Integrating Digital Technology in Educational Supervision for Teacher Professional Development in the Digital Era: Blended Supervision
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to present concepts and principles for integrating digital technology in educational supervision within the context of teacher professional development by analyzing online supervision and blended supervision models as significant innovations in the digital era. The study reveals that current educational supervision must transform its approaches to align with changing social contexts, particularly in the aftermath of the COVID-19 pandemic, which accelerated the education system's reliance on digital technology. Blended supervision with appropriate technological integration can enhance teacher professional development effectiveness, reduce time and location constraints, establish professional learning communities (PLCs), and promote lifelong learning. However, the success of these supervision models depends on several critical factors, including technological infrastructure readiness, digital competencies of supervisors and teachers, support policies from governing agencies, and supervision process designs that emphasize participation and reflective practice.
Article Details
References
เกียรติศักดิ์ ลำพองชาติ. (2563). ทักษะการทำงานในโลกยุคดิจิทัล. https//www.senate.go.th
จินตวีร์ คล้ายสังข์. (2562). การออกแบบและผลิตสื่อดิจิทัลเพื่อการเรียนรู้ สู่การสร้างสรรค์
และประยุกต์ใช้. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จตุรงค์ ธนะสีลังกูร. (2563). ผู้นำทางวิชาการและการพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ณัฐพล ใยไพโรจน์. (2565). การพัฒนารูปแบบการนิเทศแบบผสมผสานโดยใช้กระบวนการชี้แนะและการเป็นพี่เลี้ยงผ่านชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 5(15), 57-70.
ทิศนา แขมมณี. (2563). การจัดการชั้นเรียน แนวคิดและแนวปฏิบัติ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์, และพเยาว์ ยินดีสุข. (2562). การนิเทศเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้
ในยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). การศึกษาไทย 4.0 ปรัชญาการศึกษาเชิงสร้างสรรค์และผลิตภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 3). วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์, และคณะ. (2563). การศึกษาไทยในยุคโควิด-19 จากวิกฤตสู่โอกาส. วารสาร
ครุศาสตร์, 48(3), 1-22.
มารุต พัฒผล. (2564). การนิเทศการศึกษาแบบผสมผสาน แนวคิดและการประยุกต์ใช้. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 14(1), 1-15.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2556). ศาสตร์การนิเทศการสอนและการโค้ชการพัฒนาวิชาชีพ ทฤษฎีกลยุทธ์
สู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 12). มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
วิจารณ์ พานิช. (2563). ชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ การเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลง. มูลนิธิสยาม
กัมมาจล.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2565). กระบวนทัศน์ใหม่ทางการบริหารการศึกษา จากการบริหารจัดการ
สู่การอำนวยการ. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 24(2), 263-273.
สงัด อุทรานันท์. (2530). การนิเทศการศึกษา หลักการทฤษฎีและปฏิบัติ (ฉบับปรับปรุงเพิ่มเติม).
โรงพิมพ์มิตรสยาม.
สุวิมล ว่องวาณิช, และนัชชา กมล. (2564). การพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในสถานศึกษา
เพื่อส่งเสริมสมรรถนะครูด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามสภาพจริง. วารสาร
วิธีวิทยาการวิจัย, 34(1), 101-125.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). แนวทางการจัดการเรียนการสอนทางไกล
ในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). ระบบสารสนเทศเพื่อการบริหารการศึกษา. https//data.bopp-obec.info/emis/index.php
อารีรักษ์ ปุ๊กน้อย. (2566). การนิเทศการศึกษาในยุควิถีใหม่ของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
