The Guidelines for Teaching Thai Particles as a Second Language on the Concept of Task-Based and Cooperative Learning Management
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
A Thai particle is a part of Thai language which appears in the last position of any word enhancing the definition of communication such as the intention, emotion, feeling and status of the interlocutor. The students who learn Thai language as a second language should understand Thai particle accurately in the context of Thai society so that they could enhance their Thai language skills and abilities to match with those of the native speakers as well as a good understanding about Thai language and culture. Nowadays, the language teaching is focusing on students’ communicative competence in choosing words or sentences appropriately in various circumstances and practicing how to express the meaning in actual language use. Teaching by using the Task-Based and Cooperative Learning Management will allow the students to practice their language while doing classroom activities and sharing ideas in conversations which are considered as “Task”. This teaching approach plays an important role to promote foreign students’ learning and motivation and improve their skills in using Thai particles.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กำชัย ทองหล่อ. (2540). หลักภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.
นววรรณ พันธุเมธา. (2559). ไวยากรณ์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัทธยา จิตต์เมตตา. (2559). เอกสารประกอบการอบรมการสร้างสื่อและแบบเรียนภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2537). โครงสร้างของภาษาไทย ระบบไวยากรณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคําแหง.
สรณบดินทร์ ประสารทรัพย์ และบำรุง โตรัตน์. (2561). การพัฒนารูปแบบการสอนแบบเน้นภาระงานร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือ เพื่อเสริมสร้างทักษะการอ่านภาษาอังกฤษเชิงวิเคราะห์ และทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร. วารสารบัณฑิตศึกษา, 11(1), 70-81.
สุมินตรา มาคล้าย. (2558). การรับอนุภาคลงท้าย “นะ” และ “สิ” ของผู้เรียนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ศศิณัฏฐ์ สรรคบุรานุรักษ์. (2560). การจัดกิจกรรมการเรียนการสอนภาษาจีนที่เน้นภาระงาน. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 9(ฉบับพิเศษ), 260-268.
อุดม วโรตม์สิกขดิตถ์. (2539). ไวยากรณ์ไทยในภาษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคําแหง.
อุปกิตศิลปสาร, พระยา. (2545). หลักภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
Basta, J. (2011). The Role of the Communicative Approach and Cooperative Learning in Higher Education. Linguistics and Literature, 2(9), 125-143.
Dorathy, A. (2011). Second Language Acquisition through Task-based Approach-Role-play in English Language Teaching. English for Specific Purposes World, 33(11), 1-6.
Ellis, R. (2003). Task-based Language Learning and Teaching. New York: Oxford University Press.
Fathman, A. and Kessler, C. (1993). Cooperative language learning in school context. Annual Review of Applied Linguistics, 13(2), 127-140.
Harley, Trevor. (2001). The Psychology of Language: From Data to Theory. East Sussex: Psychology Press.
Savignon, S. J. (1983). Communicative Competence: Theory and Classroom Practice Reading. Reading, MA: Addison-Wesley.
Searle, J. R. (1969). Speech Acts. Cambridge: Cambridge University Press.
Selivan, L. (2012). In response to Huge Dellar’s Dissing Dogme: In defence of TBL. Retrieved December 12, 2019, from http://leoxicon.blogspot.com/2012/05/in-defence-of-tbl.html
Smyth, D. (2002). Thai: An Essential Grammar. New York: Routledge.
Swain, M. (1998). Focus on form through conscious reflection. In C. Doughty, and J. Williams (Eds.), Focus on Form in Classroom Second Language Acquisition. New York: Cambridge University Press, 64-81.
Willis, J. (1996). A framework for task-based learning. London: Longman.