Synonymous Compound Words in Shan Language The Case Study of Hsenhwi Chronicles (Mong Yai’s Version)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study the characteristics, the structures, and the functions of 822 synonymous compound words in Shan language, from Hsenhwi Chronicles (Mong Yai’s Version) which was transliterated and translated by Renoo Wichasin (2007). First, it was found that the most common synonymous compound words found in Shan language have the similar meaning, the identical meaning, and the contradictory meaning respectively. Additionally, it was found that synonymous compound words in Shan language can consist of from 2 to 6 units, where 2 units synonymous compound words are found to be the most common and appear in Tai, Burmese, and Pali and Sanskrit languages. There are 3 structures in synonymous compound words in Shan language: “aXn” which is the most common structure, “Xn” which is less common, and “Xan” which is found to be the least common structure. In terms of the usage of synonymous compound words, it can be divided into 3 functions: to stress the meaning, to clarify the meaning, and to make the content more beautiful. The 3 functions facilitate the understanding of the receiver.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
คันธา กรองแก้ว. (2557). สัตว์ในสำนวนไทใหญ่: การวิเคราะห์ความหมายและโลกทัศน์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
จอมขวัญ ขำโคกสูง. (2554). คำซ้อนในภาษาถิ่นโคราช (การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองมหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
เจนจิรา เอี่ยมอ่อน. (2550). คำซ้อนในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 (การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองมหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
นันทริยา สาเอี่ยม. (2554). การศึกษาภาษิตภาษาไทใหญ่. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญเกื้อ แทนวันชัย. (2538). การวิเคราะห์คำซ้อนซ้ำในภาษาไทย (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร, กรุงเทพฯ.
พรรณิดา ขันธพัทธ์. (2548). การศึกษาคำประสมในภาษาไทใหญ่ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาและวรรณกรรมล้านนา). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
พรรณิดา ขันธพัทธ์. (2560). คำยืมภาษาบาลี-สันสกฤตในภาษาไทใหญ่. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 37(2), 177-196.
พรรณิดา ขันธพัทธ์. (2562). คำยืมภาษาพม่าในภาษาไทใหญ่. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 39(3), 119-132.
พระหน่อคำ นันทิยะ (จ๋ายนันติ). (2561). การศึกษาระบบเสียงภาษาถิ่นไทใหญ่ หมู่บ้านเปียงหลวง ตำบลเปียงหลวง อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่
(วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, พระนครศรีอยุธยา.
พิมพ์วิภา ดีอินทร์. (2538). วิเคราะห์คำซ้อนจากพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525 (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. (2556). พจนานุกรมภาษาไทใหญ่-ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่: แสงศิลป์.
รัชฎาพรรณ เศรษฐวัฒน์. (2516). คำซ้อนในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขามัธยมศึกษา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
รัชตพล ชัยเกียรติธรรม. (2557). โครงสร้างพยางค์คำซ้อนภาษาไทยกลาง-ล้านนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต. 9-10(16-17), 5-18.
ราตรี ธันวารชร. (2534). การศึกษาคำซ้อนในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ราตรี รัตนพันธ์. (2543). ศึกษาคำซ้อนในภาษาไทยถิ่นใต้ จังหวัดพัทลุง (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยทักษิณ, สงขลา.
เรณู วิชาศิลป์. (2550). พื้นเมืองแสนหวี ฉบับหอคำเมืองไหญ. กรุงเทพฯ: ซิลค์เวอร์ม.
เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2525). ภาษาถิ่นตระกูลไท. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล.
วรรณา จันทนาคม. (2526). ลักษณะของภาษาไทยใหญ่ (ไตอ้อ) ที่อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาจารึกภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
วิชญดา ทองแดง. (2541). คำสี่พยางค์ในภาษาไทมาว (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
สถาบันไทใหญ่ศึกษา วิทยาลัยชุมชนแม่ฮ่องสอน. (2554, 2 กันยายน). ไทใหญ่. สืบค้นเมื่อ
มิถุนายน 2562 จาก http://www.taiyai.org/2011/index.hp?page=4c2378500328311c 7354592d47cc700d&r=3&id=52
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2560). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์ (ภาษาศาสตร์ทั่วไป) ฉบับราชบัณฑิตยสภา. กรุงเทพฯ: เอบิซ อินเตอร์กรุ๊ป.
สุบินรัตน์ รัตนศิลา. (2535). คำซ้อนในภาษาถิ่นเหนือ (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม, มหาสารคาม.
สุปราณี ธีระวัฒนสุข. (2541). วิวัฒนาการของคำซ้อนในภาษาไทยสมัยรัตนโกสินทร์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
สุวารี เจียนโพธิ์. (2537). คำซ้อนในภาษาถิ่นอีสาน (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม, มหาสารคาม.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา. (2561). การประสมสร้างคำในภาษาไทใหญ่: ไวยากรณ์ การสื่อสารและการกลายเป็นคำไวยากรณ์. รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติวลัยลักษณ์วิจัย ครั้งที่ 10 วันที่ 27-28 มีนาคม 2561 ณ จังหวัดนครศรีธรรมราช.
เอื้อมพร จรนามล. (2552). คำสี่พยางค์ในภาษาไทลื้อ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
เอื้อมพร รถทอง. (2542). การแปลงคำในคำซ้อน 2 พยางค์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาจารึกภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.