การพัฒนาอุตสาหกรรมยางพาราของประเทศไทย กรณีศึกษา จังหวัดนครศรีธรรมราช

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษานโยบายภาครัฐในการส่งเสริมอุตสาหกรรมยางพาราของประเทศไทยผ่านการศึกษา Eco-system ของอุตสาหกรรมยางพารา รวมถึงการวิเคราะห์แนวทางเพิ่มมูลค่าและเพิ่มศักยภาพการแข่งขันอุตสาหกรรมยาง จากกรณีศึกษาจังหวัดนครศรีธรรมราช โดยใช้กระบวนการวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) และการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกรายบุคคล (In-depth interview) โดยผลการศึกษาพบว่า รัฐควรดำเนินมาตรการดังนี้ 1. แก้ไขโครงสร้างการผลิตของอุตสาหกรรมยางพารา 2. มาตรการรวมกลุ่มการผลิตของอุตสาหกรรมยางพารา 3. มาตรการการสร้างผลิตภัณฑ์มูลค่าเพิ่มที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม 4. มาตรการตรวจสอบย้อนกลับ และ มาตรการการใช้ยางภายในประเทศ โดยพื้นที่จังหวัดนครศรีธรรมราชเป็นพื้นที่เป้าหมายในการพัฒนาเขตเศรษฐกิจพิเศษภาคใต้ (SEC) เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจเชื่อมโยงกับเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก (EEC) และ เขตเศรษฐกิจพิเศษชายแดน (SEZ)ควรรวมกลุ่มคลัสเตอร์บนพื้นฐานการผลิตด้วยเทคโนโลยีและนวัตกรรมที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม โดยอุตสาหกรรมนำร่อง 3 กลุ่ม คือ กลุ่มผลิตภัณฑ์สนับสนุนการแปรรูปล้อยางกลุ่มผลิตภัณฑ์จากน้ำยางข้น และกลุ่มผลิตภัณฑ์อื่น ๆ จำพวกยางรองเท้าและไม้ยาง ซึ่งหากเกิดการรวมกลุ่มจะทำให้มีมูลค่าการลงทุน 8.8 หมื่นล้านบาท จากการกระตุ้นเศรษฐกิจภายในที่เกิดจากการลงทุนโครงสร้างพื้นฐาน 6.8 แสนล้านบาท การส่งออกผลิตภัณฑ์ยาง 2 แสนล้านบาทส่งผลต่อความต้องการใช้ยางในประเทศเพิ่มขึ้น 1.1 ล้านตัน สามารถสร้างงานในพื้นที่ 45,000 คน เกษตรกรชาวสวนยางจะมีรายได้เพิ่มขึ้น 22,000 บาทต่อไร่ รวมถึงคุณภาพชีวิตที่ดียิ่งขึ้น