การวิจัยประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารสวัสดิการสังคม (หลักสูตรใหม่ พ.ศ. 2557)
Evaluation of the Ph.D. curriculum in Social Welfare Administration
คำสำคัญ:
การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, CIPPIEST Modelบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารสวัสดิการสังคม คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์และสวัสดิการสังคม มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ ผู้วิจัยรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร การสัมภาษณ์ การสอบถาม มาตรวัดประเมินค่า และอาศัย CIPPIEST Model ในการประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า การประเมินบริบท ปัจจัยนำเข้า กระบวนการ ผลผลิต ผลกระทบ ประสิทธิผล ความยั่งยืน และการถ่ายทอดส่งต่อ มีความเหมาะสมในระดับมาก
จุดเด่นและข้อเสนอแนะมีดังนี้
1) เป็นหลักสูตรที่มีเนื้อหาโดดเด่นด้านบริหารสวัสดิการสังคม 2) นักศึกษาส่วนมากมีประสบการณ์สูง บางคนได้รับทุนจากโครงการปริญญาเอกกาญจนาภิเษก (คปก.) คิดเป็นร้อยละ 22 และได้รับรางวัลการเขียนบทความดีเด่นระดับชาติ ทำให้ภาพลักษณ์ของมหาวิทยาลัยดีขึ้น 3) มีระบบการวางแผน และกลไกขับเคลื่อนกระบวนการพัฒนาหลักสูตรที่มีเอกภาพ และการวางแผนการรักษาคุณภาพของหลักสูตรอย่างเป็นระบบ 4) ปรับหลักสูตรให้เข้มแข็งรองรับพฤติกรรมของคนรุ่นใหม่ในยุคดิจิทัล 5) สร้างเครือข่ายความร่วมมือการศึกษาระหว่างมหาวิทยาลัย 6) ปรับปรุงแหล่งเรียนรู้เพื่อเพิ่มความเข้มแข็งของการบริหารหลักสูตร และ 7) สนับสนุนสิ่งอำนวยความสะดวกที่เอื้อต่อการเรียนรู้
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). ประกาศกระทรวงศึกษาธิการเรื่อง กรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา แห่งชาติ พ.ศ. 2552. สืบค้น 28 กันยายน 2561, จาก http://www.mua.go.th/users/tqf-hed/news/FilesNews2/news2.pdf
พรทิพย์ ไชยโส, วสันต์ ทองไทย, และแม้นมาศ ลีลสัตยกุล (2559). การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ศึกษา หลักสูตร 5 ปี. ใน การประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 46: สาขาศึกษาศาสตร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาขาเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจ สาขาส่งเสริมการเกษตรและคหกรรมศาสตร์ (น.89-96). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ภารดี อนันต์นาวี. (2558). การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา ฉบับ ปรับปรุง พ.ศ. 2554. วารสารบริหารการศึกษา มศว, 12(23), 98-107.
มัทนา วังถนอมศักดิ์. (2554). การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 3(1,2), 38-49.
มาเรียม นิลพันธุ์. (2554). การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารวิชาการVeridian E –Journal,Silpakorn University, 4(2), 248-262.
ราชกิจจานุเบกษา. (2558). ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานหลักสูตรระดับอุดมศึกษา พ.ศ. 2558 และเกณฑ์มาตรฐานที่เกี่ยวข้อง เล่มที่ 132 ตนพิเศษ 295 ง ลงวันที่ 13 พฤศจิกายน 2558 หน้า 40.สืบค้น 23 มิถุนายน 2561, จาก http://www.mua.go.th/users/he-commission/doc/law/ohec%20law/2558%20gradu%202558.PDF
ศิริณา จิตต์จรัส, คีรีบูน จงวุฒิเวศย์, และพรรณภัทร ปลังศรีเจริญสุข. (2556). การประเมินผลหลักสูตรศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาตลอดชีวิตและการพัฒนามนุษย์. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(2), 98-114.
Bilbao, P. P., Lucido, P. I., Iringan, T. C., and R. B. Javier (2008). Curriculum development. Philippines: Lorimar Publishing.
Brydon-Miller, M. (2001). Education, research, and action: Theory and methods of participatory action research. In D.L. Tolman & M. Brydon-Miller (Eds.), From subjects to subjectivities: A handbook of interpretive and participatory methods. New York: New York University Press.
Cronbach, L.J. (1970). Course improvement through evaluation. Teachers College Record, 64(8), 672 - 683.
Hammond, R. (1969). Context Evaluation of instruction in Local School Districts. Educational Technology, 9(1), 13 –18.
Kirkpatrick, D. L., & Kirkpatrick, J. D. (2006). Evaluating training programs: The four levels. (3rd ed.). San Francisco: Barrett-Koehler.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. New York: The Science Press.
Provus, M. (1971). Discrepancy evaluation for educational program improvement and assessment. California: Mc Cutchan.
Scriven, M. (1967). The methodology of Evaluation, in: R. Tyler, R. Gagné & M. Scriven (Eds.), Perspectives of curriculum evaluation (AERA monograph series on curriculum evaluation, No. 1) Chicago: Rand McNally.
Stufflebeam, D. L. (2003). The CIPP model for evaluation. In Stufflebeam, D. L. & Kellaghan, T. (Eds.), The international handbook of educational evaluation (Chapter 2). Boston: Kluwer Academic Publishers.
Stufflebeam, D. L., & Shinkfield, A. J. (2007). Evaluation theory, models and applications. California: Jossey-Bass.
Tyler, R. W. (1954). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารสังคมภิวัฒน์ มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
