Technology-Based Japanese Language Teaching and Learning Innovation Management Strategies in Upper Secondary Schools in Bangkok
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to investigate the current state and the desirable state of, as well as the priority needs for the development and the management strategies for technology-based Japanese language teaching innovation in upper secondary schools in Bangkok. The sample consisted of 123 secondary school Japanese language teachers in Bangkok, which was obtained in simple random sampling by using Krejcie and Morgan’s table for sample size determination. The employed instrument was a five-point rating scale double-response estimator type questionnaire dealing with the current and the desirable state of the technology-based Japanese language teaching innovation management with the reliability coefficients of .90. The statistical data analysis included frequency, percentage, mean, standard deviation, Priority Needs Index modified (PNImodified), and content analysis.
The results showed that: 1) the overall current state of the technology-based Japanese language teaching innovation management was found at a high level which can be sorted in the following order: teaching by using the technology, assessment and the student analysis; 2) the overall and individually considered aspects related to the desirable state of the technology-based Japanese language teaching innovation management were found at the highest level in which Japanese teachers need to analyse the learners, followed by the choice of the technology used in learning Japanese; 3) the priority needs for the development of technology-based Japanese language teaching innovation management can be sorted in the following order: student analysis, technology analysis, learning concept analysis, technology-based learning management design, technology-based authentic assessment, and technology-based learning management; and 4) there were 2 main strategies and 7 sub-strategies for technology-based Japanese language teaching innovation management.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2561). การเรียนการสอนภาษาญี่ปุ่นเพื่อพัฒนาการเรียนรู้แบบตื่นตัวและไตร่ตรอง. วารสารอักษรศาสตร์, 47(2), 331-391.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นและภาษาเยอรมันตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ชลชลิตา กมุทธภิไชย. (2563). แนวทางการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษสำหรับนักศึกษาโปรแกรมวิชาภาษาอังกฤษ ในรายวิชาการสอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษา. วารสารพิกุล, 18(1), 291-307.
ดารณี เอื้อชนะจิต. (2561). การวิเคราะห์ผู้เรียนและการทบทวนบทเรียนที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 37(1), 49-58.
เตวิช เสวตไอยาราม. (2559). กลยุทธ์การอ่านของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทยที่มีความสามารถต่างกัน. วารสารญี่ปุ่นศึกษา, 3(2), 59-78.
ธิษณา ศรัทธารัตน์ธนา. (2562). การจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในวิถีชีวิตใหม่ในบริบทการศึกษาของประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 20(3), 1-15.
บุญรอด โชติวชิรา. (2565). ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิภาพของการจัดการเรียนการสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ ระดับปริญญาตรีของมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศ กรุงมัณฑเลย์ (MUFL) สาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมาร์. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 22(4), 170-182.
ปิยะดา เนียมสุวรรณ. (2564). การศึกษาการจัดการการเรียนการสอนเพื่อเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ในรูปแบบวิถีชีวิตใหม่ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยมหิดล, กรุงเทพฯ.
พัทรียา หลักเพ็ชร. (2560). การจำแนกกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นด้วยเทคนิคการวิเคราะห์การจัดกลุ่มปัจจัยจิตพิสัยพฤติกรรมการตลาดและรูปแบบความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกประเทศไทยเพื่อการพำนักระยะยาว. วารสารจุฬาลงกรณ์ธุรกิจปริทรรศน์, 39(153), 20-58.
เพ็ญวารี วิจิตรเวชไพศาล, สุวิมล นภาผ่องกุล, และลัคนา ชัยศักดิ์เลิศ. (2559). ความแตกต่างของกลยุทธ์การเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษ. วารสารวิจัย มทร. กรุงเทพ, 10(2), 93-106.
ภรณีย์ พินันโสตติกุล, และยูมิโกะ ยามาโมโตะ. (2562). ทัศนคติของผู้เรียนต่อการจัดการเรียนการสอนร่วมระหว่างผู้สอนชาวไทยและชาวญี่ปุ่น ในรายวิชาการฟัง-พูดภาษาญี่ปุ่นชั้นต้น. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา, 9(2), 26-40.
มูลนิธิสานอนาคตการศึกษา คอนเน็กซ์อีดี. (2565). การจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคโนโลยีเป็นฐาน. สืบค้นจาก https://connexted.org/foundation/.
วิเนส จันทะวงษ์ศรี และคณะ. (2562). การบริหารจัดการการเรียนการสอนภาษาญี่ปุ่นในมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารราชนครินทร์, 16(36), 61-67.
สมบัติ คชสิทธิ์, จันทนี อินทรสูต, และธนกร สุวรรณพฤฒิ. (2560). การจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษให้กับผู้เรียนยุค THAILAND 4.0. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 7(2), 175-186.
สมบัติ ท้ายเรือคำ. (2551). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
สุทธนู ศรีไสย์. (2551). สถิติประยุกต์สำหรับงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี วังทรายทอง. (2562). การพัฒนากิจกรรมการเรียนเพื่อส่งเสริมความสามารถทางการเรียนภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี ที่ 4 โดยใช้รูปแบบการเรียนแบบร่วมมือเทคนิค TGT (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
Japan Foundation. (2016). ผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นในประเทศไทย. สืบค้นจาก https://www.facebook.com/jfbangkok/.
Witthayasakphan, S. (2006). Teaching Thai as a foreign language. Chiang Mai: Ming Mueang.
梶浦真. (2015). アクティブラーニ ングの基礎知識―活童的な授業づくりへのアプローチ. Saitama: Kyouiku Houdou Publishing.