Blessing in Thai Panegyric Literature

Main Article Content

Pattama Theekapraserlkul

Abstract

A blessing is one of contents in Thai literature which appears in some parts of a story such as invocation and intension of poet. It can be generally seen that the poet or the story are often blessed. A blessing in Thai literature often appears in panegyric literature which is a literary convention that is interesting as well as has been continued from Ayutthaya period to contemporary time. Contents of blessings in panegyric literature are composed of the holy thing, the king and the country with individuals. There are two attributes of blessings: the first is to describe the blessing in details, and the second is to include the holy thing and benediction in the blessing. Blessings in panegyric literature gradually change. That is to say, blessings in panegyric literature during Ayutthaya and Rama I period were focused on the details of the holy thing and the king is blessed. On the one hand, blessings in panegyric literature during Rama II and III period were emphasized on the king more than on the holy thing which was just mentioned only a name. Lastly, blessings in panegyric literature from Rama V to contemporary time have expanded the person who was blessed from the king to the royal family, country and individuals.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
Theekapraserlkul, P. (2025). Blessing in Thai Panegyric Literature. Journal of Thai Studies, 13(1), 73–100. retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/TSDJ/article/view/263941
Section
Research article
Author Biography

Pattama Theekapraserlkul

Lecturer, Department of Thai, Faculty of Arts, Silapakorn University

References

คำกลอนสรรเสริญพระบารมีพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (๒๕๑๖). พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.

ชาญชัย คงเพียรธรรม. (๒๕๕๔). “ขนบการประณามพจน์ในวรรณคดีเขมร.” วารสารมนุษยศาสตร์ ๑๘, ๒ (กรกฎาคม – ธันวาคม) : หน้า ๓๗ – ๕๒.

ชำนิโวหาร, พระ. (๒๕๔๖). โคลงสรรเสริญพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

ทองย้อย แสงสินชัย. (๒๕๔๒). “กาพย์เห่เรือเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว”. วารสารวิชาการ. ปีที่ ๒, ฉบับที่ ๑๑ (พฤศจิกายน): หน้า ๒๓ – ๓๐.

นายมี มหาดเล็ก. (๒๕๑๗). กลอนเพลงยาวสรรเสริญพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว. พิมพ์ครั้งที่ ๔. มปท.

นั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (๒๕๑๖). โคลงปราบดาภิเษกเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย. พิมพ์ครั้งที่ ๘. มปท.

นิพัทธ์ แย้มเดช. (๒๕๕๙). “จารึกปราสาทตาพรหม: ความสัมพันธ์ระหว่างขนบจารึกสดุดีกษัตริย์กับการสรรเสริญพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗.” วารสารไทยคดีศึกษา ๑๓, ๑ (มกราคม – มิถุนายน) : หน้า ๑ – ๕๐.

พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย. (๒๕๕๑). พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพฯ: ไอบีเอส พับลิชชิ่ง.

มหาสายัญ, พระ ศรีอ่อน. (๒๕๕๐). ประณามบทและนิคมนกถาในวรรณคดีบาลี: แนวคิด รูปแบบ และภาษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษร ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาบาลีและสันสกฤต ภาควิชาภาษาตะวันออก จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วรรณกรรมสมัยธนบุรี เล่ม ๑. (๒๕๓๒). กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

วรรณกรรมสมัยอยุธยา เล่ม ๑. (๒๕๔๐). พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

วรรณกรรมสมัยอยุธยา เล่ม ๒. (๒๕๔๕). พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

วรรณกรรมสมัยอยุธยา เล่ม ๓. (๒๕๔๕). พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

ศรีสุนทรโวหาร, พระยา. กาพย์สดุดีของพระยาศรีสุนทรโวหาร. (๒๔๖๓). พิมพ์แจกเป็นที่รฦกในงานรื่นเริงเนื่องจากการกุศลทักษิณานุปทานบุพพเปตพลี. มปท.

สุภาพรรณ ณ บางช้าง. (๒๕๓๕). พุทธธรรมที่เป็นรากฐานสังคมไทยก่อนสมัยสุโขทัยถึงก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวิทย์ พวงสุวรรณ. (๒๕๔๘). พระภัทรมหาราชคำฉันท์. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: แว่นแก้ว.

เสาวณิต วิงวอน. (๒๕๓๐). การศึกษาวิเคราะห์วรรณกรรมยอพระเกียรติ. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อัจฉราพร กมุทพิสมัย. (๒๕๒๕). อุดมการณ์ชาตินิยมของผู้นำไทย. เอกสารประกอบการสัมมนาสองศตวรรษรัตนโกสินทร์: ความเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย โดยสถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ และวารสารธรรมศาสตร์.