สาเหตุความไม่ปลอดภัยในการท่องเที่ยวอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสาเหตุความไม่ปลอดภัยในการท่องเที่ยว อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา กลุ่มตัวอย่างของการวิจัย คือ นักท่องเที่ยวที่เข้ามาท่องเที่ยวในพื้นที่อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลาช่วงเดือนมกราคม – กุมภาพันธ์ 2556 ซึ่งเลือกมาโดยการสุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ (Accidental Sampling) จำนวน 300 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบสอบถามติดกันซึ่งผู้วิจัยได้กลับคืนมาร้อยละ 100
ผลการวิจัยพบว่า สาเหตุของความไม่ปลอดภัยในการท่องเที่ยวมี 5 ด้าน คือ 1) ด้านอาชญากรรม พบว่า นักท่องเที่ยวหวั่นวิตกการวางระเบิดมากที่สุด รองลงมาคือการลอบวางเพลิงและการลักทรัพย์ ชิงทรัพย์ 2) ด้านอุบัติเหตุพบว่านักท่องเที่ยวกลัวยานพาหนะเฉี่ยวชนมากที่สุด รองลงมาคือกลัวไฟฟ้า ลัดวงจรและเดินตกท่อ 3) ด้านภัยธรรมชาติพบว่านักท่องเที่ยววิตก เรื่องน้ำท่วมมากที่สุด รองลงมาคือ แผ่นดินไหวและฟ้าผ่า 4) ด้านสวัสดิการและการรักษาความปลอดภัย พบว่าความหละหลวมในการรักษาความปลอดภัยเป็นประเด็นที่นักท่องเที่ยวพบว่าเป็นปัญหาที่สำคัญที่สุด รองลงมาคือการไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยและไม่มีหน่วยงานประสานงานเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินและ 5) ปัญหาด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน พบว่า นักท่องเที่ยววิตกกังวลเรื่องการขาดการให้ข้อมูลข ่าวสารที่เป็นประโยชน์แก่นักท่องเที่ยว มากที่สุด รองลงมาคือผู้ประกอบการเอาเปรียบนักท่องเที่ยวและชุมชน ผู้แทนชุมชนไม่ให้ความสำคัญในการรักษาความปลอดภัยแก่นักท่องเที่ยว
Article Details
References
Boonchom Srisa–at. (2008). Introduction to Research. Bangkok: Suweeriyasarn.
Chalaew Bureepakdee. (2002). Community Research Study. Bangkok: S.R. Printings Mass Product.
Chalamarin Sompong. (2010). The Participation of Foreign Tourists toward Tourism in Hua Hin. Master’s Thesis. Faculty of Sciences, Srinakharinwirot University.
Janthakorn Ruenrom. (2004). A Model of Participatory Safety in Ecotourism at Khao Prakhoa Soong, Amphur Nongbua, Nakornsawan. Master’s Thesis. Faculty of Arts, Nakhon Sawan Rajabhat University.
Komain Kantawateera, Aree Naipinit & Thongphon Promsaka Na Sokolnakorn. (2013). Problems and Threat of Khon Kaen Tourism Management. Proceedings of the 4th Hatyai Conference, on 10 May 2013.
Ministry of Tourism and Sports. (2009). Crisis Recovery Strategic Plans and Tourism Stimulus Measures (2009–2012). Bangkok: Ministry of Tourism and Sports.
Ministry of Tourism and Sports. (2011). National Tourism Development Plan (2012– 2016). Bangkok: Ministry of Tourism and Sports.
Mutchima Udomsilp & Narin Sungruksa. (2016). Safety Management of Travel Tourism in the Western Region Public Transportation Tourism Strategic Plan Dimension towards ASEAN Community. Veridian E–Journal, Silpakorn University, 9(3), 248–259.
Panomkorn Suwanarata. (1998). Participation of the Civil Volunteers of Nakhon Pathom Province in Crime Prevention. Master’s Thesis. Faculty of Arts, Mahidol University.
Prakong Kannasoot. (1994). Statistics for Behavioral Science Research. 2nd ed. Bangkok: Chula Press.
Ranee Esichaikul. (2001). Introduction to Tourism Industry. Nonthaburi: Sukhothai Thammathirat Open University Press.
Sranya Warakulwit. (2004). The Orientation of Tourism Industry. Bangkok: Fuangfah Printing.
Thatchanon Jaruvatthanaphong. (2001). The Community Participant in Eco–Tourism Management Phromlok Waterfall, Tambol Phromlok, Amphoe Phromkhiri, Nakorn Si Thammarat Province. Master’s Thesis. Faculty of Arts, Mahidol University.
Tourism Authority of Thailand. (1994). A Study of Problems of Foreign Tourists. Phuket: Tourism Authority of Thailand.
Wasittha Piamsakul & Suchart Taweepornpathomgul. (2013). A Study of the Tourism Potentiality of Khon Kaen Province. Academic Journal Institute of Physical Education, 5(112), 111–125.
Wiliporn Khantisit. (1997). Farmers Opinions towards Ecotourism for Quality of Life Development at Ban Mae Sa Mai, Pong Yaeng Sub–district, Mae Rim District, Chiang Mai Province. Master’s Thesis. Faculty of Arts, Chiang Mai University.
Wutthiphan Suntimit. (2014). Risk Management for Tourists, Koh Chang, Trat Province. Master’s Thesis. Faculty of Arts, Burapha University.