วิเคราะห์การเรียนรู้ด้วยตนเองในการสื่อสารภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติในยุคดิจิทัล โดยยึดหลักธรรมอิทธิบาท 4
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาการพัฒนากลยุทธ์การเรียนรู้ด้วยตนเองในการสื่อสารภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติในยุคดิจิทัล โดยใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 (ฉันทะ วิริยะ จิตตะ และวิมังสา) เป็นแนวทางในการส่งเสริมทักษะการสื่อสารภาษาไทยอย่างมีประสิทธิภาพ จากปัญหาและความต้องการของผู้เรียนชาวต่างชาติ รวมถึงสื่อและเทคโนโลยีดิจิทัลที่ช่วยสนับสนุนการเรียนรู้ด้วยตนเอง พบว่าการใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 สามารถนำมาประยุกต์ใช้ในการสร้างแรงจูงใจและการมีส่วนร่วมอย่างต่อเนื่องในกระบวนการเรียนรู้ โดยแนะนำแนวทางการพัฒนากลยุทธ์การเรียนรู้ใน 3 ด้าน ได้แก่ (1) การเสริมสร้างแรงจูงใจและการตั้งเป้าหมายในการเรียนรู้ภาษาไทย (2) การพัฒนาทักษะการเรียนรู้ผ่านกิจกรรมและสื่อดิจิทัลที่เหมาะสม และ (3) การใช้การประเมินและสะท้อนผลลัพธ์การเรียนรู้ด้วยตนเองอย่างสม่ำเสมอ บทความนี้สรุปว่า การนำหลักธรรมอิทธิบาท 4 มาประยุกต์ใช้ในการพัฒนากลยุทธ์การเรียนรู้ด้วยตนเองสำหรับชาวต่างชาติ ไม่เพียงช่วยส่งเสริมการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพในยุคดิจิทัล แต่ยังช่วยสร้างรากฐานการเรียนรู้ที่ยั่งยืนในการสื่อสารภาษาไทยอย่างมีความหมาย
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จิตติ ประจวบเหมาะ. (2561). การส่งเสริมการเรียนรู้ภาษาในยุคดิจิทัล. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เจนจิรา แก้วไพฑูรย์. (2564). แพลตฟอร์มการเรียนรู้ออนไลน์: โอกาสและความท้าทายในโลกดิจิทัล. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์วิชาการ.
ชัยพร มหาวิทยานนท์. (2564). แนวทางการเรียนรู้ผ่านสื่อออนไลน์. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
นิติกุล ทองมงคล. (2566). การใช้สื่อออนไลน์เพื่อการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นันทิชา มะลิวัลย์ (2564). การใช้เทคโนโลยีในการประเมินผลการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นพดล เหลืองสุวรรณ. (2564). การเรียนรู้ในยุคดิจิทัล: แนวทางใหม่สำหรับนักศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
เฉลิมชัย ทองมณี (2563). การเรียนรู้ดิจิทัล: กลยุทธ์สู่ความสำเร็จ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิสดอม.
ทิพย์รัตน์ สมดี และ ศุภกิจ สุภาเศรษฐี (2556). การเล่าเรื่องด้วยสื่อดิจิทัลในกระบวนการเรียนรู้ภาษา: กรณีศึกษาการเรียนภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมการศึกษา.
ปรีชา สุวรรณกุด (2562). หลักพุทธธรรมในการศึกษา: อิทธิบาท 4. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปรัชญา พึ่งสุข. (2563). การสร้างแรงจูงใจในการเรียนรู้ภาษาไทย. นครราชสีมา: สำนักพิมพ์การเรียนรู้.
พัฒนชัย รักธรรม (2562). การสร้างสรรค์การเรียนรู้ภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิทยาการ.
ภาณุมาศ, ก. (2565). การเสริมสร้างแรงจูงใจและการตั้งเป้าหมายในการเรียนรู้ภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา.
มนตรี สุวรรณรัตน์. (2560). การพัฒนาทักษะภาษาไทยสำหรับผู้เรียนต่างชาติ. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
มานิตย์ สุขุม (2564). การใช้เทคโนโลยีในการติดตามผลการเรียนรู้. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิชัย สมสุข. (2561). การพัฒนาการเรียนรู้ภาษาไทยในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา.
วิทยา สายทอง (2563). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วัชรินทร์ มีใจ. (2561). การสร้างความสัมพันธ์ในกลุ่มเรียน: แนวทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิจัย.
วิโรจน์ กสิทธิ์ (2565). การเรียนรู้แบบพลิกแพลงในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา.
สุกัญญา ศรีสุข. (2565). การพัฒนากลยุทธ์การเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์วิจัย.
สุจิตรา ชนะสิทธิ์. (2561). ปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้ภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุนทรา สายชล. (2562). การพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติ. กรุงเทพมหานคร:สำนักพิมพ์การศึกษา.
สุรินทร์ อินทรักษา. (2565). แนวทางการเรียนการสอนออนไลน์ในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: ไทยพาณิชย์.
สมคิด วงศ์สอนธรรม. (2562). การเรียนรู้ในยุคดิจิทัล: แนวคิดและการพัฒนาแพลตฟอร์มการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา. หน้า 45–60.
สมหมาย แสนประเสริฐ (2563). การประเมินผลการเรียนรู้แบบต่อเนื่องในการสอนภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สมชาย สุดใจ และ วิชัย สุขสม. (2545). ทฤษฎีการตั้งเป้าหมายและการประยุกต์ใช้ในการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์การศึกษา.
สุเทพ ศรีสมบัติ และ ธนา ชัยศรี. (2543). การสนับสนุนทางจิตใจในการเรียนรู้: การสร้างแรงจูงใจที่มีคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์วิชาการ.
ศิริชัย สรรเพชร. (2563). การเปลี่ยนแปลงของการศึกษาในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิทยาการ.
อรุณรัตน์ ชินสุทธิ์. (2562). แนวคิดการเรียนรู้ที่มุ่งเน้นผู้เรียน. สุราษฎร์ธานี : สำนักพิมพ์การศึกษา.
อภิสิทธิ์ สุขสมบัติ. (2563). เทคโนโลยีและการศึกษาในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์สื่อการเรียนรู้.
อริยา พัฒนากุล. (2564). แนวทางการศึกษาด้วยแพลตฟอร์มดิจิทัล: โอกาสและความท้าทาย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สื่อการเรียนรู้.
อิทธิชัย ประเสริฐสิน. (2563). การพัฒนาการเรียนรู้ภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา.
อัครวุฒิ วรชัย (2564). การศึกษาแนวทางการใช้สื่อดิจิทัลในการเรียนรู้ภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์การศึกษา.
Black, P., & Wiliam, D. (2009). Developing the theory of formative assessment. Educational Assessment, Evaluation and Accountability, 21(1), 5-31.
Bloom, B. S., Hastings, J. T., & Madaus, G. F. (1971). Handbook on formative and summative evaluation of student learning. New York: McGraw-Hill.
Bruner, J. (2021). The Adaptability of Language Learning in Digital Media. New York:
Educational Press.
Dweck, C. S. (2006). Mindset: The new psychology of success. New York: Random House.
Glaser, R. (1963). Instructional technology and the measurement of learning outcomes: Some questions. American Psychologist, 18(8), 519-521.
JISC. (2020). Digital assessment framework. Retrieved from https://www.jisc.ac.uk
Sulaiman, A. (2022). YouTube as an Educational Tool: Benefits and Limitations. Journal of Educational Technology, 34(2), 76-85.
Smith, L. (2020). Language Learning and Cultural Understanding through Mobile Applications. New York: Education Publishing.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.