5G: Public Sector Management in the Future

Main Article Content

Thamrongkiat Uthaisang

Abstract

The key to driving social or national development depends on government agencies or public sector provide that government sector is structural weakness, patronage system lack of organizational management techniques, Human resource management as a secondary power base, corruption in the Thai government, administrators take their opinions as most causing the country leads to underdeveloped going low because government sectors are a tool that indicates society or country to advance or reverse. The modern world has many techniques that can be used in managing the government sector with having quality, combined with the global social context is changing rapidly, especially the world in the 5G era that causes radical adaptation in  leap both modern science and system of linking science, including decision-making systems in the management of public sector which can be quick in solving people's problems based on the techniques of government administration with SUPER techniques, namely 1.Studious means prudence 2. Underlie means support 3. Precipitate means precipition 4. Expeditious means speed ​​and 5. Responsible means social responsibility.

Article Details

How to Cite
Uthaisang, T. (2021). 5G: Public Sector Management in the Future. MCU Haripunchai Review, 5(1), 98–106. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/251470
Section
Academic article

References

กลุ่มพัฒนาระบบบริหาร กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง. (2563) สรุปผลโครงการประชุมสัมมนาเชิงปฏิบัติการ การพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ ( PMQA 4.0). เมื่อวันที่ 16 มกราคม 2563 ณ โรงแรมเซ็นทรา บาย เซ็นทารา ศูนย์ราชการและคอนเวนชั่นเซนเตอร์ แจ้งวัฒนะ กรุงเทพมหานคร.
ชุติมา เทศศิริ. (2558). ความรับผิดชอบตอสังคมขององคกร. ศูนย์สงเสริมจริยธรรม สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
เทอดพงษ์ แดงสีและพิสิฐ พรพงศ์เตชวาณิช. (2562). 5Gเทคโนโลยีการสื่อสารแห่งทศวรรษหน้า. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม. ปีที่ 15. ฉบับที่ 2. (พฤษภาคม-สิงหาคม) : 162.
ณฐวัฒน์ ล่องทอง. (มปป.). การปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่ 21. คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธันวาพร วิมลชัยฤกษ์. (2560). ความสามารถหลักของผู้บริหารในการจัดการสมัยใหม่. วารสารวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. ปีที่ 2. ฉบับที่ 4. (กรกฎาคม – ธันวาคม) : 89.
ปริญญา บุญดีสกุลโชค. (2560). ระบบราชการไทยนในบริบทไทยแลนด 4.0. สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
พีรสิทธิ์ คํานวณศิลป์และธัชเฉลิม สุทธิพงษ์ประชา. (2559). พัฒนาการการบริหารภาครัฐไทย: จากอดีตสู่อนาคต. ขอนแก่น: วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พัชรนันท์ กลั่นแก้ว. (2550). วิธีปรับตัวขององค์การรองรับความเปลี่ยนแปลง. วารสาร TPA News : ปีที่ 15. ฉบับที่ 138. : 41.
พงศ์เทพ ไข่มุกด์. (2563). การพัฒนาระบบเทคโนโลยีในการใช้บริหารงานปกครองและการบริการประชาชนของกระทรวงมหาดไทย. สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย.
พระครูปลัดสุวัฒนพุทธิคุณ และณัฏยาณี บุญทองคำ. การสร้างนวัตกรรมในบริบทภาครัฐไทย. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น. ปีที่ 6. ฉบับที่ 3. (พฤษภาคม-มิถุนายน). 2563 : 287
สัมมา คีตสิน. (มปป). ผู้บริหารองค์กรภาครัฐ. ศูนย์ข้อมูลอสังหาริมทรัพย์ ธนาคารอาคารสงเคราะห์.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (สำนักงาน ก.พ.ร.). เกณฑ์คุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ พ.ศ.2558. กรุงเทพมหานคร : บริษัท วิชั่น พริ้นท์แอนด์มีเดีย จำกัด, 2557.
สำนักนโยบายและแผน. (2562). คู่มือเกณฑ์คุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). แผนการปฏิรูปประเทศด้านการบริหารราชการแผ่นดิน. สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อนุรัตน์ อนันทนาธร และปาริฉัตร ป้องโล่ห์. (2558). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการบริหารในยุคโลกาภิวัตน์. คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลด่านสวี อำเภอสวี จังหวัดชุมพร. (2562). คู่มือประเมินผลการปฏิบัติราชการของพนักงานส่วนท้องถิ่นตามแบบประเมินผลการปฏิบัติงานของพนักงานส่วนท้องถิ่น. องค์การบริหารส่วนตำบลด่านสวี อำเภอสวี จังหวัดชุมพร.