THE PERSONAL ASSISTANT SERVICES FOR PERSONS WITH DISABILITIES AND THEIRS QUALITY OF LIFE: A CASE STUDY OF NAKHONSAWAN PROVINCE

Authors

  • นิตยา ยุทธโอภาส คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
  • จตุรงค์ บุณยรัตนสุนทร คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

Keywords:

The providing of personal assistant service, quality of disabled people’s life

Abstract

The purposes of this research were 1. to study the sufficiency of personal assistant for the number of disabled people in Nakhon Sawan Province in order to study the expected roles and actual roles of personal assistants in this province 2. to study problems and supported needs of personal assistants in Nakhon Sawan Province and 3. to compare quality life of disabled people before and after recieving service. It was case study as a type of qualitative research by in-depth interview. The samples were divided into four groups: 15 personal assistants, 15 disabled people who recieved service from personal assistants, dirctor of disability Service Center, director of Strategy and planning Division and Department for Enpowerment of Persons with Disabilities. Most of personal assistants are women. The elderest is 68 years old. The youngest is 34 years old. The highest education is bachelor’s degree. The lowest education is elementary. Most personal assistants are agriculturists. There are 8 agriculturists. Some personal assistants are Village Health Volunteer. Most of personal assistants look after 3 disabled people. The percentage is 0.16. The percentage of disabled people who didn’t recieve service is 99.84 from 15 personal assistants. The percentage of personal assistants per disabled people is 0.04. It reflected that the number of personal assistants is not sufficient for disabled people in Nakhon Sawan Provine. The insufficient problems affect the number of disabled people in Nakhon Sawan Province 1. There are not many personal assistants because roles and duties of looking after are hard work. They have to help disabled people to turn over, take shower, dress and clean their bodies when they are in toilet. Moreover, there are some personal assistants who passed training, they didn’t want to be personal assistant because roles and duties of personal assistant are hard work. 2. The compensation of personal assistants is not balance with duties so it’s not persuade to work. 3. The personal assistant training for increasing and improving is not sufficient for the number of disabled people which increase every year. Some expected roles and actual roles of personal assistants couldn’t work such as cleaning disabled people’s bodies and dressing beacuse of the different genders between disables person and personal assistant. Moreover, there are 8 elders of 50 years old and the elderest is 68 years old so it’s hard to work in some situations. The supported need problems of personal assistants in Nakhon Sawan Province is low compensation for living. Most of personal assistants are agriculturists and venders so they couldn’t work as personal assistant well enough. The main supported need of personal assistant are more training of disabled people rights, changing experience and supporting equipment for working. The comparison of quality life between before and after recieving service from personal assistant indicated that 15 disabled people had better emotional, physical and social developments.

References

กชนิภา นราพินิจ และคณะ. (2551). การมีส่วนร่วมระหว่างชุมชนกับองค์กรภาครัฐระดับตำบลในการพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ.กรณีศึกษาตำบลตาจั่น อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา. สำนักงานกองทุนสนับสนุนงานวิจัย (สกว. สำนักงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น).

พรนภา เจริญสันต์. (2553). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อคุณภาพชีวิตคนพิการทางกายและการเคลื่อนไหวในจังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน. ชลบุรี: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.

พิมพา ขจรธรรม และคณะ. (2559). โครงการติดตามประเมินผลการจัดบริการผู้ช่วยคนพิการ. วิทยาลัยราชสุดามหาวิทยาลัยมหิดล.

นลินี เรืองฤทธิศักดิ์. (2556). IL (Independent Living) หรือการดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ. กรุเทพมหานคร: ศูนย์พัฒนาและฝึกอบรมคนพิการแห่งเอเชียและแปซิฟิก.

ยศพล เหลืองโสมนภา. (2554). คุณภาพชีวิต ปัญหา และความต้องการของผู้พิการในเขตพื้นที่รับผิดชอบขององค์การบริหารส่วนตำบลท่าช้าง จังหวัดจันทบุรี. วิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า: จังหวัดจันทบุรี.

สำนักงานส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแห่งชาติ. (2559). สถิติข้อมูลคนพิการแห่งชาติประจำปี พ.ศ. 2558. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดนครสรรค์. (2561). สถิติการจดทะเบียนคนพิการ จ.นครสวรรค์. นครสวรรค์: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

สำนักงานส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแห่งชาติ. (2550). ระเบียบคณะกรรมการส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแห่งชาติ ว่าด้วยหลักเกณฑ์และวิธีการปรับสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยให้แก่คนพิการการมีผู้ช่วย คนพิการ การช่วยเหลือคนพิการที่ไม่มีผู้ดูแล และสิทธิของผู้ดูแลคนพิการ พ.ศ. 2552. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

สำนักงานส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแห่งชาติ. (2550). ร่างพระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ. 2550. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

Cobb, S. (1976). Social Support as a Moderated of Life Stress. Psychosomatic Medicine. 38 (September-October).

House, J.S. and Kahn, R.L. (1985). Meansures and concepts of social support in Cohen And Syme. S.L. Social Support and health.

Tilden, V.P. (1985). Issues of conceptualization and measurement of social support in the construction of nursing theory. Research in Nursing & health, 8(2), 199-206.

Downloads

Published

2019-03-15

How to Cite

ยุทธโอภาส น., & บุณยรัตนสุนทร จ. (2019). THE PERSONAL ASSISTANT SERVICES FOR PERSONS WITH DISABILITIES AND THEIRS QUALITY OF LIFE: A CASE STUDY OF NAKHONSAWAN PROVINCE. Journal of Social Synergy, 9(2), 63–80. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/thaijss/article/view/177854

Issue

Section

Research Report