Tourism Management By The Buddhist integrated Community Of Sri Bua Ban Subdistrict Municipality Muang District Lamphun Province Phra Yeetan Thittasangwaro (Namsang)
Main Article Content
Abstract
The objectives of this thesis are 1) to study the level of opinions of people in Sri Bua Ban Subdistrict Municipality 2) to study the level of opinions of people in Sri Bua Ban Subdistrict Municipality classified according to personal factors 3) to study the tourism management guidelines by the Buddhist integrated community of Sri Bua Ban Subdistrict Municipality. This mixed method research was conducted by distributing questionnaires to the sample of 379 people. Quantitative research collected data using questionnaires. Data analysis used frequencies, percentages, averages, and standard deviations; and analyzed by t-test and F-test. Qualitative research by conducted of in-depth interviews with 10 key informants using content analysis and presented by means of description.
The research results found that:
1) Level of opinions of people in Sri Bua Ban Subdistrict Municipality in the tourism management by the Buddhist integrated community of Sri Bua Ban Subdistrict Municipality, the overall level is at a moderate level.
2) Results of comparing the level of opinions of people, it was found that people with different ages, educational backgrounds, and average monthly incomes had different opinions with statistical significance at the 0.05 level, the research hypothesis was therefore accepted. As for gender and occupation, there were no different opinions. Therefore, the research hypothesis was rejected.
3) Guidelines for managing tourism by the Buddhist integrated community of Sri Bua Ban Subdistrict by applying the principles of Sappāya 7. It was found that 1) Avāsa-Sappāya: maintaining the beauty of the area 2) Gocara-Sappāya: creating a convenient route for traveling 3) Bhassa-Sappāya: creating a strategy that influences the impression 4) Puggala-Sappāya: developing service skills 5) Bhojana-Sappāya: provide clean restaurants 6) Utu-Sappāya: arrange beautiful zones or travel plans 7) Iriyāpatha-Sappāya: adequate place to rest.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กวิสรา จันทร์แสงศรี และ พระครูปลัดอดิศักดิ์ วชิรปญฺโญ.(2566). “การพัฒนาการท่องเที่ยววิถีพุทธกสิกรรมอย่างยั่งยืนโดยพุทธสันติวิธีของชุมชนบ้านหนองแต้ จังหวัดสุพรรณบุรี”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 11 (2) (มีนาคม-เมษายน).
ชนัณท์ธิณิดา กิตติอนันต์ธาดา. (2562). “ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตพื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำยม-น่าน อำเภอชุมแสง จังหวัดนครสวรรค์”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูใบฎีกาสมบัติ ปภาโส. (2558). “การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี”. สารนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูศรีกิตยาธร (นนทชัย เจริญยุทธ) และคณะ. (2564). “การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 เพื่อเสริมสร้างการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดไชยธาราราม (วัดฉลอง) อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต”. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์. 6 (2) (พฤษภาคม-สิงหาคม).
พระทิพย์พนากรณ์ ชยาภินนฺโท (เลาลี). (2559). “รูปแบบและกระบวนการสร้างจิตสานึกสาธารณะเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธของแหล่งท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในล้านนา”. รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธนิต อธิจิตฺโต (คงเนียม). (2561). “การบริหารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลเมืองชัยภูมิ จังหวัดชัยภูมิ”. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมุนินทร์ มุนินฺทโร (กองจันทร์ดี). (2561). “การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัด ในอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ”. สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสุนันท์ สุมงฺคโล (วิลามาศ). (2559). “ศึกษาการพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต ผู้เข้าปฏิบัติธรรมในสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดพิษณุโลก แห่งที่ 4”. Life Sciences and EnvironmentJournal. 3 (2) (กรกฎาคม-ตุลาคม).
พระอธิการสุรศักดิ์ สุขุมาโล. พระมหาสุนันท์ สุนนฺโท. พระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร. (2564). “การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสระบุรี”. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 10 (2) (เมษายน – มิถุนายน).
พระเอกลักษณ์ อชิโต ประเสริฐ ธิลาว และพระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ. (2563). “รูปแบบการ จัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีพุทธของวัดในจังหวัดสมุทรสงคราม”.วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 9 (1) (มกราคม–มีนาคม).
รัฐกานต์ สามสี. (2558). “การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม จังหวัดตรัง”. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วีระพล ทองมา.(2566). “การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism :CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้”. [ออนไลน์], แหล่งที่มา : https://www.dnp.go.th/fca16/file/ i49xy4ghqzsh3j1.doc [5 กุมภาพันธ์ 2566].
ศิลปวิชญ์ น้อยสมมิตร. (2562). “รูปแบบการพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา”. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สิงห์คำ มณีจันสุข. (2563). “การบริหารจัดการสวัสดิการสำหรับคนพิการทางการเคลื่อนไหวหรือทางร่างกาย ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น”. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุดถนอม ตันเจริญ.(2558). “ประเพณีลอยกระทงกับการสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นและการอนุรักษ์วัฒนธรรม”. รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการระดับชาติสหวิทยาการเอเชียอาคเนย์ 2558. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์.
แสงเดือน รตินธร. (2555). ปัจจัยผลักดันและปัจจัยดึงดูดที่มีผลต่อนักท่องเที่ยวชาวจีนในการตัดสินใจเลือกมาท่องเที่ยวในประเทศไทย. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.). 18 (2) (พฤษภาคม).