The State of the Instructional Management of Jakhay Performance Skill Course in Bachelor of Education Program

Main Article Content

พงศกร จอมแก้ว
ยุทธนา ฉัพพรรณรัตน์

Abstract

This research aimed to study the state of five aspects of the instructional management of a Jakhay performance skill course in a Bachelor of Education program: learning objectives, contents, instructional activities, instructional media, measurements and evaluations. The research employed a qualitative method by collecting data from the course syllabus and interviews of teachers and graduates. Data were analyzed by using interpretation for creating inductive conclusions and presented by the descriptive method.


The findings showed that 1) the learning objectives aimed at developing the essential skills and knowledge of jakhay performance, connecting principles of the performance in order to improve performance skill, music performance and teaching skills and knowledge of jakhay performance, 2) the contents were consistent and linked to the learning objectives and focused on songs and principles of performance by the Thai classical string category of Thai classical music standard criteria at levels 7 - 9 and the relevant contexts, 3) the instructional activities were conducted by demonstration combined with lecture, discussion, analysis and practice, and adapted to students’ abilities, 4) the instructional media consisted of musical instruments, published media, multimedia, and music classrooms and 5) the measurements and evaluations covered the learning objectives and the contents and used authentic assessment: observations, interviews, and  xaminations. There were three st eps of assessment: namely, pre-test, in-class test and post-test assessment with concentration on the development of each student. 

Article Details

Section
Research Articles, Academic Articles and Theses

References

กมลวรรณ ตังธนกานนท์. (2557). การวัดและประเมินทักษะการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กรรณิการ์ สัจกุล. (2532). ดนตรีศึกษา: จากบ้าน วัดและวัง สู่สถาบันอุดมศึกษา. วารสารครุศาสตร์, 18(1-2), 37-52.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2554). เอกสารแนบท้ายประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรห้าปี). สืบค้นจาก http://www.mua.go.th/users/tqfhed/news/FilesNews/FilesNews6/education5year_m1.pdf.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). เอกสารแนบท้ายประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2562. สืบค้นจาก http://www.ratchakitcha.soc.go.th/ DATA/PDF/2562/E/056/T_0012.PDF.

ไกรสิทธิ์ อัจฉริยะประสิทธิ์. (2560). การศึกษากระบวนการถ่ายทอดการบรรเลงจะเข้ ของครูระตี วิเศษสุรการ. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาดนตรี ศึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2561). ดนตรีศึกษา: หลักการและสาระสำคัญ (พิมพ์ครั้งที่ 10 ฉบับปรับปรุงแก้ไข). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2562). ประวัติดนตรีไทยศึกษา: มุมมองทางทฤษฎีการศึกษา. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 20(2), 35-51.

ณวัฒน์ หลาวทอง. (2555). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่อง “การศึกษากระบวนการ ถ่ายทอดความรู้และอัตลักษณ์การบรรเลงจะเข้ของครูสุธารณ์ บัวทั่ง”. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียน รู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

ธนิต อยู่โพธิ์. (2551). เครื่องดนตรีไทยของกรมศิลปากร ; ตำนานการผสมวงมโหรี ปี่พาทย์ และเครื่องสาย (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สำนักวรรณกรรมและ ประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร.

ธิติ ทัศนกุลวงศ์. (2559). การสร้างกลวิธีการพัฒนาคุณภาพเสียงจะเข้ในการบรรเลง เดี่ยวจากครูจะเข้ที่สืบทอดกลวิธีการบรรเลงจากโบราณาจารย์. วารสาร สารสนเทศ, 15(2), 49-57.

พูนพิศ อมาตยกุล. (2539). เอกสารสรุปการบรรยาย ประกอบวิชาประวัติและ พัฒนาการดนตรีของไทย ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2539 สาขาวัฒนธรรม ศึกษา สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล. (อัดสำเนา).

มนตรี ตราโมท. (2540). ดุริยางคศาสตร์ไทย: ภาควิชาการ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มติชน.

มาศสุภา สีสุกอง. (2531). พัฒนาการของการศึกษาวิชาชีพดนตรีไทยในสมัย รัตนโกสินทร์. (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาอุดมศึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา และกรมศิลปากร. (2553). เกณฑ์มาตรฐาน ดนตรีไทย พุทธศักราช 2553 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ภาพพิมพ์.

สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). ข้อมูลรายชื่อหลักสูตรระดับ อุดมศึกษาที่ สกอ. รับทราบการให้ความเห็นชอบ/อนุมัติหลักสูตรของสภา สถาบันอุดมศึกษา (ระหว่างปี 2555 - 2561). สืบค้นจาก http://www.mua. go.th/users/bhes/MUA_CURR/CurrCer.html2

สำนักมาตรฐานอุดมศึกษา สำนักงานปลัดทบวงมหาวิทยาลัย. (2544). เกณฑ์ มาตรฐานดนตรีไทยและการประเมิน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: สำนักงาน ปลัดทบวงมหาวิทยาลัย.

สุภางค์ จันทวานิช. (2559). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวรรณา วังโสภณ. (2547). การศึกษาวัฒนธรรมการถ่ายทอดดนตรีประจำชาติไทย และญี่ปุ่น. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

สุวิมล ว่องวาณิช. (2547). การวัดทักษะปฏิบัติ (Performance testing). (พิมพ์ครั้ง ที่ 4). จุลสารการทดสอบอันดับที่ 4. ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะ ครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เหมราช เหมหงษา. (2541). วิวัฒนาการการถ่ายทอดการบรรเลงจะเข้: การศึกษา เชิงประวัติศาสตร์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาพื้นฐานการ ศึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

อนุรักษ์ บุญแจะ และอนรรฆ จรัณยานนท์. (2558). กระบวนการเปลี่ยนแปลงและ แนวโน้มของการสอนดนตรีในสถาบันอุดมศึกษา: กรณีศึกษามหาวิทยาลัย ราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ, 19(2), 32-40.

อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2553). หลักการสอน (ฉบับปรับปรุง) (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.

Bronfenbrenner, U. (1977). Toward an experimental ecology of hum an development. American Psychologist, 32, 513-531.

Nantida Chandransu. (2010). The development of music education in Thailand’s higher education. (Published doctoral dissertation). Mahidol University, Nakhon Pathom.

Saskatchewan Education. (1991). Instructional approaches: a framework for professional practice. n.p.

Tyler, R. W. (1971). Basic principles of curriculum and instruction (31st ed). Chicago, IL: The university of Chicago press.