การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีพุทธของเทศบาลตำบลศรีบัวบาน อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน พระยี่ตาล ฐิตสํวโร (นามแสง)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1)ศึกษาระดับความคิดเห็นของประชาชนในเขตเทศบาลตำบลศรีบัวบาน 2)ศึกษาระดับความคิดเห็นของประชาชนในเขตเทศบาลตำบลศรีบัวบาน โดยจำแนกส่วนบุคคล 3)ศึกษาแนวการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีพุทธของเทศบาลตำบลศรีบัวบาน การวิจัยแบบผสานวิธี แจกแบบสอบถาม ประชาชน ได้กลุ่มตัวอย่าง 379 คน การวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถาม ใช้วิธีการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนและวิเคราะห์โดยการทดสอบค่าที และ ค่าเอฟ การวิจัยเชิงคุณภาพโดยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 10 รูปหรือคน วิเคราะห์เชิงเนื้อหา นำเสนอโดยวิธีการพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- ระดับความคิดเห็นของประชาชนในเขตเทศบาลตำบลศรีบัวบาน ในการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีพุทธของเทศบาลตำบลศรีบัวบาน โดยภาพรวม อยู่ในระดับปานกลาง
- ผลการเปรียบเทียบระดับความคิดเห็นของประชาชน พบว่า ประชาชนที่มี อายุ การศึกษา และรายได้ต่อเดือนต่างกัน มีความคิดเห็นแตกต่างกัน ระดับ 0.05 ยอมรับสมมติฐานการวิจัย
ส่วนเพศ อาชีพ มีความคิดเห็นไม่แตกต่างกัน ปฏิเสธสมมติฐานการวิจัย - แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีพุทธของเทศบาลตำบลศรีบัวบาน หลักสัปปายะ7 พบว่า 1)อาวาสสัปปายะ การรักษาความสวยงามของบริเวณพื้นที่ 2)โคจรสัปปายะ จัดทำเส้นทางสะดวกในการสัญจร 3)ภัสสสัปปายะ สร้างกลยุทธ์ที่ส่งผลต่อความประทับใจ
4) ปุคคลสัปปายะ การพัฒนาทักษะด้านการบริการ 5)โภชนสัปปายะ มีร้านอาหารที่สะอาด
6)ด้านอุตุสัปปายะ จัดโซนนิ่งหรือแผนผังการท่องเที่ยวให้สวยงาม 7)ด้านอิริยาปถสัปปายะ การจัดที่พักผ่อนให้เพียงพอ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กวิสรา จันทร์แสงศรี และ พระครูปลัดอดิศักดิ์ วชิรปญฺโญ.(2566). “การพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธกสิกรรมอย่างยั่งยืนโดยพุทธสันติวิธีของชุมชนบ้านหนองแต้ จังหวัดสุพรรณบุรี”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 11 (2) (มีนาคม-เมษายน).
ชนัณท์ธิณิดา กิตติอนันต์ธาดา. (2562). “ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตพื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำยม-น่าน อำเภอชุมแสง จังหวัดนครสวรรค์”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูใบฎีกาสมบัติ ปภาโส. (2558). “การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี”. สารนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูศรีกิตยาธร (นนทชัย เจริญยุทธ) และคณะ. (2564). “การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 เพื่อเสริมสร้างการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดไชยธาราราม (วัดฉลอง) อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต”. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์. 6 (2) (พฤษภาคม-สิงหาคม).
พระทิพย์พนากรณ์ ชยาภินนฺโท (เลาลี). (2559). “รูปแบบและกระบวนการสร้างจิตสานึกสาธารณะเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธของแหล่งท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในล้านนา”. รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธนิต อธิจิตฺโต (คงเนียม). (2561). “การบริหารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลเมืองชัยภูมิ จังหวัดชัยภูมิ”. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมุนินทร์ มุนินฺทโร (กองจันทร์ดี). (2561). “การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัด ในอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ”. สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสุนันท์ สุมงฺคโล (วิลามาศ). (2559). “ศึกษาการพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต ผู้เข้าปฏิบัติธรรมในสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดพิษณุโลก แห่งที่ 4”. Life Sciences and EnvironmentJournal. 3 (2) (กรกฎาคม-ตุลาคม).
พระอธิการสุรศักดิ์ สุขุมาโล. พระมหาสุนันท์ สุนนฺโท. พระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร. (2564). “การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสระบุรี”. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 10 (2) (เมษายน – มิถุนายน).
พระเอกลักษณ์ อชิโต ประเสริฐ ธิลาว และพระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ. (2563). “รูปแบบการ จัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีพุทธของวัดในจังหวัดสมุทรสงคราม”.วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 9 (1) (มกราคม–มีนาคม).
รัฐกานต์ สามสี. (2558). “การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม จังหวัดตรัง”. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วีระพล ทองมา.(2566). “การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism :CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้”. [ออนไลน์], แหล่งที่มา : https://www.dnp.go.th/fca16/file/ i49xy4ghqzsh3j1.doc [5 กุมภาพันธ์ 2566].
ศิลปวิชญ์ น้อยสมมิตร. (2562). “รูปแบบการพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา”. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สิงห์คำ มณีจันสุข. (2563). “การบริหารจัดการสวัสดิการสำหรับคนพิการทางการเคลื่อนไหวหรือทางร่างกาย ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น”. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุดถนอม ตันเจริญ.(2558). “ประเพณีลอยกระทงกับการสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นและการอนุรักษ์วัฒนธรรม”. รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการระดับชาติสหวิทยาการเอเชียอาคเนย์ 2558. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์.
แสงเดือน รตินธร. (2555). ปัจจัยผลักดันและปัจจัยดึงดูดที่มีผลต่อนักท่องเที่ยวชาวจีนในการตัดสินใจเลือกมาท่องเที่ยวในประเทศไทย. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.). 18 (2) (พฤษภาคม).
