriculum Research and Development Concept and Process. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

ประทีป เมธาคุณวุฒิ. (2545). หลักสูตรอุดมศึกษา : การประเมินและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: นิชินแอดเวอร์ไทซิ่งกรุ๊ฟ.

พงษ์ศักดิ์ ผกามาศ และคณะ. (2559). ภาวะผู้นำทางวิชาการยุคใหม่ของผู้บริหาร สถาบันอุดมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. บทความวิจัย. วารสารสถาบันทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 9(2), 51-63.

พีรวัช ตันไพบูลย. (2561). การวิเคราะห์งานวิจัยด้านหลักสูตร การสอนและการนิเทศ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2549). นวัตกรรมการจัดหลักสูตรวิชาศึกษาทั่วไปในมหาวิทยาลัยไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เพลินพิศ ธรรมรัตน์. (2559). การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา : การปลูกยางพารา ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. (รายงานการวิจัย). สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

มหาวิทยาลัยราชภัฏวลัยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2553). คู่มือการจัดระบบการเรียนการสอนที่ยึดผู้เรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้. พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์เทียนวัฒนา พริ้นท์ติ้ง.

เรณู บุญเสรฐ. (2561). รูปแบบการบริหารหลักสูตรสู่ประสิทธิผลการจัดการเรียนรู้ ของโรงเรียน มัธยมศึกษาขนาดเล็ก. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2543). รูปแบบและภารกิจอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ :วัฒนาพานิช.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-12-30

How to Cite

ปภสฺสโร (สพานทอง) พ. ส. ., ครองชีพ ส., มหิสฺสโร (อนุรักษ์ตระกูล) พ. ณ. ., เวชประสิทธิ์ ส. ., & ปัญจวัฒนคุณ จ. . (2024). รูปแบบการบริหารหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา ของผู้บริหารหลักสูตร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. วารสารบัณฑิตศาส์น มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 22(2). สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/mgsj/article/view/275243