การพัฒนาศิลปะเชิงสร้างสรรค์บนพื้นที่สาธารณะของชุมชนในภาคเหนือ ของประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ 3 ประการคือ (1) เพื่อศึกษาการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะในผนังพื้นที่สาธารณะของเมืองท่องเที่ยว (2) เพื่อพัฒนาพื้นที่ศิลปะในเมืองและชุมชนในภาคเหนือของประเทศไทยแบบมีส่วนร่วม (3) เพื่อพัฒนาเมืองให้เป็นแหล่งเรียนรู้และการท่องเที่ยวทางศิลปะเชิงพุทธสู่วิถีชุมชนในภาคเหนือของประเทศไทย การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการ (Action Research) โดยการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะในรูปแบบการสร้างภาพสามมิติ (3D) บนผนังพื้นที่สาธารณะ จำนวน 7 แห่ง
ผลของการศึกษา พบว่า การสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะในผนังพื้นที่สาธารณะของเมืองท่องเที่ยว โดยการศึกษาประวัติศาสตร์ชุมชนและอัตลักษณ์ของท้องถิ่น ได้นำไปสู่การสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะในรูปแบบภาพ 3 มิติ (3D) จำนวน 7 แห่ง คือ 1.หมู่บ้านบุญยืน อำเภอเวียงสา จังหวัดน่าน 2.มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตลำพูน อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน 3. หมู่บ้านต้นไคร้ อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ 4. หมู่บ้านลำปางหลวง อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง 5.หมู่บ้านศรีดอนชัย อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน 6. หมู่บ้านวัดท่าข้ามใต้ อำเภอฮอด จังหวัดเชียงใหม่ 7.เทศบาลเมืองตะพานหิน อำเภอตะพานหิน จังหวัดพิจิตร
หลังจากนั้น คณะผู้วิจัยได้จัดกิจกรรมถ่ายทอดความรู้ด้านศิลปะ (Art Workshop) ได้แก่ เวทีเสวนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างข้าราชการ นักวิชาการ ศิลปิน ผู้นำชุมชน และชาวบ้านในชุมชน เพื่อขับเคลื่อนผลงานศิลปะไปสู่การเป็นแหล่งท่องเที่ยว และจัดกิจกรรม “ป้ายสี แต้มฝัน ปันจินตนาการ” เพื่อให้ความรู้ในเชิงปฏิบัติการด้านศิลปะภาพ 3 มิติ (3D) แก่กลุ่มเยาวชน การใช้สื่อสารมวลชนและสื่อสารสนเทศเพื่อเผยแพร่ผลงานวิจัยและประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวของชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ไชยสิทธิ์ ชาญอาวุธ. (2559). ศิลปะข้างถนนการแสดงออกบนพื้นที่สาธารณะ : ต่อเหตุการณ์สำคัญในสังคม Street Art Expression in Public Sphere : Important Social Circumstance. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
ไชยสิทธิ์ ชาญอาวุธ และพัชราภา เอื้ออมรวนิช. (มปป.). การศึกษาคุณค่าด้านอัตลักษณ์ของศิลปะข้างถนนเพื่อการสร้างมูลค่าสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์.
ไชยสิทธิ์ ชาญอาวุธ. (2560). “ศิลปะข้างถนนการแสดงออกบนพื้นที่สาธารณะ:ต่อเหตุการณ์สำคัญในสังคม”.วารสาร มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. 11 (2), 124 – 135.
เกษม เพ็ญภินันท์. (2552). ความโกลาหลของวัฒนธรรมศึกษา: ยกเครื่องเรื่องวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์กรมหาชน).
รัตนา โตสกุล. (2548). มโนทัศน์เรื่องอำนาจ. กรุงเทพมหานคร : คณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ.
เสาวรภย์ กุสุมา ณ อยุธยา. (2553). “Creative Economy ทางเลือกใหม่ในการพัฒนาเศรษฐกิจไทย”. Executive Journal. 3 (1), 23 – 28.
เสาวรภย์ กุสุมา ณ อยุธยา. Creative Economy ทางเลือกใหม่ในการพัฒนาเศรษฐกิจไทย.http://www.bu.ac.th/knowledgecenter/executive_journal/jan_mar_10/pdf/23- 28.pdf. [1 ตุลาคม 2556].
Louis Bou. (2005). Street Art. The Spray File. New York: Colin Design.
ชะเอม สายทอง. (2551) “เพอร์สเปคทีฟ”. ก้าวทันโลกวิทยาศาสตร์. 8 (1), 1-7.
พรรณี วิรุณานนท์. (2551). “การพัฒนาแนวทางการจัดมหกรรมศิลปะร่วมสมัยนานาชาติในพื้นที่สาธารณะของประเทศไทย”. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศิลปกรรมร่วมสมัย. .
ลิขิต กิตติศักดินันท์. (2559). “การถอดความหมายและบทบาทของศิลปะในที่สาธารณะจากภาพถ่ายที่ท่ามหาราช”. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
แมนฤทธิ์ เต็งยะ. (2559) “จากวัฒนธรรมกราฟฟิตีสู่งานสตรีทอาร์ตในประเทศไทย”. Veridian E-Journal. Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 9 (2), 2424-2436.
มานิตย์ โกวฤทธิ์ และประเสริฐ บุปผาสุก. (2562). ศิลปะเชิงพุทธสู่วิถีชุมชนบนผนังพื้นที่สาธารณะในจังหวัดเชียงใหม่. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วันเฉลิม จันทร์พงษ์แก้ว. (2560). คุณค่าทางการสื่อสารและมูลค่าทางธุรกิจของสตรีทอาร์ท. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไชยสิทธิ์ ชาญอาวุธ. (2560). “การศึกษาคุณค่าด้านอัตลักษณ์ของศิลปะข้างถนนเพื่อการสร้างมูลค่าสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์”. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 25 (49), 247 – 267.
ชุติมา บริสุทธิ์. (2557). การศึกษาการสร้างเมือง (machizukuri) ด้วยศิลปะร่วมสมัย ภายในเมือง Kanazawa จังหวัด Ishikawa. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ณัฐกานต์ กันธิ. (2555). มะจิสุคุริ (Machitsukuri) กับการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว: กรณีศึกษาการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในจังหวัดโออิตะ ประเทศญี่ปุ่น. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิมลสิทธิ์ หรยางกูร. (2011). “การสร้างสรรค์สภาพแวดล้อมชุมชนเมืองที่น่าอยู่อาศัย: ปัญหาที่มองไม่เห็นแลแนวทางแก้ไข”. วารสารวิจัยและสาระสถาปัตยกรรม/การผังเมือง. 8 (2). 9-10.
