Folk Music in the Classical Dance Drama of H.R.H. Prince Narisaranuvattiwongse
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research includes the exploration and analysis of folk music patterns in the classical dance dramas or “Lakorn Duekdamban” of H.R.H. Prince Narisaranuvattiwongse in order to explore the relationship of poetic forms between folk music and verse drama and analyze the role of folk music in the classical dance dramas.
According to the research findings, H.R.H. Prince Narisaranuvattiwongse used folk music in five classical dance dramas, Khawi, Inao, Sangsilpachai, Khun Chang Khun Phaen and Phra Maniphichai. In this regard, four patterns of folk music can be found: lullabies, songs for children’s plays, dialogue songs and songs for adult plays.
In addition the folk music used in the classical dance dramas of H.R.H. Prince Narisaranuvattiwongse has four roles: 1) to create enjoyment and amusement of the performance, 2) to enhance the realness of the performance, 3) to present national cultural uniqueness, and 4) to mark the change of folk music from oral to written literature.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Journal of Thai studies is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-NoDerivatives4.0 Intenational (CC BY-NC-ND 4.0) licence, unless otherwise stated. Plese read our Policies page for more information on Open Access, copyright and permissions.
References
ตรีศิลป์ บุญขจร. “เพลงพื้นบ้านกับร้อยกรองสมัยใหม่,” ใน วารสารภาษาและวรรณคดีไทย. ๑๓, ๒ (กรกฎาคม ๒๕๒๔): ๑-๒๔.
ท. กล้วยไม้ ณ อยุธยา. บทความลางเรื่อง (ชุดที่สอง). กรุงเทพฯ: อักษรสยามการพิมพ์, ๒๕๑๔.
นริศรานุวัดติวงศ์, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยา. ชุมนุมบทละคอนและบทขับร้อง. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ศิวพร, ๒๕๑๔.
รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. ศาสตร์และศิลป์แห่งวรรณคดี. กรุงเทพฯ: ประพันธ์สาส์น, ๒๕๔๔.
ศิลปากร, กรม. บทกลอนกล่อมเด็กและบทปลอบเด็ก. พิมพ์ครั้งที่ ๑๑. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, ๒๕๓๙.
ส.พลายน้อย. ตรุษสงกรานต์ ประมวลความเป็นมาของปีใหม่ไทยสมัยต่างๆ. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: มติชน, ๒๕๔๗.
สุกัญญา สุจฉายา. เพลงพื้นบ้านศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๕.
สุจิตรา จรจิตร. วิเคราะห์บทละครดึกดำบรรพ์ พระนิพนธ์ในสมเด็จฯ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร, ๒๕๒๒.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. นาฏศิลป์รัชกาลที่ ๕. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ สกสค. ๒๕๕๔. (จัดพิมพ์เนื่องในงาน ๑๐๐ ปี แห่งการสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว)
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. วิวัฒนาการนาฏยศิลป์ไทยในกรุงรัตนโกสินทร์ พ.ศ. ๒๓๒๕-๒๔๗๗. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๗.
เสาวณิต วิงวอน. วรรณคดีการแสดง. กรุงเทพฯ: ภาควิชาวรรณคดีร่วมกับคณะกรรมการฝ่ายวิจัย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๕๕. (จัดพิมพ์เนื่องในการสัมมนาวิชาการ วรรณศิลป์-สหศาสตร์-นาฏยคดี วันที่ ๓๑ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๕)
เอนก นาวิกมูล. เพลงนอกศตวรรษ. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ, ๒๕๒๗.