รูปแบบการบำบัดในงานสังคมสงเคราะห์คลินิกและแนวทางการพัฒนา

บทคัดย่อ

รูปแบบการบำบัดในงานสังคมสงเคราะห์คลินิกและแนวทางการพัฒนา มีวัตถุประสงค์การศึกษาเพื่อศึกษารูปแบบการบำบัดในงานสังคมสงเคราะห์คลินิกในองค์กรด้านสังคมสงเคราะห์และสวัสดิการสังคม และแนวทางในการพัฒนารูปแบบการบำบัดในงานสังคมสงเคราะห์ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงสำรวจ (Survey Research) เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถาม (Questionnaire)   กับนักสังคมสงเคราะห์หรือผู้ปฏิบัติหน้าที่สังคมสงเคราะห์  จำนวน 156 คน และได้รับแบบสอบถามกลับคืนมาจำนวน 98 ชุด คิดเป็นร้อยละ 62.82 วิเคราะห์ข้อมูลโดยการใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบความสัมพันธ์ด้วยสถิติ Pearson chi – square ผลการศึกษา พบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ใช้ 1) รูปแบบการบำบัดในระดับบุคคล/จิตบำบัดด้วยแนวบำบัดความคิดและพฤติกรรม (Cognitive Behavioral Therapy) มากที่สุด    2) รูปแบบการบำบัดในระดับครอบครัว/ครอบครัวบำบัด ที่กลุ่มตัวอย่างใช้มากที่สุดคือ การบำบัดด้วยรูปแบบซาเทียร์ (Satir Model) 3) รูปแบบการบำบัดในระดับกลุ่ม/กลุ่มบำบัด ที่กลุ่มตัวอย่างใช้มากที่สุดคือ การบำบัดด้วยรูปแบบซาเทียร์ (Satir Model) และ4) รูปแบบการบำบัดในระดับชุมชน/ชุมชนบำบัด ที่กลุ่มตัวอย่างใช้มากที่สุดคือ เครือข่ายบำบัด แนวทางในการพัฒนาความรู้ที่กลุ่มตัวอย่างต้องการมากที่สุดคือ ความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับฐานแนวคิด/ทฤษฎีเกี่ยวกับการบำบัดเพื่อนำไปเชื่อมโยงกับการปฏิบัติงาน, ความต้องการมีผู้เชี่ยวชาญเป็น “พี่เลี้ยง” หรือ มีบทบาทในการให้การปรึกษาในการทำงาน ข้อเสนอแนะจากงานวิจัย สถาบันการศึกษาสังคมสงเคราะห์และองค์กรวิชาชีพสังคมสงเคราะห์ควรบรรจุหลักสูตรด้านการบำบัดในเชิงจิตสังคมสำหรับนักสังคมสงเคราะห์, ควรมีการจัดอบรมหลักสูตรต่อเนื่อง ในรูปแบบทางเลือกที่เอื้อให้นักสังคมสงเคราะห์ได้พัฒนาความรู้และศักยภาพได้ด้วยตนเอง, ควรส่งเสริมให้นักสังคมสงเคราะห์พัฒนารูปแบบหรือเทคนิคการบำบัด โดยให้ความสำคัญแก่รูปแบบบำบัดแบบพื้นถิ่น