แนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้วินัยเชิงบวก ของระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนชลกันยานุกูล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันปัญหาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนชลกันยานุกูล 2) เพื่อหาแนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้วินัยเชิงบวก โดยมีเครื่องมือได้แก่ การศึกษาเอกสาร สัมภาษณ์ผู้เกี่ยวข้องการสนทนากลุ่ม
ผลการการวิจัยพบว่า
- ผลการศึกษาสภาพปัจจุบันการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนชลกันยานุกูล ทำให้ทราบปัจจัยจุดเด่นและจุดที่ควรพัฒนา ซึ่งโรงเรียนมีการบริหารจัดการด้วยระบบคุณภาพ ยึดรูปแบบการบริหารจัดการด้วยระบบคุณภาพ CN – OK MODEL และวงจร PDCA โดยการนำนโยบายสู่การปฏิบัติ
- ผลการศึกษาการดำเนินงานหาแนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้วินัยเชิงบวก ดังนี้ 1) พัฒนาคู่มือระเบียบนักเรียนโดยใช้วินัยเชิงบวก ซึ่งมีจุดเน้นด้านการป้องกัน
การแก้ไข และการพัฒนา 2) พัฒนาบุคลากรในการใช้วินัยเชิงแก่นักเรียน 3) พัฒนานักเรียน ตามแนวคิดของวินัยเชิงบวก 4) พัฒนาเทคโนโลยีในระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน 5) การชื่นชมนักเรียนให้เห็นคุณค่าของตนเอง 6) ครูต้องทำงานเชิงลึก ในการการดูแลนักเรียน 7) จัดกิจกรรมจิตอาสา 8) สร้างแอปพลิเคชันให้นักเรียนทุกคนเข้าถึงข้อมูลเพื่อพัฒนาปรับปรุงตนเอง 9) ให้นักเรียนรู้สึกเห็นคุณค่าในตนเอง และพยายามให้กลับไปเข้าร่วมกิจกรรมกับกลุ่มปกติ 10) ให้นักเรียนเลือกแนวทางที่จะแก้ปัญหา โดยมีครูเป็นที่ปรึกษา 11 ) จัดทำช่องทางสื่อสารระหว่างโรงเรียนกับนักเรียน ครูกับนักเรียน 12) โรงเรียนควรจัดกิจกรรมที่ส่งเสริมให้เด็กเกิดแรงจูงใจภายใน 13) เปิดโอกาสให้นักเรียนมีส่วนร่วมในการสร้างข้อตกลงร่วมกัน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2558). แนวแนะการเลี้ยงดู ดูแล และพัฒนาเด็กโดยไม่ใช้ความรุนแรง. เอกสารประกอบการประชุมเชิงปฏิบัติการเพื่อพิจารณาและรับฟังความ คิดเห็นต่อแนวแนะการเลี้ยงดู ดูแล และพัฒนาเด็กโดยไม่ใช้ความรุนแรง. กรุงเทพมหานคร : กรมกิจการเด็กและเยาวชน กระทรวงพัฒนาการสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
กนิษฐ์ฎา แก้วจินดา และฉลอง ชาตรูประชีวิน. (2560). การพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนพิการเรียนร่วมในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ธิตินัดดา สิงห์แก้ว. (2562). การพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้วงจร PDCA : กรณีศึกษาโรงเรียนวัดป่าตึงห้วยยาบ อำเภอบ้านธิ จังหวัดลำพูน. หลักสูตรครุศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการบริหารการศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ปิยวลี ธนเศรษฐกร และปนัดดา ธนเศรษฐกร. (2554). 101 เคล็ดวิธีสร้างเด็กดี มีความสุข. กรุงเทพมหานคร : ฐานการพิมพ์.
วรกาญจน์ สุขสดเขียว. (2561). การบริหารระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนเพื่อการพัฒนาคุณธรรมและจริยธรรมนักเรียน. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2547). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2549). แนวทางการดำเนินงานปฏิรูปการเรียนการสอน ตามเจตนารมณ์กระทรวงศึกษาธิการ 2549 ปีแห่งการปฏิรูปการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ : กระทรวงศึกษาธิการ.
อานนท์ นนทวัน. (2551). การพัฒนาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนมัธยมภูฮังพัฒนวิทย์ อำเภอหนองกุงศรี จังหวัดกาฬสินธ์. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการบริหารการศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
Durrant, Joan E. (2010). Positive Discipline in Everyday Teaching. [Online]. Retrieve October 8, 2019 from https://resourcecentre.savethechildren.net.
Jason J. Barr. (2016). Developing a Positive Classroom Climate. [Online], RetrievedSeptember 30, 2019 from https://www.ideaedu.org
Merriam, S. B. (2009). Qualitative research: A guide to design and implementation. San Francisco : Jossey-Bass.
Nelsen. (2006). Positive Discipline for Preschooler. New York : Penguin Random House Company.
