โวหารแบบเทมเพสตาในท่อนแรกของซิมโฟนีหมายเลข 50 ในบันไดเสียงดีไมเนอร์ โดยคริสเตียน แคนนาบิช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
เทมเพสตาเป็นคำที่คิดขึ้นโดยคลีฟ แมคคลีแลนด์ (2017) เพื่อทดแทนคำว่าชตวร์มอุนท์ดรัง (กระแสความรุนแรง) การใช้คำใหม่นี้สะท้อนให้เห็นถึงต้นกำเนิดที่แท้จริงของลีลาดนตรีดังกล่าว ซึ่งแท้จริงแล้วมีพัฒนาการเริ่มแรกมาจากดนตรีประกอบฉากพายุในอุปรากรแบบอิตาเลียน ที่มีมาตั้งแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 17 ไม่ใช่อิทธิพลจากวรรณกรรมเยอรมัน ภายหลังเทมเพสตาได้ส่งอิทธิพลต่อซิมโฟนีในคริสต์ศตวรรษที่ 18 และนักประพันธ์ประจำราชสำนักมานไฮม์ได้นำองค์ประกอบสำคัญของลีลานี้มาใช้ในผลงานซิมโฟนีของพวกเขาเช่นกัน บทความวิจัยนี้ศึกษาโวหารแบบเทมเพสตาในท่อนแรกจาก ซิมโฟนีหมายเลข 50 ในบันไดเสียงดีไมเนอร์ โดยคริสเตียน แคนนาบิช หนึ่งในนักประพันธ์ระดับแนวหน้าของสำนักมานไฮม์ ผลการวิเคราะห์แสดงให้เห็นว่าแคนนาบิชใช้เทคนิคการประพันธ์ของลีลาเทมเพสตาหลายแบบด้วยกัน ได้แก่ การไล่กลุ่มโน้ตสั้นๆ อย่างรวดเร็ว การเน้นในจังหวะเบา การใช้จังหวะขัด รูปแบบจังหวะที่เต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อน โน้ตกระโดดคู่เสียงกว้าง และการเปลี่ยนเนื้อดนตรีอย่างฉับพลัน เป็นต้น มีการใช้ประโยคเพลงที่ความยาวไม่สมมาตรกันเพื่อสร้างความเข้มข้นและความแปรปรวนให้กับดนตรี นอกจากนี้ผู้ประพันธ์ยังใช้แนวทางการประพันธ์ที่พบได้ไม่บ่อยนักในวิถีปฏิบัติของโซนาตาในศตวรรษที่ 18 เช่น การไม่สร้างช่วงเชื่อมหลังทำนองหลักและการออกแบบให้ทำนองรองในบันไดเสียงเมเจอร์เริ่มต้นขึ้นอย่างทรงพลัง แสดงถึงเป้าหมายที่จะเข้าถึงผู้ฟังด้วยพลังอันท่วมท้นและสร้างอารมณ์ร่วมที่เรียกร้องให้เกิดการติดตามฟังอย่างใกล้ชิด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Cannabich, C. (1997). Symphony in D minor, Op. 10 No.5 (A. Badley, Ed.) [Musical score]. Artaria Editions. (Original work published 1772).
Carse, A. (1935). Early Classical Symphonies. Proceedings of the Musical Association, 62, 39-55. Retrieved May 28, 2020, from www.jstor.org/stable/765550.
Heartz, D. (2003). Music in European Capitals: The Galant Style, 1720-1780. New York: W.W. Norton and Company.
Hepokoski, J., & Darcy, W. (2006). Elements of Sonata Theory: Norms, Types, and Deformations in the Late-Eighteenth-Century Sonata. New York: Oxford University Press.
Larsen, J. P., & Feder, G. (1982). The New Grove Haydn. New York: W.W. Norton and Company.
McClelland, C. (2017). Tempesta: Stormy Music in the Eighteenth Century. London: Lexington Books.
Pusey, M. W. (2005). Haydn’s Instrumental Music and the Fallacy of Strum und Drang: Issues of Styles in the Symphonies, String Quartets, and Keyboard Sonatas C. 1766-72 (Doctoral Dissertation). Retrieved May 28, 2020, from ProQuest Dissertations and Theses database. (ProQuest No. 3181482).
Riley, M. (2014). The Viennese Minor-Key Symphony in the Age of Haydn and Mozart. New York: Oxford University Press.
Rudolf, M. (1972). Storm and Stress in Music, Part III. Bach, 3(4), 8-16. Retrieved October 16, 2020, from http://www.jstor.org/stable/41639870.
Stauffer, G. B. (2006). The Modern Orchestra: A Creation of the Late Eighteenth Century. In J. Peyser (Ed.), The Orchestra: A Collection of 23 Essays on Its Origins and Transformations. (pp. 41-72) Wisconsin: Hal Leonard Corporation.
Taruskin, R. (2010). Music in the Seventeenth and Eighteenth Centuries. New York: Oxford University Press.
Todd, L. (1980). Joseph Haydn and the Sturm und Drang: A Revaluation. Music Review, 41, 172-96.
Webb, D. (1970). Observations on the Correspondence between Poetry and Music. New York: Garland Publishing, Inc. (Original work published 1769).
Weber, W. (1997). Did People Listen in the 18th Century? Early Music, 25(4), 678-691. Retrieved November 14, 2020, from http://www.jstor.org/stable/3128412.
Wolf, E. K. (1985). On the Origin of the Mannheim Symphonic Style. In E. Rosand (Ed.), Garland Library of the History of Western Music. (Vol. 7) (pp. 231-273) New York: Garland Publishing Inc.
Wyzewa, T. de. (1909). A propos du centenaire de la mort de Joseph Haydn. Revue des deux monde, 29, 935-946.
Zaslaw, N. (1991). Mozart's Symphonies: Context, Performance Practice, Reception. New York: Oxford University Press.
